Γιάννης Μακριδάκης
Πέρασα το απόγευμα καθισμένος στη γη, κάτω από τη μαντερινιά να βλέπω τα ζούδια που επισκέπτονταν τα άνθη των ραπανιών και της ξυνίθρας.
Θαύμαζα και τα σπαράγγια που υψώνονταν τριγύρω, ένα μπόι πάνω από το κεφάλι μου. Η γη σε οίστρο, δεν κρατιέται, ξεπετάει τους καυλούς της ολόρθους να ρίξουν τον σπόρο όσο πιο μακριά μπορούν.
Κάποιες στιγμές που ο νους μου αναλάμβανε να με αποσπάσει από το απολαυστικό παρόν, σκεφτόμουν ότι ακόμα και το πιο μικρό έντομο με τον τρόπο που ζει, προάγει ακούσια και ασυνείδητα τη Ζωή και την εξέλιξη του οικοσυστήματος.
Σε αντίθεση με εμάς, που γίναμε καταναλωτές της ζωής μας και που εκούσια και απολύτως συνειδητά ζούμε εντελώς πια ασυνείδητα, διακόπτοντας την αλυσίδα της ζωής με το σαρκίο και με το πνεύμα μας.
Κι όταν ζεις ασυνείδητα, περνά η ζωή σαν νεράκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου