Γιάννης Μακριδάκης - Χίος
Κάποτε, επί εποχής βαθέως πασόκ είχαμε στο νησί έναν δήμαρχο από κείνους που παίρνουν φόρα και καταστρέφουν τα πάντα διότι διατείνονται πως έχουν τον λαό μαζί τους και πως δεν τους πιάνει νόμος και είναι άρχοντες αιρετοί και έχουν την ευθύνη της πολιτικής τους απόφασης και λοιπά τέτοια φαιδρά.
Είχε ορίσει λοιπόν, ανάμεσα σε όλα όσα ανεκδιήγητα έπραξε, και έναν αντιδήμαρχο παιδείας, εκκλησιαστικό αναγνώστη και ακόλουθο του μητροπολίτη, θρησκόληπτο χριστιανοταλιμπάν με απόψεις μεσαίωνα και αρθρογραφία στον τοπικό τύπο για βίους αγίων και έργα παπάδων και λοιπών του σιναφιού (τι σύμπτωση, τον ίδιον ακριβώς αντιδήμαρχο έχει ορίσει και ο σημερινός μας δήμαρχος που είναι κατά τα άλλα μορφωμένος και δεν έχει καμιά σχέση με τον τότε, τέλος πάντων, άλλο θέμα αυτό).
Είχε έρθει λοιπόν ένας θίασος εξ Αθηνών για παραστάσεις στο Ομήρειο του Δήμου, δεν θυμάμαι δυστυχώς καθόλου τον τίτλο της παράστασης ούτε τους συντελεστές. Θυμάμαι όμως ότι η παράσταση ξεκινούσε με την ηθοποιό γυμνόστηθη επί σκηνής και ότι ο χριστιανοταλιμπάν αντιδήμαρχος παιδείας την απαγόρευσε αμέσως, την ακύρωσε και έδιωξε τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη από το νησί.
Αυτά για να μη νομίζετε ότι ο μεσαίωνας ήρθε απότομα.
Είχα γράψει τότε και ένα μυθιστόρημα, το οποίο δεν εξέδωσα ποτέ, “Η Κόκκινη τελεία” ήταν ο τίτλος του, με θέμα τα έργα και τις ημέρες των λεγομένων “παραγόντων”, αιρετών και υπηρεσιακών και αυτόκλητων της ελληνικής επαρχίας εκείνη τη φαιδρή εποχή της ανάπτυξης.
Τι θυμήθηκα τώρα. όλα αυτά με αφορμή το θεατρικό που κατέβηκε από την πειραματική σκηνή του Εθνικού. Ίσως μια μέρα, αν ξαναβρώ κάπου το αρχείο, να τη δημοσιεύσω εδώ την Κόκκινη τελεία, σε συνέχειες, να ξαναθυμηθούμε τα τοτινά μας χάλια μπας και παρηγορηθούμε κάπως για τα σημερινά. Αν δε το βρω, ίσως το βρει και το δημοσιεύσει όποιος ψάξει τα αρχεία μου μόλις γίνω λίπασμα κάτω από τη μαντερινιά και δίπλα στα σπαράγγια.
Κάποτε, επί εποχής βαθέως πασόκ είχαμε στο νησί έναν δήμαρχο από κείνους που παίρνουν φόρα και καταστρέφουν τα πάντα διότι διατείνονται πως έχουν τον λαό μαζί τους και πως δεν τους πιάνει νόμος και είναι άρχοντες αιρετοί και έχουν την ευθύνη της πολιτικής τους απόφασης και λοιπά τέτοια φαιδρά.
Είχε ορίσει λοιπόν, ανάμεσα σε όλα όσα ανεκδιήγητα έπραξε, και έναν αντιδήμαρχο παιδείας, εκκλησιαστικό αναγνώστη και ακόλουθο του μητροπολίτη, θρησκόληπτο χριστιανοταλιμπάν με απόψεις μεσαίωνα και αρθρογραφία στον τοπικό τύπο για βίους αγίων και έργα παπάδων και λοιπών του σιναφιού (τι σύμπτωση, τον ίδιον ακριβώς αντιδήμαρχο έχει ορίσει και ο σημερινός μας δήμαρχος που είναι κατά τα άλλα μορφωμένος και δεν έχει καμιά σχέση με τον τότε, τέλος πάντων, άλλο θέμα αυτό).
Είχε έρθει λοιπόν ένας θίασος εξ Αθηνών για παραστάσεις στο Ομήρειο του Δήμου, δεν θυμάμαι δυστυχώς καθόλου τον τίτλο της παράστασης ούτε τους συντελεστές. Θυμάμαι όμως ότι η παράσταση ξεκινούσε με την ηθοποιό γυμνόστηθη επί σκηνής και ότι ο χριστιανοταλιμπάν αντιδήμαρχος παιδείας την απαγόρευσε αμέσως, την ακύρωσε και έδιωξε τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη από το νησί.
Αυτά για να μη νομίζετε ότι ο μεσαίωνας ήρθε απότομα.
Είχα γράψει τότε και ένα μυθιστόρημα, το οποίο δεν εξέδωσα ποτέ, “Η Κόκκινη τελεία” ήταν ο τίτλος του, με θέμα τα έργα και τις ημέρες των λεγομένων “παραγόντων”, αιρετών και υπηρεσιακών και αυτόκλητων της ελληνικής επαρχίας εκείνη τη φαιδρή εποχή της ανάπτυξης.
Τι θυμήθηκα τώρα. όλα αυτά με αφορμή το θεατρικό που κατέβηκε από την πειραματική σκηνή του Εθνικού. Ίσως μια μέρα, αν ξαναβρώ κάπου το αρχείο, να τη δημοσιεύσω εδώ την Κόκκινη τελεία, σε συνέχειες, να ξαναθυμηθούμε τα τοτινά μας χάλια μπας και παρηγορηθούμε κάπως για τα σημερινά. Αν δε το βρω, ίσως το βρει και το δημοσιεύσει όποιος ψάξει τα αρχεία μου μόλις γίνω λίπασμα κάτω από τη μαντερινιά και δίπλα στα σπαράγγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου