Το μαγικό βοτάνι - Γιώργος Μιχαήλ

Τα ωραιότερα συνθήματα είναι στους τοίχους (163)

Διαδικασία Δήλωσης ζημιών στο Τοπικά & Δημοτικά Καταστήματα του Δήμου Αριστοτελη

Ενημερώνουμε του δημότες Αριστοτέλη οι οποίοι επλήγησαν από το ξέσπασμα των ακραίων καιρικών φαινομένων από τη Δευτέρα 03.11.2014 έως την  Παρασκευή 07.11.2014, μπορούν να υποβάλουν τις αιτήσεις για τις αποζημιώσεις των περιουσιών τους στους Προέδρους των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων στα Τοπικά & Δημοτικά Καταστήματα.

Πιο συγκεκριμένα οι δημότες θα πρέπει να προσκομίσουν:

Πράσινοι “ήρωες”

Γιάννης Μακριδάκης

Στην Γαλλία σκοτώθηκε 21χρονος που διαδήλωνε ενάντια στην κατασκευή φράγματος σε κάποια περιοχή στα νότια της χώρας.

Μα γιατί διαδηλώνουν οι άνθρωποι ενάντια σε τέτοιου είδους έργα; Το φράγμα δεν είναι πράσινη ανάπτυξη; Είναι δυνατόν τόσο νερό που τρέχει στα ποτάμια να πηγαίνει χαμένο στη θάλασσα (και όχι να έρχεται στα καζανάκια των διαμερισμάτων μας); Τι επιτέλους θέλουν όλοι αυτοί οι μηδενιστές, οι μόνιμοι διαφωνούντες με όλα και στέκονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη;

Ερωτήματα ασυνείδητων και απαίδευτων που έχουν αυτοαναγορευθεί παράγοντες και μπροστάρηδες της ανεξέλεγκτης πλέον πορείας των καταναλωτών προς την ύβρη και την κατάρρευση.

Προφανώς το εν λόγω φράγμα όπως και όλα τα τέτοιου είδους φράγματα και άλλα παρόμοια έργα εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σταματούν να είναι “πράσινα” όταν η κλίμακά τους ξεπερνά τα όρια αντοχής του τόπου και του τοπίου, όταν, απλούστατα, η καταστροφή που προξενούν για να κατασκευαστούν είναι περισσότερη από το όφελος που θα προσφέρουν αφού και αν λειτουργήσουν.

Αυτή την απλής λογικής και αυτονόητη παράμετρο όμως επιλέγουν να μην την παρουσιάζουν ποτέ οι τιμητές της “πράσινης ανάπτυξης”, είτε επειδή οι ίδιοι είναι αργυρώνητοι πολιτικοί είτε μίσθαρνα εργολάβων και πολυεθνικών δημοσιογραφικά φερέφωνα. Οπότε έχοντας ως πρόσχημα και άλλοθι μιαν ανύπαρκτη πράσινη ανάπτυξη φωνασκούν διαβάλλοντας κινήματα ανθρώπων και σκοτώνουν διαδηλωτές με χειροβομβίδες τα όργανά τους.

«Παράδεισος και κόλαση»

Ένας άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα δένδρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε στάχτη! Όμως ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο και συνέχισε την πορεία του με τα δύο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούργια κατάσταση. Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.

Ο διαβάτης κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο.

- «Καλημέρα».

- «Καλημέρα», απάντησε ο φύλακας.

- «Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;».

- «Αυτός είναι ο παράδεισος».

- «Τι καλά που φτάσαμε στον παράδεισο, γιατί διψάμε».

- «Μπορείτε, κύριε, να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε», είπε ο φύλακας και του έδειξε την πηγή.

- «Το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης».

- «Λυπάμαι πολύ», είπε ο φύλακας, «αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα».

Αν τα παιδιά μπορούσαν να διαλέξουν τους γονείς τους

Όλοι γεννιόμαστε με δεδομένους τους γονείς μας, οι οποίοι αποτέλεσαν τον πιο σημαντικό παράγοντα που διαμόρφωσε αυτό που είμαστε σήμερα. Πως θα ήταν άραγε αν τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα επιλογής των γονιών τους; Πάνω σ' αυτό το ερώτημα βασίστηκε η ιδέα δημιουργίας του παρακάτω βίντεο. Επιπλέον, το βίντεο προσπαθεί να επιστήσει την προσοχή στο πρόβλημα του αλκοολισμού των γονιών, και πως αυτή η κακή συνήθεια προκαλεί συναισθηματικές διαταραχές στα παιδιά τους.

“The man with the beautiful eyes” του Μπουκόφσκι

Μια οπτική ερμηνεία στο σταυροδρόμι του συγκινητικού και του βασανιστικού.

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ήταν ένα πλάσμα αμηχανίας και παράδοξου, παλινδρομώντας ανάμεσα στη ρομαντική απαισιοδοξία και τη φωτεινή σοφία για το νόημα της ζωής, κινούμενου με μια απίστευτη καθημερινή ρουτίνα. Τα εκφραστικά του ποιήματα εξερεύνησαν τα πάντα από τους μύθους γύρω από τη δημιουργικότητα στις “φιλικές συμβουλές” του προς τους νέους.

Το 1999, ο Βρετανός σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων Jonathan Hodgson και η εικονογράφος Jonny Hannah συνεργάστηκαν σε μια καταπληκτική κινούμενη διασκευή του ποιήματος του Μπουκόφσκι του 1992 “the man with the beautiful eyes” από την τελευταία του και αναμφισβήτητα καλύτερη ποιητική του συλλογή, The Last Night of the Earth Poems.

όταν ήμασταν παιδιά
υπήρχε ένα περίεργο σπίτι
όλα τα στόρια ήτανε
πάντοτε
κατεβασμένα
και ποτέ δεν ακούγαμε φωνές

Τίτλοι τέλους για τους Χαΐνηδες

Μετά απο 24 χρόνια χωρίζουν οι δρόμοι των μελών του κρητικού συγκροτήματος

του Βασίλη Σπυριδάκη

Μετά από 24 χρόνια συνεργασίας οι Χαίνηδες, που ξεκίνησαν την δημιουργική τους πορεία στη μουσική από το Ηράκλειο,  έβαλαν πριν από μερικές μέρες  τίτλους τέλους.

Τα μέλη του κρητικού συγκροτήματος, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του inotos.gr ,  θα δώσουν τον Δεκέμβριο, μερικές παραστάσεις με τον «Ερωτόκριτο» στην Αθήνα (λόγω συμβολαίου)  και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους στη μουσική.

Από τη μια κόπωση των συναυλιών και από την άλλη ανυπέρβλητα εμπόδια στη συνεργασία, οδήγησαν τους Χαίνηδες στη μεγάλη απόφαση της διάλυσης του συγκροτήματος.
«Μερικά από τα συμπτώματα μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης είναι : φοβικότητα (και συνεπώς επιθετικότητα), ατομικισμός (άρα απουσία οράματος), έλλειψη τόλμης και μόχθου(μοιρολατρεία-ηττοπάθεια), αντιπαραγωγικότητα.

Ε λοιπόν οι ΧΑΪΝΗΔΕΣ δεν είναι απ’ αυτή τη χώρα»

Εργατικά «ατυχήματα»: Δε φταίει η κακιά η ώρα... (Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα - μια, ακόμα, χαμένη ζωή)

Για τα «ατυχήματα» που σκοτώνουν και σακατεύουν εργάτες, δε φταίει η «κακιά η ώρα». Είναι συνέπεια της εντατικοποίησης της παραγωγής, της ελαστικοποίησης της εργασίας, της απελευθέρωσης των ωραρίων, της απουσίας μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, που κοστίζουν στην εργοδοσία. Με μια φράση, είναι αποτέλεσμα της άγριας εκμετάλλευσης που υφίστανται οι εργαζόμενοι, για να διασφαλίζουν τα αφεντικά τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους. Ο θανάσιμος τραυματισμός ενός εργάτη και τα όσα ακούστηκαν στο δικαστήριο, όπου έφτασε η υπόθεση, δείχνουν «του λόγου το αληθές».
Ο Κ. Μπ. εργαζόταν με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας σε βιομηχανία κατασκευής θερμαντικών σωμάτων στον Ταύρο, από το Γενάρη του 2002, ως εργατοτεχνίτης πρέσας κοπής χαλύβδινων ταινιών. Τη μέρα του θανάσιμου τραυματισμού του (Τετάρτη 2/2/2011) εκτελούσε μόνος τη δουλειά του, όπως είχε πληροφορήσει την οικογένειά του, χωρίς τον συνάδερφό του Κ. Ρ. που εκτελούσε και χρέη εργοδηγού και ο οποίος βρισκόταν σε «άδεια», λόγω της απόφασης της εργοδοσίας να περικόψει μέρες και ώρες εργασίας από τους εργαζόμενους.
Οταν απουσίαζε ο εργοδηγός, δεν υπήρχε υπεύθυνος (αντικαταστάτης) να επιβλέπει τις εργασίες στο χώρο του εργοστασίου. Μάλιστα, όπως προέκυψε, το καθημερινό πρόγραμμα το έφερνε γραπτώς ο φύλακας του εργοστασίου...

Τα ωραιότερα συνθήματα είναι στους τοίχους (162)

Αποτελέσματα , σκόρερ και πρόγραμμα επόμενων αγωνιστικών της ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΑΝΟΥ

ΚAKO ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ Βand live @8ball Club (thessaloniki)

Το «ΟΧΙ» ενός μαθητή στις παρελάσεις

Λάβαμε και δημοσιεύουμε: info-war.gr

Γράφει ο Δημήτρης Ντόντης , μαθητής Α΄Λυκείου




Ο ρόλος τον μαθητικών παρελάσεων είναι εμείς οι μαθητές να τιμήσουμε τους ήρωες του έθνους μας οι οποίοι δώσανε την ζωή τους πολεμώντας για την ελευθερία και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Πως όμως τους τιμούμε όταν οι μισοί από εμάς δεν ξέρουν καλά καλά τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου και τι στις 25 Μαρτίου ;

Η παρέλαση αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα αυταρχικής νοοτροπίας έθιμο με χαρακτήρα στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Η παρέλαση δεν ενισχύει το εθνικό μας φρόνημα αλλά αντίθετα προωθεί :

α) Διαχωρισμούς-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ξεκάθαρα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο). Και κυρίως «άξιοι/ες» (συνήθως οι καλύτεροι παπαγάλοι) ξεχωριστά και οι «κοινοί θνητοί» πίσω. Μάλιστα η εξάδα των άριστων μαθητών μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά και ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό ‘όχλο’. Εδώ επίσης, συναντάμε και το τεράστιο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην παρέλαση περιορίζεται στους σημαιοφόρους και αποτελεί προφανώς επικοινωνιακό κόλπο, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται καθόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.

β) Μιλιταριστικά στοιχεία – στρατιωτική εκπαίδευση: Όλοι περπατάμε με το ίδιο βήμα, μετά από ατελείωτες ώρες εξάσκησης που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό». Ακούμε ακόμα παράλληλα στρατιωτικά εμβατήρια (ή αλλιώς την κακοποίηση της μουσικής).

γ) ομοιομορφία-μαζικοποίηση Συνδέεται και με τον βηματισμό που ανέφερα πριν αλλά φυσικά και με την ομοιομορφία στην εμφάνιση μας , την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου.

δ) Υποβιβασμός του πολίτη σε υποταγμένο «υπήκοο»:

Ευάλωτες πολιτείες

Γιάννης Μακριδάκης

Αυτές οι εικόνες με τα αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο στους κεντρικούς δρόμους του λεκανοπεδίου, με τις πλημμυρισμένες υπόγειες διαβάσεις και με όλην αυτή την κατάσταση είναι ενδεικτικές κάποιων, ελαφρών βεβαίως και ασήμαντων σε σχέση με άλλες, συνεπειών της ανάπτυξής μας, τις οποίες λουζόμαστε κυριολεκτικά ως ανθρωπότητα καταναλωτών.

Τίποτε δεν είναι μοιραίο ή τυχαίο. Όλα είναι αποτέλεσμα ενεργειών των ανθρώπων που συνδυάζονται με διαδικασίες χαοτικές, άρα ασύλληπτες και απρόβλεπτες μεταξύ τους και με τις φυσικές ενεργειακές πηγές.

Η φύση δεν είναι επιθετική ούτε εκδικείται. Απλά κάνει αυτό που έχει να κάνει μιας και υπήρχε για χιλιάδες χρόνια εκεί όπου εμείς τα τελευταία λίγα, φτιάξαμε και θεωρούμε δεδομένο τον “ρεαλισμό μας”. Όταν π.χ. εγκυβωτίζεις ή μπαζώνεις ένα ρέμα για να κάνεις δρόμο ή σπίτια είναι απολύτως βέβαιον ότι μια μέρα θα κλαις, αν δεν σε κλαίνε οι οικείοι σου.

Οι αχανείς εκατομμυρίων καταναλωτών μητροπόλεις, στις οποίες τείνει να κατοικεί η ανθρωπότητα των καταναλωτών, ο ένας πάνω στον άλλον, είναι εκ των πραγμάτων ανοχύρωτες και ευάλωτες στα φυσικά (και όχι μόνο) φαινόμενα, οι δε πληθυσμοί τους τελείως μα τελείως ανασφαλείς και εκτεθειμένοι καθημερινά σε κινδύνους που επιφέρουν θάνατο. Απειλούνται από όλα. Από πλημμύρες, σεισμούς, τυφώνες, φυσικούς και εργαστηριακούς ιούς, “δυστυχήματα” και εγκλήματα κανιβαλισμού προερχόμενου από συνθήκες πανικού ή χρηματικής και υλικής ανέχειας.

ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΑΝΟΥ - Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ 2-1 (0-0 ημίχρονο)

Δεύτερη συνεχόμενη εντός έδρας νίκη σημείωσε σήμερα η Θύελλα με 2-1 απέναντι στον Μέγα Αλέξανδρο.
Η Θύελλα προηγήθηκε στο 60' με κοντινό πλασέ του Μπήντιου Στέλιου.
Δέκα λεπτά αργότερα οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν σε 1-1 με τον Κεφαλά Χρήστο , ο οποίος εκμεταλλεύτηκε  την  ασυνεννοησία  αμυντικών και τερματοφύλακα σκοράροντας σε κενή εστία.
Πέντε λεπτά πριν την λήξη του παιχνιδιού , ο Μαριανός Στέλιος με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι διαμόρφωσε το τελικό 2-1.
Στις καθυστερήσεις αποβλήθηκε ο Τουπλικιώτης Αχιλλέας.

ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΑΝΟΥ - ΠΡΟΠΟΝΤΙΣ ΜΑΡΜΑΡΑ 2-0

The Morwells - They Holding Us Down

Οδοιπορικό της εκπομπής “Πρωινή Ενημέρωση” του ALPHA στα ορυχεία της ΔΕΗ σε Κοζάνη – Πτολεμαΐδα...

πηγή

Τα ωραιότερα συνθήματα είναι στους τοίχους (161)

Ο θαμμένος θησαυρός

Μια φορά, στην πόλη της Κρακοβίας, ζούσε ένας φιλεύσπλαχνος και αλτρουιστής γέροντας ονόματι Ίζι. Για πολλές νύχτες συνέχεια ο Ίζι ονειρευόταν ότι ταξίδευε στην Πράγα κι έφτανε στη γέφυρα ενός ποταμού. Ονειρεύτηκε ότι δίπλα στο ποτάμι, κάτω από τη γέφυρα, βρισκόταν ένα δασύφυλλο δέντρο. Ονειρεύτηκε ότι ο ίδιος έσκαβε ένα λάκκο δίπλα στο δέντρο κι έβγαζε ένα θησαυρό που του πρόσφερε ευημερία και ηρεμία για όλη τη ζωή του.

Στην αρχή, ο Ίζι δεν έδωσε σημασία. Όταν, όμως, το όνειρο επαναλήφθηκε επί αρκετές εβδομάδες, υπέθεσε ότι έκρυβε κάποιο μήνυμα και αποφάσισε να μην περιφρονήσει αυτή την πληροφορία που ερχόταν από τον Θεό — ή ποιος ξέρει από πού.

Ακολουθώντας, λοιπόν, τη διαίσθησή του, φόρτωσε το μουλάρι του για ένα μεγάλο ταξίδι κι έφυγε για την Πράγα.

Ύστερα από έξι μέρες πορεία, ο γέροντας έφτασε στην Πράγα κι έπιασε να ψάχνει για τη γέφυρα του ποταμού στα περίχωρα της πόλης.

 Δεν υπήρχαν πολλά ποτάμια ούτε πολλές γέφυρες, κι έτσι βρήκε γρήγορα το μέρος που γύρευε. Όλα ήταν όπως στο όνειρό του. Το ποτάμι, η γέφυρα, και στη μια πλευρά του ποταμού το δέντρο όπου έπρεπε να σκάψει.

Η φωτιά της φιλίας

Ο Αλί είχε ανάγκη από χρήματα και ζήτησε από το αφεντικό του να τον βοηθήσει. Το αφεντικό προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημα του, του έθεσε την εξής πρόκληση: Αν καταφέρει να περάσει μια ολόκληρη νύχτα στην κορυφή ενός βουνού, θα ανταμειφθεί με ένα μεγάλο  χρηματικό ποσό, όμως αν αποτύχει, θα πρέπει να εργάζεται δωρεάν το υπόλοιπο διάστημα.

Όταν έφυγε ο Αλί από το μαγαζί, φυσούσε παγωμένος αέρας.
Η σκέψη ότι θα περνούσε μια νύχτα στην κορυφή του βουνού με τόσο κρύο, του προκαλούσε μεγάλο φόβο. Αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του καλύτερου του φίλου για το αν θα ήταν τρέλα να δεχτεί ένα τέτοιο στοίχημα.

Αφού συζήτησαν διεξοδικά το θέμα, ο φίλος του απάντησε:

Το σύμπαν...

Talent shows: Η παιδικότητα στο απόσπασμα

Του Γιώργου Μόσχου*

Τα παιδιά δεν ήταν βέβαια δυνατό να ξεφύγουν στις μέρες μας από το στόχαστρο της βιομηχανίας του τηλεοπτικού θεάματος, που, μέσω της επιφανειακής συναισθηματικής διέγερσης, επιχειρεί να καθηλώνει συστηματικά τον τηλεθεατή - πολίτη. Τα παιδιά άλλωστε έχουν αποτελέσει εδώ και πολλά χρόνια πόλο εμπορευματικής έλξης και πηγή πλουτισμού για τους τηλεοπτικούς παραγωγούς, που παρουσιάζοντας πτυχές της προσωπικής τους ζωής, ικανότητες, ταλέντα ή απλές κουβέντες και συναισθήματα τους, συγκινούν και προσελκύουν τους ενήλικους θεατές.

Πίσω από τη λογική συγκίνηση που προκαλεί η εικόνα ενός παιδιού που τραγουδά, χορεύει, επικοινωνεί, ασχολείται με ο,τιδήποτε το συναρπάζει ή μιλά για τα βιώματά του, μπορεί να στήνεται ένα ολόκληρο σύστημα εκμετάλλευσης των ίδιων των παιδιών που συμμετέχουν στις εκπομπές αλλά και γενικότερα της παιδικής ηλικίας, που αξιοποιείται με αυτό τον τρόπο για την επιδίωξη κέρδους. Ως εάν τα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα για την ικανοποίηση επιθυμιών και αναγκών των ενηλίκων, γονέων, οικείων ή τρίτων - θεατών. Μια αντίληψη που η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού – που φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια ζωής- επιχείρησε να ανατρέψει, καθιερώνοντας μεταξύ άλλων τα δικαιώματα όλων των παιδιών στην προστασία της προσωπικότητας και της ιδιωτικής τους ζωής αλλά και την υποχρέωση της Πολιτείας να αποτρέπει κάθε μορφή εκμετάλλευσής τους.

Αποτελέσματα 5ης Αγωνιστικής , η Βαθμολογία της Β' Κατηγορίας και το πρόγραμμα της επόμενης αγωνιστικής

Διοργάνωση τριήμερης εκδρομής

Σύζευξη των λαών της Γης μέσα από τη παράδοση

Σύνταξη: Στεφανία Κασαμπαλή - πηγή

Οι σημερινές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από πολυπολιτισμικότητα, η οποία αποτυπώνεται στην ύπαρξη και τη συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων – όσον αφορά τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τις ιδέες – σ’ έναν κοινό τόπο διαμονής. Στοιχεία, όμως, που συχνά, αντί να αποτελούν αντικείμενο σεβασμού της διαφορετικότητας των άλλων, εκλαμβάνονται ως αφορμή απόρριψης της αρχής της ισότητας και υιοθέτησης της ιδεολογίας του ρατσισμού, διακρίνοντας και διαχωρίζοντας με τρόπο μεροληπτικό τους ανθρώπους.
     Στον αντίποδα αντίστοιχων ή συναφών στάσεων και νοοτροπιών, οι σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες, οι οποίες – αν και ως επί το πλείστον δεν διακατέχονται από υγιή προβληματισμό και ευαισθητοποίηση απέναντι στη διαφορετικότητα των λαών -επιδιώκουν να επιτύχουν δια μέσου της σύζευξης της παράδοσης και του πολιτισμού, μία δίοδο επικοινωνίας μεταξύ των κρατών, ώστε να καταρριφθούν οποιεσδήποτε σταθερές και ταξινομημένες αντιλήψεις που βασίζονται σε υπεραπλουστευμένες και άκριτες γενικεύσεις.
Μία τέτοια δίοδος επικοινωνίας και συνάντησης των λαών θέλησε να επιτύχει μία ομάδα γυναικών σ’ ένα μικρό χωριό βόρεια της Χαλκιδικής.

Συγκεκριμένα, την Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014 και ώρα 18:00 μ.μ. πραγματοποιήθηκε από τον
Σύλλογο Γυναικών Στανού «Η Αγία Χάιδω» και το Δημοτικό Σχολείο, στο Στανό Χαλκιδικής,

John Holt (11 July 1947 – 19 October 2014)

Βιογραφία

Ο τοξότης και τα βέλη

Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς που του άρεσε πάρα πολύ το κυνήγι του αγριογούρουνου. Μια φορά τη βδομάδα, παρέα με τους πιο στενούς φίλους και τους καλύτερους τοξότες του, έβγαινε από το παλάτι κι έμπαινε στο δάσος αναζητώντας τα επικίνδυνα ζώα που, πράγματι, δημιουργούσαν προβλήματα σε όλους τους γεωργούς και τους κτηνοτρόφους του βασιλείου.

Έτσι, η συγκίνηση της περιπέτειας συμπληρωνόταν από την υπηρεσία που παρείχε στους υπηκόους του ελευθερώνοντάς τους από τους χειρότερους εχθρούς τους, που λεηλατούσαν και σκότωναν.

Η τεχνική του κυνηγιού ήταν πάντα η ίδια: εντόπιζαν ένα κοπάδι αγριογούρουνων, το περικύκλωναν και το ανάγκαζαν να κατευθυνθεί σε κάποιο ξέφωτο, όπου θα γινόταν η αναμέτρηση.

Για να διατηρηθεί ο αθλητικός χαρακτήρας του κυνηγιού, ήταν απαραίτητο ο κυνηγός (κάποιος από τους φίλους του ή ο ίδιος ο βασιλιάς) να αφήσει το άλογό του και να αναμετρηθεί σώμα με σώμα με το ζώο, οπλισμένος μονάχα με μια λόγχη κι ένα κοφτερό μαχαίρι.