Η ανθρωπότητα έχει τη μορφή δέντρου. Αειθαλούς, μεγάλου και φουντωτού. Μιας ελιάς πχ, ενός άργιου ικαριώτικου, μιας μεγάλης αβοκαντιάς. Ο καθένας από μας είναι ένα φυλλαράκι πάνω σε κάποιο κλαδί και τα λογής έργα μας είναι οι καρποί του δέντρου.
Όσο πιο ψηλά στα κλαδιά έχουμε φυτρώσει, τόσο πιο πλανεμένοι ζούμε. Διότι νομίζουμε πως όλα παίζονται τριγύρω μας, εκεί ψηλά που βρισκόμαστε ότι είναι ολάκερος ο κόσμος. Νομίζουμε πως όλα τα γνωρίζουμε και τα ορίζουμε, διότι είμαστε πεπερασμένοι και δεν έχουμε την ικανότητα να συλλάβουμε το Όλον. Έτσι χάνουμε μία σημαντική απόλυτη αλήθεια, το ότι δηλαδή οφείλουμε την ύπαρξή μας πρώτα και κύρια στη ρίζα και στη γη. Αισθανόμαστε εδώ πάνω, στην κλάρα που φυτρώσαμε, τελείως αποκομμένοι από τη γη, την αγναντεύουμε από ψηλά και νιώθουμε μιαν έπαρση προόδου, πολιτισμού και ανάπτυξης, λόγω που δεν πατάμε χώμα πια.
Ρουφάμε όμως καθημερινά ενέργεια από τον ήλιο και τη γη κι ας μην το αναγνωρίζουμε, μα λόγω της έπαρσης αυτής την μετουσιώνουμε σε έργα τοξικά. Είναι όμως οι καρποί του ίδιου του δέντρου μας τα έργα μας αυτά, που πέφτουνε σαν ωριμάσουνε στη γη, λιώνουν εκεί στα πόδια του και τους ρουφάει η ρίζα του, στέλνει το δηλητήριό τους κατά πάνω πάλι, το επιστρέφει ξανά σε μας, μας δηλητηριάζει. Και άλλα φύλλα κιτρινίζουν και πέφτουνε ένα – ένα στην ώρα του στη γη, άλλα κάποτε – κάποτε πέφτουνε μαζικά, τρομακτικά, με βία και με κρότο μόλις περάσει ένα αερικό και σπάσει καμιά κλάρα ή ένας σίφουνας και ρίξει όλα τα κλαριά και χαμηλώσει βίαια το δέντρο για να ξανάρθουνε κοντά στη γη όσα φυλλά του απέμειναν επάνω, να αρχίσει πάλι από την αρχή η μάταιη ανάπτυξη καθώς τα άλλα λιώνουν από κάτω.
Όλα είναι ένας κύκλος στο χώμα και στον χρόνο κι εμείς ένα σημείο του. Τίποτα παραπάνω.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου