Του Περικλή Κοροβέση
Αυτή η συστηματική καταστροφή των πάντων που συντελείται στη χώρα μας, προς όφελος του ιμπεριαλισμού των TALIBANK, έχει βρει έναν απροσδόκητο σύμμαχο: την παθητικότητα αυτού του λαού. Για τα πολιτικά κόμματα του Κοινοβουλίου δεν μιλάμε. Ολα βρίσκονται σε κρίση, που εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές. Αλλη η κρίση της Κεντροαριστεράς, άλλη της Κεντροδεξιάς και άλλη της Αριστεροαριστεράς. Αλλά στην ουσία, στο βάθος είναι ίδια. Είναι η κρίση του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος, που έφτασε στα όριά του, που εκπλήρωσε την ιστορική του διαδρομή και μετατράπηκε σε μια ολιγαρχία με δύο φράξιες. Ενας κατ’ όνομα δικομματισμός, που στην ουσία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και στην παγίδα αυτή έχει πέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ με την εμμονή του στον κυβερνητισμό, που μπορεί να αποδειχτεί και η μεγάλη του χίμαιρα. Το παιχνίδι παίζεται στην κοινωνία και όχι στις ωραίες φωτογραφίες του φωτογενούς κ. Τσίπρα.
Γιατί αυτή η κοινωνία είναι τόσο αδρανής; Τι άλλο περιμένει να γίνει για να διεκδικήσει το δικαίωμά της στη ζωή; Και ενώ είναι σίγουρο πως δεν υπάρχει στο ορατό μέλλον καμιά ελπίδα ανάκαμψης, είναι πολλοί αυτοί που τρέφουν αυταπάτες πως κάποτε οι θυσίες μας θα φέρουν αποτελέσματα. Ο κ. Σαμαράς παραμένει πάντα πρώτος σε δημοτικότητα. Και δεν αποκλείεται το κόμμα του κ. Θεοδωράκη, που έχει ιστορία μερικών ημερών, να υπερφαλαγγίσει το ΚΚΕ, ένα κόμμα με ιστορία περίπου ενός αιώνα. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Και όλα αυτά μας οδηγούν σε ένα άλλο ερώτημα: Αυτός ο λαός έχει πολιτική παιδεία; Και αν έχει, ποια είναι αυτή;
Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε την ιστορία της πολιτικής, με τον κίνδυνο να φανεί υπεραπλουστευμένη, θα διακρίναμε δύο βασικά ρεύματα: την πολιτική που ασκούν οι πολίτες και την πολιτική που ασκούν οι ηγέτες. Δηλαδή, από τη μια μεριά έχουμε την άμεση δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε στην κλασική Αθήνα και σε μικρότερη κλίμακα σε άλλες περιοχές του κόσμου και σε διαφορετικές εποχές, και από την άλλη πλευρά, έχουμε τον ηγεμόνα, που μπορεί να είναι μονάρχης, ελέω θεού βασιλιάς ή πολιτικό κόμμα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων και των σοσιαλιστικών ή κομμουνιστικών οργανώσεων και κινημάτων, ανεξαρτήτως μεγέθους. Η πολιτική παράδοση των νεοελλήνων είναι να ακολουθούν έναν ηγεμόνα. Είτε πρόσωπο είτε κόμμα. Ηταν υπήκοοι ή οπαδοί και όχι πολίτες με δράση. Υπήρξε βέβαια η σχολή των Επτανήσιων Ριζοσπαστών του 19ου αιώνα, που ήταν πολύ προχωρημένη και επικίνδυνη για τον πολιτικό κοτζαμπασισμό που επικράτησε στην υπόλοιπη Ελλάδα, και ακόμα, το αναρχικό κίνημα, που δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί στον ίδιο βαθμό με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά κινήματα. Εκτός από τις ίδιες του τις αδυναμίες, έπαιξε ρόλο και η διπλή καταστολή. Από τη μια το κράτος και από την άλλη ο σταλινισμός, που ήταν και παραμένει η ιδεολογική ραχοκοκαλιά των κομμουνιστών και των κομμουνιστικογενών κινημάτων.
Κανένα κόμμα εξουσίας δεν πρόκειται να κινητοποιήσει τους οπαδούς του και να τους κάνει ενεργούς πολίτες. Και σε αυτό είναι μέσα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενεργοί πολίτες που ασκούν πολιτική φεύγουν από το πλαίσιο του υπήκοου-οπαδού και μπορούν να στραφούν εναντίον του κόμματος που υποστήριζαν. Και η γραφειοκρατία ξέρει να φυλάγεται και να αναπαράγει τον μηχανισμό της και να ασκεί εξουσία. Μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία. Ο πυρήνας της εξουσίας είναι ίδιος παντού. Μπορεί να αρχίζει από την πυρηνική οικογένεια και να φτάνει σε κάθε καίσαρα. Λογική συνέπεια των παραπάνω διατυπώσεων είναι η θλιβερή διαπίστωση πως ο κόσμος παραμένει αδρανής και παθητικός, αφήνοντας τη ζωή του να καταστρέφεται και να βλέπει να αφανίζεται το μέλλον των παιδιών του, επειδή έμαθε να ακολουθεί και όχι να οδηγεί και να παίρνει πρωτοβουλίες.
Αλλά η κοινωνία δημιουργεί τα δικά της αντισώματα. Οι αυτόνομες ομάδες που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα και έχουν κοινωνική δράση υπολογίζονται γύρω στις τρεις χιλιάδες. Και εδώ είναι ο σπόρος της ελπίδας. Αλλά κάθε σπόρος ελπίδας που δεν είναι πολιτικά μεταλλαγμένος θέλει τον χρόνο του. Στην ουσία, αν είναι να κάνουμε κάτι, δεν θα είναι για μας, αλλά θα είναι για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Γιατί όπως σωστά το είχαν διατυπώσει οι Ινδιάνοι της Αμερικής: «Τίποτα δεν είναι δικό μας. Ολα τα έχουμε δανειστεί από το μέλλον». Ανάμεσα σε αυτά που έχουν δημιουργηθεί είναι και ποιοτικά βιβλιοπωλεία. Η εφημερίδα μας ξέρει μερικά, αλλά δεν τα ξέρει όλα. Εχουμε πολλές ιδέες και πολλά σχέδια. Οποιος μπορεί να μας υποδείξει αυτά τα βιβλιοπωλεία, θα του είμαστε ευγνώμονες. Η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι από κάτω.
πηγή: efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου