Δυο σκηνές σάς παραθέτω εδώ, μέσα από τις οποίες κατά την άποψή μου ορίζεται ο πολιτισμός, η πορεία προς μια συνειδητή ζωή, ο άνθρωπος που τιμά το μεγαλείο της ύπαρξής του. Η μια σκηνή έλαβε χώρα στο κλείσιμο και η άλλη στο άνοιγμα του έτους. Τέτοιες σκηνές όμως αφού λαμβάνουν χώρα σε ένα τόσο μικρό και απομονωμένο τόπο, όπως αυτόν που ζω, δε μπορεί παρά να συμβαίνουν καθημερινά, κατά πολύ περισσότερες και σε πολλούς άλλους τόπους διότι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν ευτυχώς παντού:
Είμαστε με τον Κοσμά, έναν ταπεινό και γλυκό άνθρωπο, λίγα χρόνια μεγαλύτερο από μένα, που τον γνωρίζω από παιδί και που άρχισε πρόσφατα να ασχολείται με τη γη. Είμαστε σκυμμένοι σ’ ένα ελιοχώραφο και βγάζουμε άγρια σκόρδα για να τα βάλει στον κήπο του. Ποιος να μου το λέγε, μου λέει. Όταν ήμουνα έφηβος, όποτε καθόμασταν να φάμε, μας έλεγε ο πατέρας μου η ντομάτα είναι δικιά μας, το κολοκύθι είναι δικό μας, τούτο είναι δικό μας, τ’ άλλο είναι δικό μας και έλεγα από μέσα μου δε μας χέζεις ρε πατέρα, μας πρήζεις τα ούμπαλα κάθε μέρα με το αυτό είναι δικό μας και με το άλλο είναι δικό μας. Και έφτασα κι εγώ προχτές, μου λέει με ένα γλυκό και αυτοκριτικό χαμόγελο, να λέω στην κόρη μου ενώ τρώγαμε, το λαδάκι είναι δικό μας, το μαρούλι είναι δικό μας…
Μπαίνω σήμερα μετά από πάρα πολύ καιρό στο μπακάλικο του χωριού, μίνι μάρκετ πια για την ακρίβεια και βλέπω τη Δήμητρα να κάθεται στο ταμείο και τον Στεφανή να στέκει όρθιος κάτω από την τηλεόραση και να παρακολουθεί. Η οθόνη έδειχνε την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της συμφωνικής ορχήστρας της Βιέννης στο κανάλι της ερτ.
Μου έκανε εντύπωση αυτή η επανάληψη και ρώτησα σχετικά. Μου απάντησε η Δήμητρα ότι ο Στέφανος την γράφει κάθε χρόνο στο βίντεο την συναυλία της Βιέννης και την ξαναβλέπει. Γύρισε και ο Στέφανος και με κοίταξε με συστολή, θαμπώσανε τα γυαλιά του από τη θέρμη της ευγενικής ψυχής αυτού του ανθρώπου. Δεν είπε κουβέντα, μόνο χαμογελούσε ταπεινά.
Άνθρωποι συγκινητικοί, άνθρωποι πολιτισμένοι, άνθρωποι Άνθρωποι
Γιάννης Μακριδάκης
Είμαστε με τον Κοσμά, έναν ταπεινό και γλυκό άνθρωπο, λίγα χρόνια μεγαλύτερο από μένα, που τον γνωρίζω από παιδί και που άρχισε πρόσφατα να ασχολείται με τη γη. Είμαστε σκυμμένοι σ’ ένα ελιοχώραφο και βγάζουμε άγρια σκόρδα για να τα βάλει στον κήπο του. Ποιος να μου το λέγε, μου λέει. Όταν ήμουνα έφηβος, όποτε καθόμασταν να φάμε, μας έλεγε ο πατέρας μου η ντομάτα είναι δικιά μας, το κολοκύθι είναι δικό μας, τούτο είναι δικό μας, τ’ άλλο είναι δικό μας και έλεγα από μέσα μου δε μας χέζεις ρε πατέρα, μας πρήζεις τα ούμπαλα κάθε μέρα με το αυτό είναι δικό μας και με το άλλο είναι δικό μας. Και έφτασα κι εγώ προχτές, μου λέει με ένα γλυκό και αυτοκριτικό χαμόγελο, να λέω στην κόρη μου ενώ τρώγαμε, το λαδάκι είναι δικό μας, το μαρούλι είναι δικό μας…
Μπαίνω σήμερα μετά από πάρα πολύ καιρό στο μπακάλικο του χωριού, μίνι μάρκετ πια για την ακρίβεια και βλέπω τη Δήμητρα να κάθεται στο ταμείο και τον Στεφανή να στέκει όρθιος κάτω από την τηλεόραση και να παρακολουθεί. Η οθόνη έδειχνε την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της συμφωνικής ορχήστρας της Βιέννης στο κανάλι της ερτ.
Μου έκανε εντύπωση αυτή η επανάληψη και ρώτησα σχετικά. Μου απάντησε η Δήμητρα ότι ο Στέφανος την γράφει κάθε χρόνο στο βίντεο την συναυλία της Βιέννης και την ξαναβλέπει. Γύρισε και ο Στέφανος και με κοίταξε με συστολή, θαμπώσανε τα γυαλιά του από τη θέρμη της ευγενικής ψυχής αυτού του ανθρώπου. Δεν είπε κουβέντα, μόνο χαμογελούσε ταπεινά.
Άνθρωποι συγκινητικοί, άνθρωποι πολιτισμένοι, άνθρωποι Άνθρωποι
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου