Το χειρότερο όλων είναι να ζεις μια ζωή σα να ‘βλεπες ταινία. Που οι πρωταγωνιστές είναι οι άλλοι κι εσύ είσαι απλά ο θεατής.Να πιστεύεις πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις γιατί σου είναι αδύνατον να μπεις μεσα στο πανί ή ν’ ανέβεις στη σκηνή.
Να συνηθίζεις την εικόνα ανθρώπων που κρυώνουν, ανθρώπων που συνωστίζονται για μια θέση στο συσσίτιο της γειτονιάς σου.
Να φοβάσαι μην τυχόν και χάσεις το σπίτι σου μα να μην περνάει απ’ το μυαλό σου πως κι όλοι αυτοί που χαλάνε την αισθητική της εξουσίας σε πάρκα και πλατείες είχαν κάποτε ένα σπίτι...
Να γνωρίζεις πως τόσοι και τόσοι φίλοι σου κρύβονται γεμάτοι με ντροπή γιατί τους έβγαλαν στην ανεργία και να μη σε πιάνει το στομάχι.
Και να περιμένεις. Δίχως να ξέρεις τι να περιμένεις. Υπομονετικά, χωρίς φωνές και γκρίνια... Να περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος γύρω σου. Μα να μην κάνεις τίποτα για αυτό... Να περιμένεις τη στιγμή που θα ‘ρθει κι η σειρά σου και να μην κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. Να βλέπεις το παιδί σου να ετοιμάζεται να παλέψει έναν αγώνα δίχως όπλα και να μην το παίρνεις αγκαλιά για να το σώσεις.
Απλά να περιμένεις...
~Στέφανος Μαντζαρίδης
Πηγή: enfo
Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δυστυχώς έτσι είναι...ότι στραβό συνηθίσουμε στην πάροδο του χρόνου, φτάνει η στιγμή που στο τέλος θα μας φαίνεται και φυσιολογικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας το άρθρο αυτό , θυμήθηκα και τα δικά μας..
Συνηθίσαμε και εμείς οι Στανιώτες εκεί στον τσεσμέ , το κομμάτι του δρόμου που είναι χωματόδρομος,πέρασε μια πενταετία από τότε;;;; Πλέον μας φαίνεται φυσιολογικό , εμάς τους Στανιώτες , και σε όσους τον διέρχονται καθημερινά.
Ανιθέτως, όποιος περάσει πρώτη φορά από εκεί θα αναρωτηθεί , αν όντως κινείται στο σωστό δρόμο, ή έχει μπει σε κάποιο παράδρομο..
Ακριβώς το ίδιο και με την γέφυρα στο Μελισσουργό.
Τα θεωρούμε πλέον φυσιολογικά στη καθημερινότητα μας , και γι' αυτό πιστεύω ότι πλέον κανείς δεν διαμαρτύρεται στους αρμοδίους για την επίλυση τους.
Εδώ εύλογα μπορεί κάποιος μπορεί να πει ότι οι Στανιώτες έχουν βαρεθεί να διαμαρτύρονται για αυτά τα δύο , μιας και δεν δίνεται η λύση.
Δεν ξέρω..
Επίσης , σε λίγο φτάνει ο Μάϊος και οι καλοκαιρινοί μήνες , διακοπές νερού και πάλι, διακοπές ωρών , ημέρας ή και ημερών.
Όπως άλλωστε τα τελευταία πολλά χρόνια..
Και αυτό πάλι φυσιολογικό έφτασε να μας φαίνεται..
Το νερό μας δεν πίνεται , άλλοι βάζουν φίλτρα , άλλοι πίνουν εμφιαλωμένα , άλλοι τρέχουν καθημερινά στο πηγάδι , και αυτό φυσιολογικό μας φαίνεται..
Δεν μας κάνουν πλέον εντύπωση τίποτα από τα παραπάνω στην καθημερινότητα μας.
Και να περιμένεις. Δίχως να ξέρεις τι να περιμένεις. Υπομονετικά, χωρίς φωνές και γκρίνια... Να περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος γύρω σου. Μα να μην κάνεις τίποτα για αυτό... Να περιμένεις τη στιγμή που θα ‘ρθει κι η σειρά σου και να μην κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις.
Απλά να περιμένεις...