Γιάννης Μακριδάκης
Έχω πολύν καιρό να γράψω εδώ κάτι σχετικά με την πολιτική κατάσταση. Διότι δεν υπάρχει πια κάτι νέο να γράψει και να πει κανείς. Γνωρίζουμε, ελπίζω, όλοι πια, ότι βρισκόμαστε σε ένα καθοδικό σπιράλ, που οδηγεί μέσω της μαζικής εξόντωσης και εξαθλίωσης σε αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος όλης της δημόσιας και του συντριπτικού ποσοστού της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών της Ελλάδας.
Είναι γνωστή πλέον η διαδικασία να κόβεις κάτι για να μειωθεί το ποσοστό του επί του ΑΕΠ, να μειώνεται όμως έτσι και το ίδιο το ΑΕΠ, άρα να πρέπει μετά από λίγο διάστημα να ξανακόψεις αυτό το κάτι, και πάει λέγοντας μέχρις ότου όλα να μηδενιστούν και να επέλθει ο θάνατος μιας κοινωνίας που βαστιέται οικονομικά στη ζωή μοναχά με νέες δανειακές χρηματοδοτήσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν ουσιαστικά την ομαλή και ήρεμη πορεία της προς τον θάνατο, προς αποφυγή κοινωνικών αντιδράσεων που θα στραφούν ενάντια στους εξουσιαστές της.
Αυτή είναι η πορεία μας, και το τέλος της έχει πλέον διαφανεί στον χώρο και στον χρόνο.
Οι εκλεγμένοι λοιπόν πολιτικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας και κυβερνήτες του κράτους, που δέχονται να υπηρετήσουν τέτοιες οφθαλμοφανώς επιζήμιες και αδιέξοδες πολιτικές, πόσω μάλλον κάποιοι που αυτοαποκαλούνται αριστεροί ενώ ταυτόχρονα δρουν αποκλειστικά και μόνον ως επιταχυντές του κυνικού, απάνθρωπου και παρανοϊκού νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι παρά θρασείς ανόητοι, ταυτόχρονα δε και αδίστακτοι έμποροι τόπων, πόρων και ζωών για ίδιον συμφέρον.
Έχω πολύν καιρό να γράψω εδώ κάτι σχετικά με την πολιτική κατάσταση. Διότι δεν υπάρχει πια κάτι νέο να γράψει και να πει κανείς. Γνωρίζουμε, ελπίζω, όλοι πια, ότι βρισκόμαστε σε ένα καθοδικό σπιράλ, που οδηγεί μέσω της μαζικής εξόντωσης και εξαθλίωσης σε αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος όλης της δημόσιας και του συντριπτικού ποσοστού της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών της Ελλάδας.
Είναι γνωστή πλέον η διαδικασία να κόβεις κάτι για να μειωθεί το ποσοστό του επί του ΑΕΠ, να μειώνεται όμως έτσι και το ίδιο το ΑΕΠ, άρα να πρέπει μετά από λίγο διάστημα να ξανακόψεις αυτό το κάτι, και πάει λέγοντας μέχρις ότου όλα να μηδενιστούν και να επέλθει ο θάνατος μιας κοινωνίας που βαστιέται οικονομικά στη ζωή μοναχά με νέες δανειακές χρηματοδοτήσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν ουσιαστικά την ομαλή και ήρεμη πορεία της προς τον θάνατο, προς αποφυγή κοινωνικών αντιδράσεων που θα στραφούν ενάντια στους εξουσιαστές της.
Αυτή είναι η πορεία μας, και το τέλος της έχει πλέον διαφανεί στον χώρο και στον χρόνο.
Οι εκλεγμένοι λοιπόν πολιτικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας και κυβερνήτες του κράτους, που δέχονται να υπηρετήσουν τέτοιες οφθαλμοφανώς επιζήμιες και αδιέξοδες πολιτικές, πόσω μάλλον κάποιοι που αυτοαποκαλούνται αριστεροί ενώ ταυτόχρονα δρουν αποκλειστικά και μόνον ως επιταχυντές του κυνικού, απάνθρωπου και παρανοϊκού νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι παρά θρασείς ανόητοι, ταυτόχρονα δε και αδίστακτοι έμποροι τόπων, πόρων και ζωών για ίδιον συμφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου