"Η γυναίκα του Καίσαρα..."

Στάθης στον eniko

Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά είναι ωραία ιστορία, δεν πειράζει να την ξαναγράψουμε: η περίφημη φράση «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια» ουδέποτε ελέχθη στα σοβαρά, παρά μόνον ως ανέκδοτο που προκάλεσε ομηρικούς γέλωτες στη Σύγκλητο, γνωστού όντος ότι ο Καίσαρ υπήρξε «ο άνδρας όλων των γυναικών και η γυναίκα όλων των ανδρών της Ρώμης», η δε συμβία του, όπως κάθε αριστοκράτισσα Ρωμαία δέσποινα, θεωρούσε τους εραστές κάτι σαν τα καλλυντικά στο μπουντουάρ της. 

Γενικώς οι ανώτερες τάξεις στη Ρώμη χρησιμοποιούσαν τη «μοιχεία» μόνον ως έναν καλό λόγο διάλυσης ενός γάμου συμφέροντος, για να συναφθεί ένας επόμενος γάμος μεγαλύτερου συμφέροντος. Με έναν λόγο, 

η «συζυγική πίστη» ουδόλως αφορούσε τα ρωμαϊκά ήθη (πλην των ερωτευμένων μεταξύ τους), ενώ αφορούσε τους θεσμούς που υποτίθεται ότι τα προστάτευαν (κοιτάζοντας όμως πάντα αλλού, εκεί όπου υπήρχε οικονομικό συμφέρον). 

Αν αυτά σας θυμίζουν κάπως την «αστική ηθική», δηλαδή την υποκρισία, δεν κάνετε λάθος.

Αν όμως αυτή ήταν η πραγματικότητα, ο πολύς λαός, ήδη από την εποχή των πληβείων, για να την καταπιεί, χρειαζόταν και χρειάζεται μύθους. 

Και καλώς! 

Διότι αν και ο λαός εκπέσει να εμφορείται απ’ τον κυνισμό των αφεντάδων, τότε γαία πυρί μπούρμπερη. 

Ετσι το ρηθέν

για τη γυναίκα του Καίσαρα ήταν ανάγκη να το πάρει στα σοβαρά ο λαός (αλλιώς, άλλωστε, δεν θα είχε καθιερωθεί), διότι συχνά ο λαός μετέρχεται της ηθικής για να διεκδικεί το δίκιο του.

Βεβαίως, απ’ την άλλη μεριά, ένα απ’ τα ελαττώματα του λαού είναι να αναθέτει τη διεκδίκηση του δίκιου του σε προμάχους, καίσαρες και πατερούληδες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Εν προκειμένω,

αν πρέπει «να είναι τίμια η γυναίκα του Καίσαρα», πρέπει να «φαίνονται τίμιες» και οι επενδύσεις της.  

Τούτο δεν φαίνεται να συμβαίνει με τις επενδύσεις του κ. Σταθάκη και του κ. Τσακαλώτου. 

Οχι ότι δεν είναι νόμιμες, αλλά το ερώτημα αν είναι ηθικές το εγείρουν. 

Γιατί; Διότι και οι δύο είναι οικονομολόγοι.  

Γνωρίζουν, λοιπόν, από «ανύποπτες» ακόμα εποχές (αν οι εποχές πριν από την κρίση διέθεταν κάποια αθωότητα εις ό,τι αφορά τα ευαγή αυτά ιδρύματα) τι εστί BlackRock και τι εστί J.P. Morgan.

Ιδιαιτέρως, δε, απ’ όταν ξέσπασε η κρίση και μετά, και μάθαμε όλοι με τον πιο πικρό τρόπο για τη Μαύρη Πέτρα και την Τράπεζα των Πειρατών, οι δύο αυτοί σύντροφοι όφειλαν να μετακινήσουν τις επενδύσεις τους σε funds, σε χαρτοφυλάκια κεφαλαίων, πιο ουδέτερα (ενδεχομένως και πιο παραγωγικά), πάντως όχι δολοφονικά.

Να εξηγήσω κάτι από την αρχή προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: 

δεν θεωρώ ότι οι πλούσιοι ή οι εύποροι που στρατεύονται στην Αριστερά ή υποστηρίζουν την Αριστερά, δεν κάνουν κάτι προς τιμήν τους. 

Οσο βλακώδες, επιτρέψτε μου, είναι να ’ναι κανείς φτωχός και δεξιός, άλλο τόσο είναι ηθικό και φιλοσοφημένο να ’ναι πλούσιος κι αριστερός.

Δεν ελέγχονται λοιπόν ο κ. Σταθάκης και ο κ. Τσακαλώτος για το εύπορον -τιμή τους (ξαναλέω, το να ’ναι η ταξική τους συνείδηση ανώτερη της ταξικής τους θέσης είναι προς έπαινον)- ελέγχονται όμως κατά το γνωστόν εκείνο (πάλι λαϊκό): «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις».

Αν έτσι έχουν τα πράγματα και δεν κάνω λάθος (διότι στις εφημερίδες που πρόσκεινται στην Αριστερά δεν είδα χθες λέξη για αυτό το ζήτημα), τότε οι δύο σύντροφοι πρέπει να ανακληθούν απ’ το κόμμα τους στην τάξη που αρμόζει στο ήθος του κόμματος, και, νομίζω, στο δικό τους. 

Εκτός κι αν οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι ουδέν αξιόμεμπτο ή ανάρμοστο έχουν πράξει, οπότε πάσο. 

Πάσο, σ’ αυτήν την περίπτωση, και της ηγεσίας και των μελών του κόμματος, διότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, ούτε κι αυτοί θα πιστεύουν ότι έχει διαπραχθεί κάτι που θα πρέπει να επανορθωθεί.

Γράφω αυτές τις γραμμές με μεγάλη στεναχώρια, ελπίζοντας να έχω άδικο, ελπίζοντας οι δύο βουλευτές να με διαψεύσουν, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω (επιστρέψτε μου και πάλι το πρώτο ενικό) τέτοιες υποθέσεις ως ψιλά γράμματα - το ίδιο, υποθέτω, και πολλοί άλλοι, αριστεροί ή δεξιοί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ante portas της διακυβέρνησης (ενδεχομένως και της εξουσίας, αν ο λαός συμφωνήσει με τη διακυβέρνησή του και συνεχίσει να του προσφέρει την υποστήριξή του), συνεπώς τα δείγματα γραφής του σε όλους τους τομείς πρέπει να ’ναι άμεμπτα (κατά το ανθρώπινο μέτρο), και πάντως εναρμονισμένα με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Οι στιγμές είναι ιστορικές για την Ελλάδα. 

Και την Ευρώπη. 

Η Ιερά Συμμαχία των Νεοφιλελεύθερων - Εκσυγχρονιστών αντιμετωπίζει για πρώτη φορά μετά την Παλινόρθωση της Αντίδρασης τη δεκαετία του ’90, το ενδεχόμενο να υποστεί ρωγμή η πολιτική της, να διακοπεί η διαδικασία προς τον πολιτικό ολοκληρωτισμό που εκφράζει την οικονομική τρομοκρατία.

Αν η υπόθεση αυτή παρακαμφθεί διά της «σιωπής», ώσπου μέσα στα τόσα άλλα να «ξεχασθεί», χωρίς ο κ. Σταθάκης και ο κ. Τσακαλώτος να δώσουν τις εξηγήσεις που θα ακύρωναν μια κριτική όπως η παρούσα, τότε το ηθικό ανάστημα της Αριστεράς θα έχει τρωθεί - αυτοί που λένε ότι «όλοι ίδιοι είναι» θα έχουν την ευκαιρία να αναπαράγουν το ψεύδος τους.

Είναι λυπηρό να κάνει κανείς τον Φρύνιχο και να επισημαίνει οικεία κακά, μάλιστα όχι παρελθόντα αλλά τρέχοντα, αλλά απαραίτητο, κυρίως όταν ελπίζει ότι κάνει λάθος, και θέλει να διαψευσθεί.