Γιάννης Μακριδάκης
Μια μέρα ο γέρων θείος Μιχάλης που μένει στην Αθήνα αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό ορεινό χωριό πέριξ της Βολισσού, το οποίο είναι εγκαταλελειμμένο πλέον των 40 ετών, με άκουσε που έλεγα ότι μένω πια στο χωριό και με ρώτησε με ένα βλέμμα όλο απορία: Τη Βολισσό τη λέτε χωριό;
Ναι ρε θείε, τι να την πούμε, του απάντησε ο αδαής ανιψιός, εσείς τι τη λέγατε δηλαδή.
Μα η Βολισσός είναι… κόμπιασε λίγο ο θείος για να σκεφτεί τι ακριβώς είναι η Βολισσός. Σε λίγο, κάπως απογοητευμένος που προφανώς δεν είχε κατορθώσει να βρει κάποιον χαρακτηρισμό που να της αξίζει, μου είπε ξανά, κοφτά όμως αυτή τη φορά και με σιγουριά στη φωνή: Η Βολισσός είναι η Βολισσός.
Αυτές τις μέρες καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοούσε ο θείος αν και δεν είναι πια η Βολισσός το εμπορικό κέντρο της ΒΔ Χίου, με τα μαγαζιά της, με τους μεταπράτες της, με τα όλα της γενικώς. Είναι όμως ένα χωριό πανέμορφο, το οποίο σφύζει από ζωή. Όλα τα σπίτια ανοιχτά, κατοικημένα, άνθρωποι βεγγερίζουν κάθε απόβραδο στα κατώφλια, οι γειτονιές ζωντάνεψαν, τα έρημα σοκάκια του χειμώνα γέμισαν παιδικές φωνές και παιχνίδια, ίσαμε 2.000 ψυχές κοιμούνται κάθε βράδυ στο χωριό, χώρια αυτές που αναπαύονται στον άγιον αθανάση.
Το μόνο κτίσμα του χωριού που μένει κενό και δίχως χρήση είναι ένα που γράφει η ταμπέλα του απ’ έξω “Πολυδύναμο Ιατρείο Βολισσού”
Δίχως γιατρό κανέναν τόσοι άνθρωποι εδώ, ένα κράτος χρεοκοπημένο έχει προφανώς άλλες προτεραιότητες, δεκάρα δεν υπάρχει για να σωθούν κάποιες ζωές που ίσως θα μπορούσαν αν ο γιατρός ήταν εδώ.
Όλα τα γράφεις, μου είπε απόψε ο μαστρο Νίκος, γράψε και για τον γιατρό που δεν έχουμε, πέθανε χτες ο Χρ., μπαμ και κάτω, 60 χρονών άνθρωπος και όλοι θορυβήθηκαν ξανά.
Ξανά μανά τώρα οι υποσχέσεις των βουλευτάδων και των πολιτευτών, ξανά μανά της μητρόπολης οι αγαθές προθέσεις, η κατάσταση όμως δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξει των ανθρώπων η ζωή και θα ρθει πάλι το φθινόπωρο και ο χειμώνας, θα φύγουν όλοι για τις πόλεις και θα ξεχαστεί κι η Βολισσός που είναι η Βολισσός, θα ξεχαστεί κι ο φρέσκος πεθαμένος, θα ξεχαστούμε και οι ζωντανοί μέχρι τον άλλον Αύγουστο.
Μια μέρα ο γέρων θείος Μιχάλης που μένει στην Αθήνα αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό ορεινό χωριό πέριξ της Βολισσού, το οποίο είναι εγκαταλελειμμένο πλέον των 40 ετών, με άκουσε που έλεγα ότι μένω πια στο χωριό και με ρώτησε με ένα βλέμμα όλο απορία: Τη Βολισσό τη λέτε χωριό;
Ναι ρε θείε, τι να την πούμε, του απάντησε ο αδαής ανιψιός, εσείς τι τη λέγατε δηλαδή.
Μα η Βολισσός είναι… κόμπιασε λίγο ο θείος για να σκεφτεί τι ακριβώς είναι η Βολισσός. Σε λίγο, κάπως απογοητευμένος που προφανώς δεν είχε κατορθώσει να βρει κάποιον χαρακτηρισμό που να της αξίζει, μου είπε ξανά, κοφτά όμως αυτή τη φορά και με σιγουριά στη φωνή: Η Βολισσός είναι η Βολισσός.
Αυτές τις μέρες καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοούσε ο θείος αν και δεν είναι πια η Βολισσός το εμπορικό κέντρο της ΒΔ Χίου, με τα μαγαζιά της, με τους μεταπράτες της, με τα όλα της γενικώς. Είναι όμως ένα χωριό πανέμορφο, το οποίο σφύζει από ζωή. Όλα τα σπίτια ανοιχτά, κατοικημένα, άνθρωποι βεγγερίζουν κάθε απόβραδο στα κατώφλια, οι γειτονιές ζωντάνεψαν, τα έρημα σοκάκια του χειμώνα γέμισαν παιδικές φωνές και παιχνίδια, ίσαμε 2.000 ψυχές κοιμούνται κάθε βράδυ στο χωριό, χώρια αυτές που αναπαύονται στον άγιον αθανάση.
Το μόνο κτίσμα του χωριού που μένει κενό και δίχως χρήση είναι ένα που γράφει η ταμπέλα του απ’ έξω “Πολυδύναμο Ιατρείο Βολισσού”
Δίχως γιατρό κανέναν τόσοι άνθρωποι εδώ, ένα κράτος χρεοκοπημένο έχει προφανώς άλλες προτεραιότητες, δεκάρα δεν υπάρχει για να σωθούν κάποιες ζωές που ίσως θα μπορούσαν αν ο γιατρός ήταν εδώ.
Όλα τα γράφεις, μου είπε απόψε ο μαστρο Νίκος, γράψε και για τον γιατρό που δεν έχουμε, πέθανε χτες ο Χρ., μπαμ και κάτω, 60 χρονών άνθρωπος και όλοι θορυβήθηκαν ξανά.
Ξανά μανά τώρα οι υποσχέσεις των βουλευτάδων και των πολιτευτών, ξανά μανά της μητρόπολης οι αγαθές προθέσεις, η κατάσταση όμως δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξει των ανθρώπων η ζωή και θα ρθει πάλι το φθινόπωρο και ο χειμώνας, θα φύγουν όλοι για τις πόλεις και θα ξεχαστεί κι η Βολισσός που είναι η Βολισσός, θα ξεχαστεί κι ο φρέσκος πεθαμένος, θα ξεχαστούμε και οι ζωντανοί μέχρι τον άλλον Αύγουστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου