Ονειρώξεις και δίλημμα

Γιάννης Μακριδάκης

Όσοι πέφτουν για άλλη μια φορά από τα σύννεφα αγανακτώντας από την αποικιοκρατική συμπεριφορά των δανειστών, είναι επειδή φορούσαν τόσον καιρό παρωπίδες, άλλοι κομματικές και άλλοι απέλπιδες, θεωρώντας ότι η συμφωνία που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση στις 20 του Φλεβάρη ήταν καλή ή έστω η καλύτερη που μπορούσε, και ότι αυτή εμπεριείχε, όπως ο κύριος Βαρουφάκης ανήγγειλε, μια εσκεμμένη δημιουργική ασάφεια για να μπορεί αφενός η ελληνική κυβέρνηση να ελιχθεί και για να μπορεί αφετέρου ο Σόιμπλε να το παρουσιάσει στους γερμανούς ως μη υποχώρησή του (!!!)…
Στην πραγματικότητα η συμφωνία ήταν σαφέστατη και διόλου δημιουργική, απεναντίας ήταν καταστροφική και προθανάτια. Έλεγε επακριβώς ότι η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται ρητά να πληρώσει τα χρέη της στους δανειστές πλήρως και εγκαίρως, να πράξει ό,τι προβλέπεται από την απόφαση του Γιούρογκρουπ Νοεμβρίου 14 για να προχωρήσει και να κλείσει η αξιολόγηση του μνημονίου επιτυχώς και τέλος να μην προχωρήσει σε καμία μονομερή ενέργεια. Ως τέτοια φυσικά εννοείται οποιαδήποτε ενέργεια είναι μη συμφωνημένη στο μνημόνιο, του οποίου την παράταση και επιτυχή αξιολόγηση συμφωνήσαμε.

Από κει και μετά όλα τα υπόλοιπα είναι αριστερές φιοριτούρες με δεξιό στρίφωμα, ήτοι ρητορική μια από τα ίδια με τους προκατόχους τους, οι οποίοι παρουσίαζαν κάθε συντριβή ως νίκη και θεωρούσαν τους πολίτες αμοιβάδες.
Παρόλα αυτά βέβαια όσοι τόλμησαν εκείνες τις μέρες να αρθρώσουν λόγο διαφωνίας με την αριστερή κυβέρνηση, έγιναν αποδέκτες μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής βίας από τους υποστηρικτές και οπαδούς της, χαρακτηρίστηκαν ως υβριστές αλλά και ως “προπέτες”, που βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα για να κακολογήσουν και δεν περιμένουν 4 μήνες για να δουν πού θα οδηγήσει όλη αυτή η απολύτως σαφής και καταστροφική αλλά προωθούμενη ως ασαφής και δημιουργική πορεία μας.
Δεν θα πήγαινε φυσικά μακριά. Όπως μακριά δεν θα πήγαινε και η ενδοτική αλλά και αλλοπρόσαλλη πολιτική του υβριδιακού Σύριζα, των ευρωλάγνων της επενδυτικής αριστεράς.
Τώρα που οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα προχωρούν και βλέπει πολύ καθαρά πλέον ο καθένας ότι η δημιουργική ασάφεια ήταν ονείρωξη κυβέρνησης κοιμωμένης με το αριστερό πλευρό, άσχετα αν το παραδέχεται ή συνεχίζει να υποστηρίζει ότι οι δανειστές δεν τηρούν τη συμφωνία της 20 Φλεβάρη ενώ την τηρούν κατά γράμμα, εμφανίζεται εμπρός και στον κάθε βαυκαλιζόμενο επιτακτικό το δίλημμα. Τρίτο μνημόνιο ή αλλαγή πορείας;
Φοβάμαι ότι η χώρα και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση είναι παραδομένη από χρόνια στις βουλές των αστών ευρωλάγνων που επιθυμούν να καθιζάνει κι άλλο η οικονομική πυραμίδα τσαλαπατώντας και συνθλίβοντας τους ευρισκόμενους στην κοινωνική της βάση, ώστε, συνάμα με την εκποίηση και την καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας, να παραμείνουν οι ίδιοι με ευρώ στην πορτοφόλα (και στο μυαλό τη φόλα)…