Γιάννης Μακριδάκης
Από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορική φάση της κοινής πορείας μας, από το 2010 δηλαδή και μετά, προσωπικά αποτραβήχτηκα από την κοινωνία και το σύστημα και εγκαταστάθηκα κοντά στη γη και το οικοσύστημα. Αυτή η καθημερινή μου λοιπόν επαφή και ενασχόληση με τη γη, τους φυσικούς πόρους και τα άλλα πλάσματα επηρέασε όπως ήταν φυσικό τη ζωή μου, τη σκέψη μου, τη φιλοσοφία μου και πέρασε στη γραφή μου και στο έργο μου, το λογοτεχνικό και το επί της γης.
Στο λογοτεχνικό τα βήματα αυτής της πορείας, αν διαβάσει κανείς τα βιβλία μου αυτής της εποχής, είναι πολύ ευδιάκριτα. Μια πρώτη πρατήρηση είναι ότι δεν γράφω πια μυθιστόρημα αλλά κατασταλάζω στις νουβέλες και αυτό έχει να κάνει προφανώς με μιαν ανάγκη συχνότερης επικοινωνίας με τους αναγνώστες, πιθανότατα λόγω του πολύ πυκνού ιστορικού χρόνου που διανύουμε κατ’ αυτή την περίοδο των συνεχών αλλαγών στη ζωή μας.
Έτσι γράφω το Λαγού μαλλί, που αν και πρώτο στη σειρά, αν και γραμμένο τον Μάιο του ’10, όταν ακόμη δεν είχαμε αντιληφθεί τίποτε από τα όσα θα ακολουθούσαν, θέτει εμπρός μας επιτακτικά, με την ιστορία του καπτά Σίμου του Σφαντού, το απόλυτο διακύβευμα της ιστορικής αυτής περιόδου μας, που δεν είναι άλλο από την αξιοπρέπειά μας ως πρόσωπα, ως πολίτες και ως χώρα.
Μετά έρχεται το Ζουμί του Πετεινού, με ήρωα τον απλοϊκό ταβερνιάρη και αγρότη Παναγή που ζει καταγής, ως μια απλή πρόταση ζωής και μετάβασης από την κρίση στη φύση.
Κατόπιν έρχεται “Του Θεού το μάτι”, με τον Θόδωρο τον Πεπόνα, τον μια ζωή κομματικοδίαιτο πελάτη της πολιτικής που μιλάει στο σκιάχτρο του, στον καθρέφτη του δηλαδή, που κάνει την ανασκόπιση της ζωής και την αυτοκριτική του ίσως, μια ιστορία για το πώς φτάσαμε κοινωνικά και πολιτικά ως εδώ, που δίνει όμως παράλληλα το στίγμα της νέας πορείας προς την παραγωγή, τη γη και την αλλαγή τρόπου ζωής και νοοτροπίας.
Τέλος έρχεται το Αντί Στεφάνου, με ήρωα τον νεκροθάφτη Στέφανο, που ενταφιάζει τη μητέρα του και φυτεύει επί του μνήματός της κήπο, αφοδεύει δε κάθε πρωί επ’ αυτού για να κοπρίσει τα φυτά και θέτει με την ιστορία του το θέμα της φυσικής ζωής, της φυσικής διατροφής, του πολιτισμού, του περάσματος στη νέα φάση, στη μετακαταναλωτική εποχή της ανθρωπότητας και της κοινωνίας, στην εποχή που το σαρκίο μας αποτελεί μέρος του κύκλου της ζωής και όχι πια τελευταίο κρίκο διακοπής της, και ο θάνατός μας γίνεται ζωογόνος όπως όλων ο θάνατος των φυσικών πλασμάτων.
Μετά από αυτές τις νουβέλες λοιπόν και από αυτούς τους ήρωες, τους αιφνιδιασμένους, τους απλοϊκούς, τους αναστοχαστικούς και τους μπροστάρηδες στην αλλαγή της εποχής και των αξιών μας, έρχεται τώρα ένα διάλειμμα ή μια νέα αλλαγή εποχής του έργου, δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς ακόμη.
Βρίσκομαι λοιπόν στην ευχάριστη θέση να σας γνωστοποιήσω την ολοκλήρωση μιας ακόμη νουβέλας, η εργασία μου επί της οποίας είχε ξεκινήσει σε ερευνητικό τουλάχιστον επίπεδο πολλά χρόνια πριν. Η ιστορία έχει τίτλο “Η πρώτη φλέβα” και αφορά στη ζωή της Λόλας, μιας πόρνης που εργαζόταν στην Ντάπια των Χανίων κατά τις δεκαετίες 1960- 90 και αφηγείται τις εμπειρίες του βίου της, καθώς και στη ζωή του Γιώργη, ενός ναυτικού ο οποίος κατά την ίδια αυτή χρονική περίοδο ζούσε περιστασιακά αλλά μόνιμα με πόρνες στα λιμάνια του κόσμου και αφηγείται κι αυτός στιγμιότυπα της ζωής του αναδεικνύοντας στοιχεία ιστορικά πια για την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν σε όλο τον πλανήτη οι έλληνες ναυτικοί την εποχή εκείνη.
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει από την Εστία, που είναι ο μόνιμος εκδότης μου.
Ως τότε, θα βρεθούμε με όσους μπορούμε και θέλουμε κατά τις αρχές του Μάρτη, για να τα πούμε από κοντά σε εκδηλώσεις για το Αντί Στεφάνου, αλλά και για όλα τα άλλα βιβλία και ζητήματα, εκδηλώσεις που θα γίνουν σε κάποια βιβλιοπωλεία κυρίως στην Αθήνα, το ακριβές πρόγραμμα των οποίων θα ανακοινωθεί σύντομα από την Εστία.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε διαβάζοντας τα έργα μου.
Somporo: Τον διαβάσαμε και τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορική φάση της κοινής πορείας μας, από το 2010 δηλαδή και μετά, προσωπικά αποτραβήχτηκα από την κοινωνία και το σύστημα και εγκαταστάθηκα κοντά στη γη και το οικοσύστημα. Αυτή η καθημερινή μου λοιπόν επαφή και ενασχόληση με τη γη, τους φυσικούς πόρους και τα άλλα πλάσματα επηρέασε όπως ήταν φυσικό τη ζωή μου, τη σκέψη μου, τη φιλοσοφία μου και πέρασε στη γραφή μου και στο έργο μου, το λογοτεχνικό και το επί της γης.
Στο λογοτεχνικό τα βήματα αυτής της πορείας, αν διαβάσει κανείς τα βιβλία μου αυτής της εποχής, είναι πολύ ευδιάκριτα. Μια πρώτη πρατήρηση είναι ότι δεν γράφω πια μυθιστόρημα αλλά κατασταλάζω στις νουβέλες και αυτό έχει να κάνει προφανώς με μιαν ανάγκη συχνότερης επικοινωνίας με τους αναγνώστες, πιθανότατα λόγω του πολύ πυκνού ιστορικού χρόνου που διανύουμε κατ’ αυτή την περίοδο των συνεχών αλλαγών στη ζωή μας.
Έτσι γράφω το Λαγού μαλλί, που αν και πρώτο στη σειρά, αν και γραμμένο τον Μάιο του ’10, όταν ακόμη δεν είχαμε αντιληφθεί τίποτε από τα όσα θα ακολουθούσαν, θέτει εμπρός μας επιτακτικά, με την ιστορία του καπτά Σίμου του Σφαντού, το απόλυτο διακύβευμα της ιστορικής αυτής περιόδου μας, που δεν είναι άλλο από την αξιοπρέπειά μας ως πρόσωπα, ως πολίτες και ως χώρα.
Μετά έρχεται το Ζουμί του Πετεινού, με ήρωα τον απλοϊκό ταβερνιάρη και αγρότη Παναγή που ζει καταγής, ως μια απλή πρόταση ζωής και μετάβασης από την κρίση στη φύση.
Κατόπιν έρχεται “Του Θεού το μάτι”, με τον Θόδωρο τον Πεπόνα, τον μια ζωή κομματικοδίαιτο πελάτη της πολιτικής που μιλάει στο σκιάχτρο του, στον καθρέφτη του δηλαδή, που κάνει την ανασκόπιση της ζωής και την αυτοκριτική του ίσως, μια ιστορία για το πώς φτάσαμε κοινωνικά και πολιτικά ως εδώ, που δίνει όμως παράλληλα το στίγμα της νέας πορείας προς την παραγωγή, τη γη και την αλλαγή τρόπου ζωής και νοοτροπίας.
Τέλος έρχεται το Αντί Στεφάνου, με ήρωα τον νεκροθάφτη Στέφανο, που ενταφιάζει τη μητέρα του και φυτεύει επί του μνήματός της κήπο, αφοδεύει δε κάθε πρωί επ’ αυτού για να κοπρίσει τα φυτά και θέτει με την ιστορία του το θέμα της φυσικής ζωής, της φυσικής διατροφής, του πολιτισμού, του περάσματος στη νέα φάση, στη μετακαταναλωτική εποχή της ανθρωπότητας και της κοινωνίας, στην εποχή που το σαρκίο μας αποτελεί μέρος του κύκλου της ζωής και όχι πια τελευταίο κρίκο διακοπής της, και ο θάνατός μας γίνεται ζωογόνος όπως όλων ο θάνατος των φυσικών πλασμάτων.
Μετά από αυτές τις νουβέλες λοιπόν και από αυτούς τους ήρωες, τους αιφνιδιασμένους, τους απλοϊκούς, τους αναστοχαστικούς και τους μπροστάρηδες στην αλλαγή της εποχής και των αξιών μας, έρχεται τώρα ένα διάλειμμα ή μια νέα αλλαγή εποχής του έργου, δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς ακόμη.
Βρίσκομαι λοιπόν στην ευχάριστη θέση να σας γνωστοποιήσω την ολοκλήρωση μιας ακόμη νουβέλας, η εργασία μου επί της οποίας είχε ξεκινήσει σε ερευνητικό τουλάχιστον επίπεδο πολλά χρόνια πριν. Η ιστορία έχει τίτλο “Η πρώτη φλέβα” και αφορά στη ζωή της Λόλας, μιας πόρνης που εργαζόταν στην Ντάπια των Χανίων κατά τις δεκαετίες 1960- 90 και αφηγείται τις εμπειρίες του βίου της, καθώς και στη ζωή του Γιώργη, ενός ναυτικού ο οποίος κατά την ίδια αυτή χρονική περίοδο ζούσε περιστασιακά αλλά μόνιμα με πόρνες στα λιμάνια του κόσμου και αφηγείται κι αυτός στιγμιότυπα της ζωής του αναδεικνύοντας στοιχεία ιστορικά πια για την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν σε όλο τον πλανήτη οι έλληνες ναυτικοί την εποχή εκείνη.
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει από την Εστία, που είναι ο μόνιμος εκδότης μου.
Ως τότε, θα βρεθούμε με όσους μπορούμε και θέλουμε κατά τις αρχές του Μάρτη, για να τα πούμε από κοντά σε εκδηλώσεις για το Αντί Στεφάνου, αλλά και για όλα τα άλλα βιβλία και ζητήματα, εκδηλώσεις που θα γίνουν σε κάποια βιβλιοπωλεία κυρίως στην Αθήνα, το ακριβές πρόγραμμα των οποίων θα ανακοινωθεί σύντομα από την Εστία.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε διαβάζοντας τα έργα μου.
Somporo: Τον διαβάσαμε και τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου