Γιάννης Μακριδάκης
Έγραψα προ ημερών ένα κάπως οργισμένο κείμενο για τους «Αθηναιοχωριάτες», όρος που περιγράφει μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτών, τους οποίους βλέπω ως δείκτη της οικονομικής κρίσης, αφού αυτοί είναι ο βασικός στόχος του συστήματος, μιας και στην πλειονότητά τους αποτελούν το πολυπληθέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, την μεσαία αστική τάξη, με σπίτι σε πόλη και εξοχικό σε χωριό. Κι έγραφα γι’ αυτούς επειδή άρχισα εδώ και ένα μήνα να τους βλέπω μπροστά μου και να τους αισθάνομαι γύρω μου, αφού κάθε χρόνο τέτοια εποχή επιστρέφουν στον μόνιμο τόπο διακοπών τους, το χωριό, το οποίο δυστυχώς οι περισσότεροι μόνο ως τόπο διακοπών το βλέπουν, μόνο ως τόπο από τον οποίον έχουν να πάρουν και να μην δώσουν τίποτα πλην των ρύπων και των αποβλήτων τους. Η μεταφορά της αστικής ζωής και πραγματικότητας στο χωριό, η αναλγησία αλλά κυρίως η αδιαφορία αποτελούν χαρακτηριστικά ανθρώπων που δεν έχουν καμία συνείδηση της ζωής, όπου κι αν βρίσκονται. Η φράση που άκουσα από κυρία αυτής της συνομοταξίας, η οποία ήταν ξαπλωμένη σε καρέκλα μπιτς μπαρ με τα παιδιά και τον σύζυγο είναι χαρακτηριστική του είδους: «Πήγαμε το μεσημέρι στο βουνό που είχε φωτιά για να δούμε φάση» . Ναι, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι, δυστυχώς… Και στην συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που περιγράφονται με τον όρο «Αθηναιοχωριάτες».
Είναι νομίζω ηλίου φαεινότερο πλέον, και μόνον κάποιος αρνητής της πραγματικότητας δεν μπορεί να το δει, ότι το σχέδιο μιας ξεπουλημένης Ελλάδας εξαθλιωμένων πολιτών, το οποίο εδώ και τρία χρόνια ξετυλίγεται μεθοδικά και αποτελεσματικά, δεν προβλέπει έλληνες πολίτες μεσαίας τάξης όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Δεν προβλέπει δηλαδή έλληνες πολίτες με δυνατότητα συντήρησης σπιτιού στην πόλη, εξοχικού στο χωριό, αυτοκινήτου, ταξιδιών και όλων αυτών των χαρακτηριστικών της ζωής που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Αυτοί λοιπόν, οι «Αθηναιοχωριάτες», και το ότι υπάρχουν ακόμη μέχρι σήμερα, είναι η ένδειξη ότι τα Μνημόνια δεν τελειώνουν σύντομα. Επίσης, το ότι η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής και καθημερινότητας των περισσοτέρων από δαύτους δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά από το παρελθόν, είναι η απόδειξη ότι τίποτε συνταρακτικό που θα φέρει την απελευθέρωσή μας από το καθεστώς και τα μνημόνια δεν πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Όσο υπάρχει μεσαία τάξη με λεφτά στις τράπεζες, που μπορεί να συντηρεί τα κεκτημένα της πληρώνοντας φόρους και ζώντας ταυτόχρονα, τόσο τα Μνημόνια θα υπογράφονται , τόσο τα μέτρα πτώχευσης και εξαθλίωσης του πληθυσμού θα διαδέχονται το ένα το άλλο. Κι όσο αυτή η μεσαία τάξη ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για το τομάρι της, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ανθρώπινες σχέσεις, για αλληλεγγύη και συλλογικότητα, για ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Διότι το χρηματοοικονομικό σύστημα ευνοεί και καλλιεργεί τον ατομισμό, την ιδιώτευση, την βλακεία δηλαδή, και γνωρίζει πολύ καλά ανά πάσα στιγμή τι έχουν και τι δεν έχουν τα γρανάζια του. Γνωρίζει δηλαδή πάρα πολύ καλά από πού έχει να λαβαίνει, πού υπάρχει «λίπος», ποιοι και πόσα και για πόσο μπορούν να πληρώνουν. Και έχει καταστήσει απολύτως σαφές, άσχετα αν κάποιοι ακόμα δεν δύνανται να το δουν, ότι είναι πλέον αδύνατο και ασύμβατο σ’ αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, να υπάρχουν προνομιούχοι μικρομεσαίοι, οι οποίοι θα διαθέτουν ιδιωτική περιουσία και μάλιστα εις διπλούν ή και τριπλούν και σε τόπους όμορφους, σε τόπους πλούσιους φυσικών πόρων.
Οι «Αθηναιοχωριάτες» λοιπόν, όπως όλοι μας αλλά ένα παραπάνω εκείνοι, που το ‘χουν ακόμα δίπορτο και πού όπως χώθηκαν κάποτε στο σύστημα διογκώνοντάς το, έτσι και θα βγουν βίαια και ως απόβλητοι, επιβάλλεται το συντομότερο, προτού επέλθει η προγραμματισμένη και αναπόφευκτη πτώχευσή τους, να αποκτήσουν πρώτα απ’ όλα συνείδηση του ότι οι ίδιοι προσωπικά, όπως ο καθένας μας, είναι το σύστημα, ότι οι ίδιοι προσωπικά δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση που ζούμε, συμβάλλοντας ενεργά, μεταξύ άλλων, και στην αστικοποίηση του πλανήτη που παράγει καταναλωτές, απορρίμματα και αδιέξοδα. Οφείλουν να ξαναδούν τους τόπους τους, όχι ως τόπους διακοπών αλλά ως πατρίδα, την οποίαν θα επιστρέψουν για να ξαναπάρουν στα χέρια τους, για να την δουλέψουν, για να την διαφυλάξουν και να την προστατεύσουν από αποικιοκράτες και χρηματοοικονομικά συμφέροντα καταστροφικά, που βρήκαν το έδαφος ελεύθερο, μιας και όλοι το απαρνήθηκαν και μετανάστευσαν στην πόλη, βρήκαν τη γη ανυπεράσπιστη και χύμηξαν πάνω της να την αρπάξουν. Οφείλουν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί να επαναπροσδιοριστούν, να θυμηθούν το είναι τους ως άνθρωποι και όχι πια ως καταναλωτές, ως άνθρωποι του τόπου που τους γέννησε και αποτελεί τον μοναδικό και διαρκή πλούτο τους, και όχι ως επισκέπτες, που έρχονται μόνο για να διασκεδάσουν σπαταλώντας πόρους και ενέργεια, ρυπαίνοντας και αδιαφορώντας.
Όλα αυτά θα γίνουν, όπως και άλλα πολλά, ακόμη και η απελευθέρωσή μας από την σύγχρονη Κατοχή, όταν οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης που έχουν ακόμα τον τρόπο τους και ελπίζουν ότι θα τον έχουν και στο μέλλον, νιώσουν επιτέλους την πραγματικότητα. Δηλαδή ότι δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να τον έχουν τον τρόπο τους. Ότι οι ίδιοι προσωπικά, αποτελούν τον αποκλειστικό στόχο ενός άθλιου και ανήθικου συστήματος, το οποίο έφτιαξαν με την ως τώρα στάση και τρόπο ζωής τους, και το οποίο νικιέται μονάχα με προσωπική αλλαγή αυτής της στάσης κι αυτού του τρόπου ζωής, με στροφή προς όλα όσα άφησαν, σνομπάρησαν, λησμόνησαν, με επαναμετάλλαξη του καταναλωτή σε άνθρωπο, με επαναπροσδιορισμό και επαναπροσέγγιση των αξιών και των βασικών και απλών εννοιών.
Έγραψα προ ημερών ένα κάπως οργισμένο κείμενο για τους «Αθηναιοχωριάτες», όρος που περιγράφει μια συγκεκριμένη ομάδα πολιτών, τους οποίους βλέπω ως δείκτη της οικονομικής κρίσης, αφού αυτοί είναι ο βασικός στόχος του συστήματος, μιας και στην πλειονότητά τους αποτελούν το πολυπληθέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, την μεσαία αστική τάξη, με σπίτι σε πόλη και εξοχικό σε χωριό. Κι έγραφα γι’ αυτούς επειδή άρχισα εδώ και ένα μήνα να τους βλέπω μπροστά μου και να τους αισθάνομαι γύρω μου, αφού κάθε χρόνο τέτοια εποχή επιστρέφουν στον μόνιμο τόπο διακοπών τους, το χωριό, το οποίο δυστυχώς οι περισσότεροι μόνο ως τόπο διακοπών το βλέπουν, μόνο ως τόπο από τον οποίον έχουν να πάρουν και να μην δώσουν τίποτα πλην των ρύπων και των αποβλήτων τους. Η μεταφορά της αστικής ζωής και πραγματικότητας στο χωριό, η αναλγησία αλλά κυρίως η αδιαφορία αποτελούν χαρακτηριστικά ανθρώπων που δεν έχουν καμία συνείδηση της ζωής, όπου κι αν βρίσκονται. Η φράση που άκουσα από κυρία αυτής της συνομοταξίας, η οποία ήταν ξαπλωμένη σε καρέκλα μπιτς μπαρ με τα παιδιά και τον σύζυγο είναι χαρακτηριστική του είδους: «Πήγαμε το μεσημέρι στο βουνό που είχε φωτιά για να δούμε φάση» . Ναι, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι, δυστυχώς… Και στην συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που περιγράφονται με τον όρο «Αθηναιοχωριάτες».
Είναι νομίζω ηλίου φαεινότερο πλέον, και μόνον κάποιος αρνητής της πραγματικότητας δεν μπορεί να το δει, ότι το σχέδιο μιας ξεπουλημένης Ελλάδας εξαθλιωμένων πολιτών, το οποίο εδώ και τρία χρόνια ξετυλίγεται μεθοδικά και αποτελεσματικά, δεν προβλέπει έλληνες πολίτες μεσαίας τάξης όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Δεν προβλέπει δηλαδή έλληνες πολίτες με δυνατότητα συντήρησης σπιτιού στην πόλη, εξοχικού στο χωριό, αυτοκινήτου, ταξιδιών και όλων αυτών των χαρακτηριστικών της ζωής που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Αυτοί λοιπόν, οι «Αθηναιοχωριάτες», και το ότι υπάρχουν ακόμη μέχρι σήμερα, είναι η ένδειξη ότι τα Μνημόνια δεν τελειώνουν σύντομα. Επίσης, το ότι η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής και καθημερινότητας των περισσοτέρων από δαύτους δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά από το παρελθόν, είναι η απόδειξη ότι τίποτε συνταρακτικό που θα φέρει την απελευθέρωσή μας από το καθεστώς και τα μνημόνια δεν πρόκειται να συμβεί στο άμεσο μέλλον.
Όσο υπάρχει μεσαία τάξη με λεφτά στις τράπεζες, που μπορεί να συντηρεί τα κεκτημένα της πληρώνοντας φόρους και ζώντας ταυτόχρονα, τόσο τα Μνημόνια θα υπογράφονται , τόσο τα μέτρα πτώχευσης και εξαθλίωσης του πληθυσμού θα διαδέχονται το ένα το άλλο. Κι όσο αυτή η μεσαία τάξη ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για το τομάρι της, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ανθρώπινες σχέσεις, για αλληλεγγύη και συλλογικότητα, για ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Διότι το χρηματοοικονομικό σύστημα ευνοεί και καλλιεργεί τον ατομισμό, την ιδιώτευση, την βλακεία δηλαδή, και γνωρίζει πολύ καλά ανά πάσα στιγμή τι έχουν και τι δεν έχουν τα γρανάζια του. Γνωρίζει δηλαδή πάρα πολύ καλά από πού έχει να λαβαίνει, πού υπάρχει «λίπος», ποιοι και πόσα και για πόσο μπορούν να πληρώνουν. Και έχει καταστήσει απολύτως σαφές, άσχετα αν κάποιοι ακόμα δεν δύνανται να το δουν, ότι είναι πλέον αδύνατο και ασύμβατο σ’ αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, να υπάρχουν προνομιούχοι μικρομεσαίοι, οι οποίοι θα διαθέτουν ιδιωτική περιουσία και μάλιστα εις διπλούν ή και τριπλούν και σε τόπους όμορφους, σε τόπους πλούσιους φυσικών πόρων.
Οι «Αθηναιοχωριάτες» λοιπόν, όπως όλοι μας αλλά ένα παραπάνω εκείνοι, που το ‘χουν ακόμα δίπορτο και πού όπως χώθηκαν κάποτε στο σύστημα διογκώνοντάς το, έτσι και θα βγουν βίαια και ως απόβλητοι, επιβάλλεται το συντομότερο, προτού επέλθει η προγραμματισμένη και αναπόφευκτη πτώχευσή τους, να αποκτήσουν πρώτα απ’ όλα συνείδηση του ότι οι ίδιοι προσωπικά, όπως ο καθένας μας, είναι το σύστημα, ότι οι ίδιοι προσωπικά δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση που ζούμε, συμβάλλοντας ενεργά, μεταξύ άλλων, και στην αστικοποίηση του πλανήτη που παράγει καταναλωτές, απορρίμματα και αδιέξοδα. Οφείλουν να ξαναδούν τους τόπους τους, όχι ως τόπους διακοπών αλλά ως πατρίδα, την οποίαν θα επιστρέψουν για να ξαναπάρουν στα χέρια τους, για να την δουλέψουν, για να την διαφυλάξουν και να την προστατεύσουν από αποικιοκράτες και χρηματοοικονομικά συμφέροντα καταστροφικά, που βρήκαν το έδαφος ελεύθερο, μιας και όλοι το απαρνήθηκαν και μετανάστευσαν στην πόλη, βρήκαν τη γη ανυπεράσπιστη και χύμηξαν πάνω της να την αρπάξουν. Οφείλουν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί να επαναπροσδιοριστούν, να θυμηθούν το είναι τους ως άνθρωποι και όχι πια ως καταναλωτές, ως άνθρωποι του τόπου που τους γέννησε και αποτελεί τον μοναδικό και διαρκή πλούτο τους, και όχι ως επισκέπτες, που έρχονται μόνο για να διασκεδάσουν σπαταλώντας πόρους και ενέργεια, ρυπαίνοντας και αδιαφορώντας.
Όλα αυτά θα γίνουν, όπως και άλλα πολλά, ακόμη και η απελευθέρωσή μας από την σύγχρονη Κατοχή, όταν οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης που έχουν ακόμα τον τρόπο τους και ελπίζουν ότι θα τον έχουν και στο μέλλον, νιώσουν επιτέλους την πραγματικότητα. Δηλαδή ότι δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να τον έχουν τον τρόπο τους. Ότι οι ίδιοι προσωπικά, αποτελούν τον αποκλειστικό στόχο ενός άθλιου και ανήθικου συστήματος, το οποίο έφτιαξαν με την ως τώρα στάση και τρόπο ζωής τους, και το οποίο νικιέται μονάχα με προσωπική αλλαγή αυτής της στάσης κι αυτού του τρόπου ζωής, με στροφή προς όλα όσα άφησαν, σνομπάρησαν, λησμόνησαν, με επαναμετάλλαξη του καταναλωτή σε άνθρωπο, με επαναπροσδιορισμό και επαναπροσέγγιση των αξιών και των βασικών και απλών εννοιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου