Πριν λίγο φάνηκε ψηλά στον ουρανό η αετογερακίνα!
Ήμουν μέσα στη θάλασσα όταν την είδα να πλανάρει λίγο πιο κει, πάνω από τον μικρό μας κάμπο. Τη γλύτωσε τελικά, σκέφτηκα ανακουφισμένος και χαμογέλασα με μεγάλη ικανοποίηση.
Μόλις βγήκα από το νερό και περπάτησα στην παραλία με το βλέμμα ψηλά να θαυμάζω το πέταγμα και την ήρεμή της δύναμη, λες και με αναγνώρισε το υπέροχο πουλί, κατηφόρισε προς τα εκεί και έπιασε να κάνει κύκλους ψηλά πάνω από την ακρογυαλιά, η κατακόρυφη προβολή του ήταν μέσα στη θάλασσα. Σαν να ήθελε να μου δείξει ότι ναι, αυτή ήταν, η γερακίνα που με είχε γεμίσει θλίψη προχτές όταν την είδα να κάθεται στο οδόστρωμα και νόμισα πως δεν θα ξαναπετάξει, όταν προσπάθησα δίχως αποτέλεσμα την αιχμαλωτίσω για να τη στείλω στο Κέντρο Περίθαλψης.
Όλα τα βλέπουν, όλα τα παρατηρούν και όλα τα καταλαβαίνουν τα πουλιά. Είναι του Θεού το μάτι από πάνω μας, είναι η συνείδησή μας τα πουλιά, έτσι λέει ο Πεπόνας στο βιβλίο, τον θυμήθηκα πάλι σήμερα και στάθηκα πλήρης ικανοποίησης να καμαρώσω το πουλί που έκανε δυο τρεις γύρες από πάνω μου και εξαφανίστηκε ξανά προς το βουνό.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου