Μύρισε άνοιξη. Κάθισα στο χώμα ανάμεσα στα φυτά και τα ζούδια, κάτω από τις ανθισμένες ρόκες και τα ραπάνια, δίπλα στα ρεβίθια, τα κουκιά, τους αρακάδες, τα σέλινα, τα μαϊντανά, τα ραδίκια, τα σπανάκια, τα σέσκουλα, τα κρεμμύδια, τα σκόρδα, τα παντζάρια, τα πρώτα σπαράγγια που φάνηκαν και σε χίλια δυο άλλα ήμερα και άγρια είδη ζωής, έγινα ένα με τα παραπούλια των μπρόκολων, με τα κουνουπιδάκια και τις λαχανίδες, κοίταξα από χαμηλά τις αμυγδαλιές που είναι ολάνθιστες, τη γαζία που δεν λέει να σταματήσει να ευωδιάζει ακόμη και με τα στερνά των ανθρών της, τα φρουτόδεντρα που σκάνε δειλά τα μάτια τους, τα ξινά που είναι γεμάτα ακόμα καρπό και τις ελιές που δεσπόζουν, οριοθετούν και προστατεύουν το επιμέρους σύνολο, αφουγκράστηκα το Χάος για άλλη μια φορά αυτό το ανοιξιάτικο απόγευμα και ένιωσα απόλυτα ελεύθερος ως εν αρμονία ζώντας εντός Του, ως συνειδητή συνιστώσα της ισορροπίας Του, ως συμμέτοχος του Θαύματός Του. Ελεύθερος διότι δεν με φοβίζει πια διόλου το καταναλωτικό σύστημα, δεν με τρομάζει πλέον ο κόσμος του και δεν ελπίζω τίποτε από αυτόν, αφού ουσιαστικά δεν έχω πια καμία σχέση μαζί του και δεν πιστεύω στις ευτελείς του αξίες, δεν ασχολούμαι ούτε λεπτό της ημέρας μου με αυτές. .
Κάθισα στη γη και σήμερα για ώρες πολλές και θαύμαζα τη ζωή τριγύρω μου, άκουγα χαμογελαστός τη συναυλία των μελισσσών και των πετεινών του ουρανού, δεν κατανάλωσα τίποτε, δεν κυκλοφόρησα για μιαν ακόμη μέρα το χρήμα, δεν συνέβαλα διόλου στην ανάπτυξη και στην αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ, παρά έκατσα, ως ανεπρόκοπος, και άκουγα τα πουλιά όλη μέρα, μέχρι που έφυγε το φως και πήγανε να κουρνιάσουν.
Ένιωσα όμως ξανά να με πλημμυρίζει το απόσταγμα του βίου μου, βεβαιώθηκα δε για μιαν ακόμη φορά ότι αυτό το ολοζώντανο μικρό φυσικό κτήμα είναι το σπουδαιότερο έργο της ταπεινής πολιτείας μου.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου