Διαβάζω ότι θα ξαναπροβληθεί το σήριαλ Το Νησί. Δεν το είχα δει ούτε τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά, ούτε τώρα θα το δω, δεν έχω άλλωστε τηλεόραση για περισσότερα από 15 χρόνια.
Θυμάμαι όμως την περίπτωση διότι τότε ασχολιόμουν με το Λωβοκομείο της Χίου, ένα Άσυλο Λεπρών με μακραίωνη ιστορία, το οποίο εδώ και μερικές δεκαετίες φθείρεται και λεηλατείται συστηματικά, αποτελεί δε έναν πλούσιο σε τεκμήρια χώρο ιστορικής μνήμης και έναν απίστευτης ενέργειας τόπο.
Η σχέση του Λωβοκομείου της Χίου με την Σπιναλόγκα ήταν μεγάλη, περισσότερο μια σχέση “ανταλλαγής” εξορίστων από τον έναν τόπο στον άλλο.
Η τοπική κοινωνία και οι αρχές δεν έδειξαν ποτέ κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το σημαντικό ιστορικό αυτό Ίδρυμα του νησιού. Το αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες ως νεκρό χώρο και ως βάρος ασήκωτο που δεν θέλει κανείς να αναλάβει. Αρκούνται μόνο σε επιμνημόσυνες δεήσεις και σε κατά καιρούς συσκέψεις που δεν έχουν ποτέ καμία συνέχεια.
Προσωπικά ασχολήθηκα κάποτε λίγο πιο συστηματικά με το Ίδρυμα και έκανα μια έρευνα η οποία διήρκεσε λίγο περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Βρήκα λοιπόν σε μια συνοικία της Αθήνας μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία είχε περάσει τα χρόνια της νιότης της ως ασθενής του Χάνσεν, τρόφιμη του Λωβοκομείου της Χίου και μάλιστα είχε γεννήσει και το παιδί της μέσα στο Ίδρυμα λίγο πριν αυτό κλείσει για πάντα και μεταφερθούν οι ασθενείς του στην Αγία Βαρβάρα στο Αιγάλεω.
Η όλη πορεία της έρευνας αλλά και της μακροχρόνιας, δύσκολης και πεισμώδους προσπάθειάς μου να πείσω την εν λόγω κυρία να μου μιλήσει για τις αναμνήσεις της από τη ζωή της ως “λεπρή στο Λωβοκομείο Χίου”, θα μπορούσε να αποτελέσει μυθιστόρημα το οποίον όμως δεν με ενδιαφέρει να γράψω, τουλάχιστον προς το παρόν. Έτσι κρατάω στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου την εμπειρία της έρευνας αυτής, ως προσωπικό λάφυρό από τη ζωή. Έχω όμως και ένα ηχητικό αρχείο της συνάντησής μου με την κυρία, όταν κατάφερα επιτέλους και την έπεισα να με δεχτεί στο σπίτι της στην Αθήνα, αρχείο που κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρχει και μετά από ενδεχόμενη κατάρρευση του μυαλού μου. Παρόλο που η αφήγήσή της δεν είναι ρέουσα, λόγω του ότι είχε απωθήσει από τη μνήμη της πολλές βασικές παραμέτρους και έπρεπε να την τσγκλάω συνεχώς κάνοντας αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής, που είχα γνωρίσει μέσα από την έρευνα των γραπτών τεκμηρίων, είναι νομίζω ένα ντοκουμέντο πολύ σημαντικό και χρήσιμο για την ιστορία και για το μέλλον του Ιδρύματος. Γνωστοποιώ λοιπόν εδώ την ύπαρξή του, για παν ενδεχόμενο.
Γιάννης Μακριδάκης
Θυμάμαι όμως την περίπτωση διότι τότε ασχολιόμουν με το Λωβοκομείο της Χίου, ένα Άσυλο Λεπρών με μακραίωνη ιστορία, το οποίο εδώ και μερικές δεκαετίες φθείρεται και λεηλατείται συστηματικά, αποτελεί δε έναν πλούσιο σε τεκμήρια χώρο ιστορικής μνήμης και έναν απίστευτης ενέργειας τόπο.
Η σχέση του Λωβοκομείου της Χίου με την Σπιναλόγκα ήταν μεγάλη, περισσότερο μια σχέση “ανταλλαγής” εξορίστων από τον έναν τόπο στον άλλο.
Η τοπική κοινωνία και οι αρχές δεν έδειξαν ποτέ κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το σημαντικό ιστορικό αυτό Ίδρυμα του νησιού. Το αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες ως νεκρό χώρο και ως βάρος ασήκωτο που δεν θέλει κανείς να αναλάβει. Αρκούνται μόνο σε επιμνημόσυνες δεήσεις και σε κατά καιρούς συσκέψεις που δεν έχουν ποτέ καμία συνέχεια.
Προσωπικά ασχολήθηκα κάποτε λίγο πιο συστηματικά με το Ίδρυμα και έκανα μια έρευνα η οποία διήρκεσε λίγο περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Βρήκα λοιπόν σε μια συνοικία της Αθήνας μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία είχε περάσει τα χρόνια της νιότης της ως ασθενής του Χάνσεν, τρόφιμη του Λωβοκομείου της Χίου και μάλιστα είχε γεννήσει και το παιδί της μέσα στο Ίδρυμα λίγο πριν αυτό κλείσει για πάντα και μεταφερθούν οι ασθενείς του στην Αγία Βαρβάρα στο Αιγάλεω.
Η όλη πορεία της έρευνας αλλά και της μακροχρόνιας, δύσκολης και πεισμώδους προσπάθειάς μου να πείσω την εν λόγω κυρία να μου μιλήσει για τις αναμνήσεις της από τη ζωή της ως “λεπρή στο Λωβοκομείο Χίου”, θα μπορούσε να αποτελέσει μυθιστόρημα το οποίον όμως δεν με ενδιαφέρει να γράψω, τουλάχιστον προς το παρόν. Έτσι κρατάω στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου την εμπειρία της έρευνας αυτής, ως προσωπικό λάφυρό από τη ζωή. Έχω όμως και ένα ηχητικό αρχείο της συνάντησής μου με την κυρία, όταν κατάφερα επιτέλους και την έπεισα να με δεχτεί στο σπίτι της στην Αθήνα, αρχείο που κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρχει και μετά από ενδεχόμενη κατάρρευση του μυαλού μου. Παρόλο που η αφήγήσή της δεν είναι ρέουσα, λόγω του ότι είχε απωθήσει από τη μνήμη της πολλές βασικές παραμέτρους και έπρεπε να την τσγκλάω συνεχώς κάνοντας αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής, που είχα γνωρίσει μέσα από την έρευνα των γραπτών τεκμηρίων, είναι νομίζω ένα ντοκουμέντο πολύ σημαντικό και χρήσιμο για την ιστορία και για το μέλλον του Ιδρύματος. Γνωστοποιώ λοιπόν εδώ την ύπαρξή του, για παν ενδεχόμενο.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου