Γιάννης Μακριδάκης
Μπαίνει η άνοιξη και αρχίζουν οι άνθρωποι να ασχολούνται με τα χωράφια τους, να τα προετοιμάζουν σιγά σιγά για να βάλουν τους καλοκαιρινούς τους μπαξέδες. Χορτοκοπτικά κελαηδούν ολόγυρα και τρακτέρια βρυχώνται. Τα άγρια χόρτα πέφτουν, θυσιάζονται και ανασκαλεύονται με το χώμα, τα χωράφια αποκτούν τη γνώριμη καλοκαιρινή τους όψη, γίνονται γήπεδα εκτεθειμένα στον ήλιο και στον άνεμο, τα σκουλήκια, όσα δεν πέφτουν θύματα των μαχαιριών του βαρέος μηχανήματος, παίρνουν τον δρόμο για αλλού, για άλλη, απείραχτη γη, πιο ήσυχη και ζωογόνα.
Δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στη γη “τους” οι άνθρωποι είναι επιθετικός και στενόμυαλος, οδηγεί δε σε ολοένα και περισσότερα έξοδα και κόπους τους ίδιους, και στην ερημοποίηση τη γη.
Στη φωτογραφία βλέπετε ένα χωράφι που κάθε καλοκαίρι καλλιεργείται. Μπαίνει το τρακτέρ μέσα την άνοιξη, φρεζάρει το χώμα μαζί με την βλάστηση της ξυνίθρας και του αγέλωπα που έχουν πλέον κυριαρχήσει όπως είναι φυσικό μιας και δεν εμπλουτίζεται η γη με άλλους σπόρους, ούτε αφήνεται στην ησυχία της.
Το τρακτέρ λειτουργεί όπως ο σπόγγος στον μαυροπίνακα. Σβήνει ότι έχει παράξει η γη, για να κάνουμε επ’ αυτής τα δικά μας οι άνθρωποι. Τα οποία δικά μας φυσικά περιορίζονται στο να φυτέψουμε το πολύ καμιά δεκαριά είδη ζαρζαβατικών, όχι σπόρους ανοιχτής γονιμοποίησης πια οι περισσότεροι, αλλά υβρίδια, έτοιμα, αγορασμένα από τις πολυεθνικές που χειραγωγούν τη διατροφή μας. Βάζουμε λοιπόν τον μπαξέ μας με φυτά αγοραστά, κοπρίζουμε με λιπάσματα ή κοπριές αγοραστές, πληρώνουμε το πετρέλαιο για να δουλεύουν τα μηχανήματα που μας “βοηθούν” και στο τέλος τρώμε ό,τι μας δίνει ο κήπος μας, το οποίο φυσικά είναι πανάκριβο αφού έχουμε δαπανήσει τόσο χρήμα και ενέργεια για να το παράξουμε, είναι δε και τελείως πρόσκαιρο αφού μόλις τα φυτά πεθάνουν δεν μας μένει ούτε σπόρος που να παράξει νέα φυτά, ούτε όμως γη που μπορεί να μας θρέψει μιας και δεν έχουμε επιτρέψει να φυτρώσει τίποτε άλλο σ’ αυτήν από μόνο του, ούτε βεβαίως έχουμε σπείρει.
Αφήνουμε έτσι το χωράφι στο έλεος των “ζιζανίων” που χρόνο με τον χρόνο και σκάψιμο με το σκάψιμο πολλαπλασιάζονται και κατακυριεύουν τη γη μας.
Τι έχουμε πετύχει δηλαδή; Να μετατρέπουμε ουσιαστικά το πετρέλαιο σε πρόσκαιρη τροφή, να μην επενδύουμε στη γη, να την κάνουμε άγονη και να χρειάζεται κοπριά ή λίπασμα για να αποδώσει, να την οδηγούμε στην ερημοποίηση και, τέλος, να καθιστούμε τον εαυτό μας όμηρο των πολυεθνικών και του αδυσώπητου χρόνου, αφού μεγαλώνοντας γινόμαστε ολοένα και πιο αδύναμοι να δουλέψουμε τη γη “μας” με τον τρόπο που έχουμε μάθει και συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Μας βάζει κάτω η γη δηλαδή κάποτε και αποκάνουμε, ασθενούμε ή τελειώνουν τα κουράγια μας. Δεν είμαι άξιος πια να βάζω κήπους, μου λέει ο μαστρο Νικόλας γελαστός…
Αν δούμε όμως το χωράφι σαν παιδί που μεγαλώνει μαζί μας οι ρομαντικοί ή σαν επένδυση για το μέλλον μας οι λογικοί, ακόμη και οι κυνικοί, όλα θα είναι εντελώς αλλιώς. Το χώμα το επιφανειακό είναι η περιουσία του αγρότη. Αν αντί να το τσαλαπατάει με βαριά μηχανήματα και να το αφήνει εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα, αν αντί να το παρατάει στο έλεος των επεκτατικών “ζιζανίων” και μετά να κάνει τόσα έξοδα και κόπους για να το δαμάσει και να το κάνει γόνιμο, ασχοληθεί μαζί του συστηματικά και φυσικά, δίχως βία, προστατευτικά και αναζωογονητικά, με αλλεπάλληλες σπορές μεγάλης βιοποικιλότητας, με καθημερινή, όσο αντέχει, χειρωνακτική εργασία απόδοσης χώρου ζωτικού σε κάθε φυτό ξεχωριστά, με διαφύλαξη και καλλιέργεια εντός του σπόρων αγνών και μη υβριδιοποιημένων, τότε δημιουργεί με τα χρόνια ένα αυτόνομο οικοσύστημα, το οποίο εξελίσσεται και μεγαλώνει μαζί του, τον απελευθερώνει από την ομηρία των απελπιστικά επαναλαμβανόμενων, χρονοβόρων, πολυέξοδων και μάταιων εργασιών στις οποίες προβαίνει κατ’ έτος και τον καθιστά στο τέλος απόλυτο συλλέκτη της τροφής του δίχως κανέναν κόπο, μέσα από ένα μικρό οικοσύστημα που φυτρώνει, μεγαλώνει, ανθίζει, καρπίζει, αναπαράγεται, πεθαίνει, λιπαίνεται, αναφυτρώνει από μόνο του.
Για να αλλάξουμε το σύστημα που μας ορίζει, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αλλαγή της βάσης του. Η βάση είναι η γη “μας” και η παραγωγή της τροφής μας. Όσο συμπεριφερόμαστε στη γη σαν κουρσάροι, τόσο θα γιγαντώνονται τα ζιζάνια, τόσο περισσότερη ενέργεια, έξοδα και χημικά θα χρειάζονται για να τα καθυποτάξουμε, έως ότου, νομοτελειακά, θα μας νικήσουν.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, κοινωνική, πολιτική, προσωπική. Η απελευθέρωση από τα “ζιζάνιά” μας και από τον μάταιο και δαπανηρό σε ενέργεια και πόρους αγώνα μας για επιβίωση, προϋποθέτουν την αλλαγή της οπτικής μας και την στροφή μας προς την φυσική καλλιέργεια στη γη και στην κοινωνία.
Μπαίνει η άνοιξη και αρχίζουν οι άνθρωποι να ασχολούνται με τα χωράφια τους, να τα προετοιμάζουν σιγά σιγά για να βάλουν τους καλοκαιρινούς τους μπαξέδες. Χορτοκοπτικά κελαηδούν ολόγυρα και τρακτέρια βρυχώνται. Τα άγρια χόρτα πέφτουν, θυσιάζονται και ανασκαλεύονται με το χώμα, τα χωράφια αποκτούν τη γνώριμη καλοκαιρινή τους όψη, γίνονται γήπεδα εκτεθειμένα στον ήλιο και στον άνεμο, τα σκουλήκια, όσα δεν πέφτουν θύματα των μαχαιριών του βαρέος μηχανήματος, παίρνουν τον δρόμο για αλλού, για άλλη, απείραχτη γη, πιο ήσυχη και ζωογόνα.
Δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στη γη “τους” οι άνθρωποι είναι επιθετικός και στενόμυαλος, οδηγεί δε σε ολοένα και περισσότερα έξοδα και κόπους τους ίδιους, και στην ερημοποίηση τη γη.
Στη φωτογραφία βλέπετε ένα χωράφι που κάθε καλοκαίρι καλλιεργείται. Μπαίνει το τρακτέρ μέσα την άνοιξη, φρεζάρει το χώμα μαζί με την βλάστηση της ξυνίθρας και του αγέλωπα που έχουν πλέον κυριαρχήσει όπως είναι φυσικό μιας και δεν εμπλουτίζεται η γη με άλλους σπόρους, ούτε αφήνεται στην ησυχία της.
Το τρακτέρ λειτουργεί όπως ο σπόγγος στον μαυροπίνακα. Σβήνει ότι έχει παράξει η γη, για να κάνουμε επ’ αυτής τα δικά μας οι άνθρωποι. Τα οποία δικά μας φυσικά περιορίζονται στο να φυτέψουμε το πολύ καμιά δεκαριά είδη ζαρζαβατικών, όχι σπόρους ανοιχτής γονιμοποίησης πια οι περισσότεροι, αλλά υβρίδια, έτοιμα, αγορασμένα από τις πολυεθνικές που χειραγωγούν τη διατροφή μας. Βάζουμε λοιπόν τον μπαξέ μας με φυτά αγοραστά, κοπρίζουμε με λιπάσματα ή κοπριές αγοραστές, πληρώνουμε το πετρέλαιο για να δουλεύουν τα μηχανήματα που μας “βοηθούν” και στο τέλος τρώμε ό,τι μας δίνει ο κήπος μας, το οποίο φυσικά είναι πανάκριβο αφού έχουμε δαπανήσει τόσο χρήμα και ενέργεια για να το παράξουμε, είναι δε και τελείως πρόσκαιρο αφού μόλις τα φυτά πεθάνουν δεν μας μένει ούτε σπόρος που να παράξει νέα φυτά, ούτε όμως γη που μπορεί να μας θρέψει μιας και δεν έχουμε επιτρέψει να φυτρώσει τίποτε άλλο σ’ αυτήν από μόνο του, ούτε βεβαίως έχουμε σπείρει.
Αφήνουμε έτσι το χωράφι στο έλεος των “ζιζανίων” που χρόνο με τον χρόνο και σκάψιμο με το σκάψιμο πολλαπλασιάζονται και κατακυριεύουν τη γη μας.
Τι έχουμε πετύχει δηλαδή; Να μετατρέπουμε ουσιαστικά το πετρέλαιο σε πρόσκαιρη τροφή, να μην επενδύουμε στη γη, να την κάνουμε άγονη και να χρειάζεται κοπριά ή λίπασμα για να αποδώσει, να την οδηγούμε στην ερημοποίηση και, τέλος, να καθιστούμε τον εαυτό μας όμηρο των πολυεθνικών και του αδυσώπητου χρόνου, αφού μεγαλώνοντας γινόμαστε ολοένα και πιο αδύναμοι να δουλέψουμε τη γη “μας” με τον τρόπο που έχουμε μάθει και συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Μας βάζει κάτω η γη δηλαδή κάποτε και αποκάνουμε, ασθενούμε ή τελειώνουν τα κουράγια μας. Δεν είμαι άξιος πια να βάζω κήπους, μου λέει ο μαστρο Νικόλας γελαστός…
Αν δούμε όμως το χωράφι σαν παιδί που μεγαλώνει μαζί μας οι ρομαντικοί ή σαν επένδυση για το μέλλον μας οι λογικοί, ακόμη και οι κυνικοί, όλα θα είναι εντελώς αλλιώς. Το χώμα το επιφανειακό είναι η περιουσία του αγρότη. Αν αντί να το τσαλαπατάει με βαριά μηχανήματα και να το αφήνει εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα, αν αντί να το παρατάει στο έλεος των επεκτατικών “ζιζανίων” και μετά να κάνει τόσα έξοδα και κόπους για να το δαμάσει και να το κάνει γόνιμο, ασχοληθεί μαζί του συστηματικά και φυσικά, δίχως βία, προστατευτικά και αναζωογονητικά, με αλλεπάλληλες σπορές μεγάλης βιοποικιλότητας, με καθημερινή, όσο αντέχει, χειρωνακτική εργασία απόδοσης χώρου ζωτικού σε κάθε φυτό ξεχωριστά, με διαφύλαξη και καλλιέργεια εντός του σπόρων αγνών και μη υβριδιοποιημένων, τότε δημιουργεί με τα χρόνια ένα αυτόνομο οικοσύστημα, το οποίο εξελίσσεται και μεγαλώνει μαζί του, τον απελευθερώνει από την ομηρία των απελπιστικά επαναλαμβανόμενων, χρονοβόρων, πολυέξοδων και μάταιων εργασιών στις οποίες προβαίνει κατ’ έτος και τον καθιστά στο τέλος απόλυτο συλλέκτη της τροφής του δίχως κανέναν κόπο, μέσα από ένα μικρό οικοσύστημα που φυτρώνει, μεγαλώνει, ανθίζει, καρπίζει, αναπαράγεται, πεθαίνει, λιπαίνεται, αναφυτρώνει από μόνο του.
Για να αλλάξουμε το σύστημα που μας ορίζει, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αλλαγή της βάσης του. Η βάση είναι η γη “μας” και η παραγωγή της τροφής μας. Όσο συμπεριφερόμαστε στη γη σαν κουρσάροι, τόσο θα γιγαντώνονται τα ζιζάνια, τόσο περισσότερη ενέργεια, έξοδα και χημικά θα χρειάζονται για να τα καθυποτάξουμε, έως ότου, νομοτελειακά, θα μας νικήσουν.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, κοινωνική, πολιτική, προσωπική. Η απελευθέρωση από τα “ζιζάνιά” μας και από τον μάταιο και δαπανηρό σε ενέργεια και πόρους αγώνα μας για επιβίωση, προϋποθέτουν την αλλαγή της οπτικής μας και την στροφή μας προς την φυσική καλλιέργεια στη γη και στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου