τα εν οίκω... εν δήμω
Επικοινωνία: peramahalas@gmail.com

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015


Στο βιβλίο της ιστορίας της Ντιναμό Κιέβου, θα υπάρχει πάντοτε ένα μεγάλο κεφάλαιο αφιερωμένο στους ηρωικούς ποδοσφαιριστές της ομάδας που αψήφησαν τον ίδιο το θάνατο για να υπερασπιστούν την τιμή τους απέναντι στους Ναζί.

Καλοκαίρι του 1941. Ο πλανήτης έχει παραδοθεί για τα καλά στις φλόγες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι καταστροφές, οι δυστυχίες, οι θάνατοι, όλα ανυπολόγιστα και το ανθρώπινο είδος βυθίζεται στο σκοτάδι που το ίδιο προκάλεσε.

Στην Ευρώπη οι δυνάμεις του Χίτλερ προελαύνουν, και το Σεπτέμβρη της ίδια χρονιάς καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης: την πόλη του Κιέβου.

Ο αρτοποιός που σώθηκε

Ήταν ξεκάθαρος όσο κι αν επέμενε το αφεντικό. Η ιδεολογία του και η αγάπη για την πατρίδα δεν του επέτρεπε να γίνει έρμαιο στα χέρια των Ναζί. Ο Νικολάι Τρούσεβιτς δεν πειθόταν στις προτροπές του Γκέοργκ Σβετσόφ. Ο ίδιος ήξερε ότι χρωστούσε πολλά στον Σβετσόφ καθώς τον είχε σώσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Νταρνίτσα, όταν οι Γερμανοί είχαν συλλάβει αυτόν κι άλλους 600.000 Ουκρανούς.

Γνώριζε επίσης όμως, ότι το αφεντικό του στο φούρνο ήταν πιστός συνεργάτης των Ναζί, ένας υποτακτικός που βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω απ' οτιδήποτε άλλο ακόμα κι από της ίδιας του της χώρα, μια κλασική δηλαδή περίπτωση Εφιάλτη.

Γι 'αυτό λοιπόν ο Νικολάι αρνιόταν να γίνει μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας που είχε συγκροτήσει ο Σβετσόφ. Στις δόξες του ήταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, όταν αγωνιζόταν στην τοπική Ντιναμό. Ο σεβασμός που απολάμβανε από τους συμπολίτες του ήταν μοναδικός και αν συμμετείχε στη γερμανόφιλη ομάδα της Ρουχ ο λαός του Κιέβου θα δεχόταν μεγάλο πλήγμα, χώρια τα προπαγανδιστικά οφέλη που θα αποκόμιζε η Γκεστάπο

Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει μια ομάδα με δικές του ενέργειες.
Ο Τρούσεβιτς γνώριζε εξ' αρχής πάνω σε ποιους θα βασιζόταν, και απευθύνθηκε ευθύς στους παλιούς του συμπαίκτες της Ντιναμό, που αγωνίζονταν μαζί πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Ο Αλεξέι Κλιμένκο, ο νεαρός αμυντικός Μιχαήλ Σβιριντόφσκι, ο ασημένιος Ολυμπιονίκης Μιχαήλ Πουτίστιν, ο Νικολάι Κορότκιχ, ο Μακάρ Γκοντσαρένκο και το "κτήνος" Ιβάν Κουζμένκο, θα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της νέας ομάδας. Παρέα και άλλοι τρεις από τη Λοκομοτίβ Κιέβου που έτρεξαν στο κάλεσμα του Τρούσεβιτς, οι Μιχαήλ Μέλνικ, Βλάντιμιρ Μπαλάιν και Βασίλι Σουκάρεφ.

Και το όνομα; Φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι το "Ντιναμό", καθώς αυτομάτως παρέπεμπε στις αστυνομικές δυνάμεις της Σοβιετικής Ένωσης απ’ όπου και προερχόταν όντως ο σύλλογος, κάτι που θα προκαλούσε φρενίτιδα στους κατακτητές. Το όνομα της ομάδας θα ήταν Σταρτ, με τη λέξη να έχει ανάλογη σημασία με την αγγλική γλώσσα, δηλαδή αρχή. Έτσι ο Νικολάι Τρούσεβιτς και οι συμπαίκτες του θα έκαναν μια νέα αρχή παίζοντας ποδόσφαιρο, αποδρώντας έστω και για λίγες ώρες από τη μιζέρια του πολέμου και της καθημερινής βιοπάλης.

Η ανίκητη Σταρτ

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ


Πηγή: sport24.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου