Τις πρώτες πρωινές ώρες της παραμονής των Χριστουγέννων παρέες παιδιών γυρνούσαν στα σοκάκια του χωριού, από πόρτα σε πόρτα, φωνάζοντας αυτή τη μαγική λέξη «κόοολντα !».
Τα κυριότερα εξαρτήματα: η τοπούζα, ένα λεπτό ξύλο με χοντρό κεφάλι με το οποίο χτυπούσαν τις μεγάλες ξύλινες αυλόπορτες για να τους ανοίγουν οι νοικοκυρές, το φαναράκι για τα χρόνια που δεν υπήρχε φωτισμός, το ταγάρι ή ο τρουβάς για τα κεράσματα και βέβαια πολύ καλό ντύσιμο. Οι νοικοκυρές από την άλλη φρόντιζαν να προμηθευτούν τα κεράσματα: καραμέλες, αποξηραμένα σύκα, μανταρίνια, σοκολατάκια και παλιότερα ξυλοκέρατα ή χαρούπια.
Τα σοκάκια γέμιζαν φωνές, ευχές και κάλαντα. Με το πρώτο φως της ημέρας οι φωνές λιγόστευαν και ακούγονταν μόνο οι φωνές των μικρότερων παιδιών που δεν μπορούσαν να ξυπνήσουν πολύ νωρίς ή φοβόντουσαν το κρύο και το σκοτάδι. Μετά ξεκινούσε η καταμέτρηση των κερασμάτων. Τόσες καραμέλες, τόσα σύκα, τόσα μανταρίνια. Υπήρχε και ανταγωνισμός «εγώ έχω περισσότερες καραμέλες, ή περισσότερα σύκα κλπ». Και ήταν όλα τόσο νόστιμα αφού τα γεύονταν μόνο στις γιορτές.
Με τον καιρό το έθιμο άρχισε να μεταμορφώνεται. Οι παρέες πλέον ανάβουν φωτιές στους γύρω λόφους και μένουν εκεί όλη τη νύχτα, θυμίζοντας τους ποιμένες. Το θέαμα που προσφέρουν είναι όντως μαγικό!
Τα «κόλντα» και πάλι αντηχούν πάνω από το χωριό, ανάκατα πια με κάθε είδους μουσικές και την τσίκνα από τα λουκάνικα.
Πηγή : Το τελευταίο θρανίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου