«Εδώ καράβια καίγονται-βαρκούλες αρμενίζουν»

Το νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι. Ότι μοιάζω να προσεγγίζω με εμμονή κάποια θέματα ξανά και ξανά. Βαρέθηκα και την κατάσταση αλλά και εμένα – τόσο που λέω να αρχίσω να γράφω ιστορίες και παραμύθια καλύτερα παρά να ασχολούμαι με τα επαναλαμβανόμενα τραγικά και ευτράπελα που καθημερινά βλέπω και ακούω γύρω μου.

της Μαρίας Τριαντοπούλου

 

Αλλά αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτό - όλη η ελληνική κοινωνία έχει βαρεθεί, έχει αγανακτήσει, έχει αηδιάσει με τις σχεδόν νομοτελειακές εξελίξεις και με τις απόλυτα προβλεπόμενες αντιδράσεις της κυβέρνησης που με κλειστά μάτια και εγκληματικό πείσμα εφαρμόζει άγριες εισπρακτικές πολιτικές και βάναυσες περικοπές ώστε να εμφανίσει ένα προεκλογικό πλεόνασμα και μια προεκλογική πολιτική προσχηματικών παροχών. Το ότι οι σκληρές διαπραγματεύσεις με την Τρόικα τελικά θα κατέληγαν σε συμφωνία όλοι το ξέραμε.

Το ότι θα ετοιμαζόταν κι άλλο πολυνομοσχέδιο για να επιβληθούν και άλλα μέτρα επίσης το φανταζόμασταν παρόλο που ο πρωθυπουργός δήλωσε ξεκάθαρα και ρητά ότι τέλος η λιτότητα. Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο και σίγουρο ότι θα έβγαινε ο κ. Σαμαράς να θριαμβολογήσει, να μας πει για την «νέα Ελλάδα», για την έξοδο στις αγορές και για τα αναπτυξιακά μέτρα που έπρεπε να είχαν παρθεί εδώ και χρόνια αλλά και να επαινέσει την κυβέρνηση που τηρεί τις δεσμεύσεις της. Τώρα ότι τις τηρεί, τις τηρεί, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, αλλά τις δεσμεύσεις της προς ποιόν ακριβώς δεν μας ξεκαθάρισε ο κ. πρωθυπουργός.

Η κοινωνία έχει βαρεθεί να ακούει όλα αυτά τα τόσο αναμενόμενα και χιλιοειπωμένα που απλά πια ούτε τα λαμβάνει υπόψη της καθόλου. Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι οικονομολόγοι, οι αναλυτές, οι άρτι ξεπεταχθέντες πολιτικοί φιλόσοφοι που λίγο έως πολύ υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική ή ακόμα και αυτοί που δείχνουν ιδιαίτερη αγανάκτηση με όλα - ενω στην πραγματικότητα υπήρξαν πλήρως βυθισμένοι στο σύστημα που τώρα δήθεν αρνούνται και ευνοημένοι τα χρόνια του μεγάλου φαγοποτιού - ανακυκλώνουν θεωρίες και συνομωσιολογίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα τόσο του χτες όσο και του σήμερα.

Την ίδια ώρα που θριαμβολογούν εκείνοι, εφτά μετανάστες πνίγονται στα ανοιχτά της Μυτιλήνης, εφτά ακόμα άνθρωποι προστίθενται στον τραγικό απολογισμό των τελευταίων μηνών, αποτέλεσμα μιας Ελληνικής και ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής που αντιμετωπίζει τον πρόσφυγα, τον πολιτικό και οικονομικό μετανάστη σαν εχθρό, σαν άτομα «ενός κατώτερου Θεού». Φρίκη και αίσχος όχι μόνο για το ίδιο το φοβερό συμβάν αλλά και για το ότι κοντεύουμε να συνηθίσουμε, ως μέρος της καθημερινότητας, την Λαμπετούζα, το Φαρμακονήσι ή την Μυτιλήνη, μαζί με άλλα πολλά, και να τα περνάμε στα «ψιλά» της συνείδησης μας.

Την ίδια ώρα επίσης άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά, επιχειρήσεις κλείνουν, οικογένειες χάνουν τα σπίτια τους, ασθενείς μένουν χωρίς φάρμακα ή περίθαλψη, συνταξιούχοι βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται. Πως δηλαδή να μην έχουν βαρεθεί, σιχαθεί, αγανακτήσει οι άνθρωποι; Πως να μην έχει κουράσει αυτή η αέναη ανακύκλωση, αυτή η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αυτό το αιώνιο παιχνίδι της εξουσίας που πρέπει να αυτοσυντηρηθεί με κάθε τρόπο; Πόσο να αντέξει πια ο κόσμος την «αναγέννηση» εκείνων που μας έφεραν ως εδώ τα τελευταία 30 χρόνια, να προσπαθούν σήμερα είτε σε ρόλο κυβερνητικό είτε «μετενσαρκωμένοι» ως κεντρο-αριστερά να απεμπολήσουν το «ένοχο» παρελθόν τους; Αρκεί να έβλεπε κανείς το άτολμο και αμήχανο στριφογύρισμα ορισμένων στις καρέκλες των τηλε-πάνελ της Δευτέρας κυρίως όταν στην εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου μια νέα φοιτήτρια 22 ετών, με άρτια εκφορά του λόγου, κόλλησε στον τοίχο πρώην βουλευτές και υπουργούς της διαπλοκής και τους ρώτησε «πέστε μου γιατί ακριβώς να σας πιστέψω και να σας εμπιστευθώ τώρα που απλά απεκδύεστε την ευθύνη του παρελθόντος»; Αν μπορούσε να ακούσει θα καταλάβαινε ότι την χειροκροτούσα με ενθουσιασμό...

 

πηγή: tvxs