Λαμβάνω πολλά μέηλ από ανθρώπους που με ρωτούν γιατί δεν γράφω πια στο φβ ή γιατί εξαφανίστηκα από την αρθρογραφία εδώ, αλλά και στο thepressproject, όπου έγραφα κάποτε συχνά.
Η απάντηση είναι ότι βαρέθηκα. Επί πέντε χρόνια έγραψα πάρα πολλά κείμενα για το σύστημα, για το οικοσύστημα, για την μετακαταναλωτική κοινωνία στην οποία είναι ανάγκη πάσα να μεταβεί ο καθένας από μας για να αποφορτιστεί το σύστημα που εκπροσωπούμε πριν εκραγεί και μας πάρει μαζί του, για το αδιέξοδο στο οποίο έφτασε το προσφυγικό θέμα, για το επίσης αδιέξοδο στο οποίο έφτασε το οικονομικό θέμα, και για το τέλος της χώρας και της κοινωνίας μας, που θα γίνει σύντομα ορατό, λόγω της εκποίησης των φυσικών μας πόρων που θα οδηγήσουν στην απόλυτη φτώχεια και στην εκπόρνευση τους εγκλωβισμένους κατοίκους αυτής της πατρίδας, ιθαγενείς, πρόσφυγες και μετανάστες. Έγραψα τραγικά πολλά κείμενα, τόσο που βρέθηκε κιόλας κάποια ερευνήτρια αναγνώστρια με πολλά κουράγια, να τα μαζέψει, να τα ομαδοποιήσει, να τα κάνει βιβλίο συλλογή, έτσι μου διαμήνυσε, χαρά στο κουράγιο της, λέω εγώ και ότι όλα είναι τελείως μάταια.
Δεν έχω τίποτε άλλο να πω λοιπόν, γι’ αυτό δεν αρθρογραφώ πια. Τώρα αναμένω στωικά την τελική φάση του δράματος και απλά κάθομαι ολημερίς στον φυσικό αγρό “μου”, ξαπλώνω ανάμεσα στα φυτά, κουβεντιάζω μαζί τους και τα συναναστρέφομαι σχεδόν αποκλειστικά, πηγαίνω βόλτες στα χωράφια και στο βουνό και συλλέγω τροφή, απολαμβάνω δηλαδή γενικώς όσο μπορώ το δώρο της Ζωής στην απόλυτη διάστασή του διότι είμαι πολύ απαισιόδοξος για το κοινό μας σύντομο μέλλον.
Γι’ αυτό φροντίζω να γίνομαι σιγά σιγά μέρος αναπόσπαστο του φυσικού αγρού που με τρέφει, χώμα κι εγώ μια μέρα εδώ, αφού δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψω για κανέναν λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου