Για τους φανατικά προσηλωμένους στην κλασική ροκ και μπλουζ μουσική το όνομα Alvin Lee πιθανότατα είναι γνωστό. Κιθαρίστας του συγκροτήματος Ten Years After που μεσουράνησε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και ο οποίος έγινε γνωστός στους περισσότερους Έλληνες τα τελευταία χρόνια λόγω της μουσικής επένδυσης διαφήμισης με το τραγούδι «Ι'd love to change the world». Μετέπειτα ακολούθησε μοναχική πορεία παραμένοντας απαρέγκλιτα πιστός στην μπλουζ μουσική μέχρι και σήμερα που πλέον προσεγγίζει τα 70 έτη ζωής.
Alvin Lee λοιπόν. Λίγοι τον γνωρίζουν, ακόμα κι αν οι περισσότεροι έχουμε ακούσει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τη μουσική του κυρίως μέσω των Ten Years After. H πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για έναν από τους πιο χαρισματικούς ροκ/μπλουζ κιθαρίστες, ο οποίος με την πορεία του τιμά τις μουσικές του καταβολές αρνούμενος να συμβιβαστεί με τις εμπορικές νόρμες του χώρου της μουσικής. Αποσύρθηκε από ένα εμπορικά επιτυχημένο συγκρότημα όταν αντιλήφθηκε ότι οι μουσικές του αναζητήσεις και δημιουργικές ανάγκες είχαν σταματήσει να εκφράζονται πλέον, αδιαφορώντας για την οικονομική διάσταση αυτής της επιλογής του. Αφοσιώθηκε στην μπλουζ γνωρίζοντας ότι εμπορικά δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να φθάσει την επιτυχία που είχε με τους Ten Years After. Ακολούθησε λοιπόν τον δρόμο της ανάγκης για δημιουργική έκφραση, η οποία χαρακτηρίζει τους πραγματικούς καλλιτέχνες και όχι τον δρόμο της δόξας και του χρήματος. Λόγω των επιλογών του (και των συγκυριών προφανώς) δεν κατάφερε να γίνει ευρύτερα γνωστός στο κοινό όπως ο Eric Clapton ή ο Jimmy Page. Έχει αυτό τελικά καμία σημασία; Ακούγοντας το solo του από το κομμάτι «Τhe bluest blues» ή ακόμα και το πασίγνωστο riff του «Ι'd love to change the world» πιστεύω πως όχι. Η επιτυχία του δεν είναι η αναγνωρισιμότητά του, αλλά η συναισθηματική διέγερση που συντελείται στον ακροατή με τον ήχο που παράγει η πένα του στις χορδές της GIBSON ES335.
Αναλογιζόμενος την περίπτωση του Alvin Lee, διερωτώμαι τελικά τι σημαίνει επιτυχία στη ζωή. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η έννοια της επιτυχίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις οικονομικές απολαβές, το κοινωνικό status, την αναγνωρισιμότητα και τον καταναλωτισμό. Αν έχεις ακριβό αυτοκίνητο, μένεις σε ακριβό προάστιο και διασκεδάζεις σε ακριβά μαγαζιά είναι δεδομένο ότι είσαι επιτυχημένος. Ακόμα και αν είσαι απλώς ένας φελλός που το αυτοκίνητο σ'το αγόρασε ο μπαμπάς, το σπίτι το κληρονόμησες από τη μαμά και τα λεφτά στην τσέπη δεν είναι προϊόν προσωπικού σου μόχθου είσαι επιτυχημένος. Αν δε, είσαι και «επώνυμος» και η αφεντιά σου «κοσμεί» τις στήλες κουτσομπολίστικων περιοδικών, τότε μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία. Αντιθέτως, αν δεν τα έχεις όλα αυτά αλλά είσαι ένας άνθρωπος που καθοδηγείται από τις δημιουργικές του ανάγκες και το πνεύμα του δίνει τροφή για δημιουργία και σκέψη στους άλλους, η επιτυχία σου δεν είναι καθόλου δεδομένη. Αν οι επιλογές σου βασίζονται στις βαθύτερες ψυχικές σου ανάγκες, στο ήθος και στη συναισθηματική έκφραση πιθανότατα να σου προσδοθεί ο τίτλος του γραφικού ή ακόμα και του τεμπέλη. Μπορεί λοιπόν κάποιος να συνδυάσει και τα δύο; Πιστεύω πως ναι. Το να έχει κάποιος πολλά χρήματα και να μένει σε ένα ωραίο σπίτι μπορεί κάλλιστα να συνδυάζεται με την προσωπική ηθική και τη δημιουργική αναζήτηση. Το λάθος είναι να κρίνουμε την επιτυχία μονοδιάστατα, βασιζόμενοι στα κριτήρια τα οποία λίγο ως πολύ μας οδήγησαν και στην κατάσταση που βρισκόμαστε σαν έθνος στις μέρες μας. Η περιπέτεια των τριών τελευταίων ετών ίσως είναι και η λαμπρή μας ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας σαν κοινωνία ανοίγοντας τις πύλες του νου και της ψυχής μας στους χιλιάδες Alvin Lee που βρίσκονται ανάμεσά μας και απορρίπτοντας τους φελλούς του lifestyle, της λαμογιάς και της υποκουλτούρας.
πηγή
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου