Του Γιάννη Αικατερινάρη*
Το ενδιαφέρον θέμα με τίτλο «Η πιο όξινη περιοχή του κόσμου», που αφορά το Iron Mountain (Σιδερένιο Βουνό) της Καλιφόρνια των ΗΠΑ (περ. SCIENCE ILLUSTRATED, τ. Μαΐου 2013, σελ. 26 και 27) και τις εκεί συνέπειες των μεταλλευτικών εξορύξεων (χρυσού, αργύρου, χαλκού, σιδηροπυρίτη) στα νερά, μου έφερε στον νου το πιθανότατο εφιαλτικό μέλλον που επιφυλάσσεται για τη Χαλκιδική μας, όπου προγραμματίζονται οι ίδιες ακριβώς δραστηριότητες.
Συνειρμικά οδηγήθηκα σε μαύρες σκέψεις, όταν συνειδητοποίησα ότι ανάμεσα στις δύο περιοχές (Καλιφόρνια και Χαλκιδική) οι επιπτώσεις της εξόρυξης στο περιβάλλον, αλλά και τα προϊόντα της (είδη μετάλλων) είναι ακριβώς ίδια, ενώ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ανάμεσα στις δύο χώρες… -ΗΠΑ και Ελλάδα- απέχουν παρασάγγας…
Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς η εδώ επιχειρούμενη εξόρυξη εξακολουθεί ακόμα να ονομάζεται «ανάπτυξη», όταν και ο απλός πολίτης αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχουν ωφέλειες (ανταποδοτικά τέλη) για το ελληνικό Δημόσιο, οι θέσεις εργασίας θα είναι πολύ λιγότερες από αυτές που θα χαθούν, ενώ ανυπολόγιστες θα είναι οι βλάβες που θα υποστεί η περιοχή, μέσα σε λίγα χρόνια, στο περιβάλλον και στην τοπική οικονομία από άλλες δραστηριότητες…
Αναρωτιέμαι γιατί η επίσημη πολιτεία δεν λαμβάνει υπόψη της τις επισημάνσεις των κινδύνων καταστροφής -περιβαλλοντικής και οικονομικής- μιας προικισμένης γης, οι οποίες εμπεριέχονται στα πορίσματα των καθ’ ύλην αρμόδιων επιστημονικών φορέων, όπως του ΑΠΘ, του ΤΕΕ/ΤΚΜ, του ΤΕΙ κ.ά. Αναρωτιέμαι γιατί οι φυσικοί -και πολιτισμικοί- πόροι της Χαλκιδικής εκχωρήθηκαν αντί πινακίου φακής (317.000 στρέμματα μοναδικής φύσης -και όχι μόνο- αντί 11.000.000 ευρώ)!
Ομως όλοι εμείς, κάτοικοι, επισκέπτες και φίλοι, θα εξακολουθήσουμε να αγωνιζόμαστε για την αποτροπή μιας επικείμενης καταστροφής, γιατί πιστεύουμε στα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα της γης της Χαλκιδικής, γιατί πιστεύουμε πως ο χρυσός της είναι πάνω στο έδαφός της, στη φύση, στα μνημεία και στον πολιτισμό της.
Πιστεύουμε πως η Χαλκιδική δικαιούται μια ανάπτυξη στο πνεύμα της αειφορίας και της ορθολογικής διαχείρισης των πόρων, ώστε να κληρονομήσουν και οι επερχόμενες γενιές τα πλούσια αγαθά της!
Θα αγωνιστούμε να αποτρέψουμε αυτό που συνέβη στην «πολιτισμένη» Καλιφόρνια (Richmond), όπου σήμερα, μισό αιώνα (1962) μετά το πέρας της εξορυκτικής δραστηριότητας, «μια σταγόνα νερού μπορεί να χαράξει και να διαπεράσει ρούχα και δέρμα…»
………………………………………………………………………………
*Γ. Αικατερινάρης, Αρχιτέκτων, π. πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας /Τ. Κ. Μακεδονίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου