Φθινοπωρινός επισκέπτης

Σήμερα έφθασε ως εδώ ο Α.Σ., 35χρονος, κάτοικος κέντρου Αθηνών, γεννημένος και μεγαλωμένος εκεί, υπάλληλος σε μεγάλη εταιρία ως αποθηκάριος, με μισθό που του αρκεί για να ζει άνετα σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα ως εργένης.
Ταξίδεψε με το βαπόρι χθες βράδυ από Πειραιά και μόλις ξημέρωσε στη Χίο, ήρθε με ένα παπί στη Βολισσό και με βρήκε διότι, είπε, ήθελε να συζητήσουμε πολλά πάνω στο ζήτημά του, που δεν είναι άλλο από την ολοένα και σφοδρότερη επιθυμία του να εγκαταλείψει τη ζωή που έμαθε και κάνει τόσα χρόνια, να εγκαταλείψει την πόλη, τη δουλειά και την καθημερινότητα αυτή που βιώνει, με σκοπό να ζήσει ελεύθερος κοντά στη φύση, να τρέφεται με φυσικές τροφές, να μην παράγει απορρίμματα και να νιώθει ελεύθερος.

Ήρθε λοιπόν εδώ σήμερα ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε τροχιά προς την συνειδητότητα, ένας άνθρωπος που υποφέρει πλέον με τον τρόπο που ζει, παρ’ όλο που το σύστημα δεν τον έχει ξεβράσει, αλλά τον χρησιμοποιεί ακόμη και τον πληρώνει σε χρήμα σχετικά καλά. Νιώθω, μου είπε, σαν ένα ρομπότ σε μια γραμμή παραγωγής, που γεννήθηκε, που ζει και που εκτρέφεται μόνο και μόνο για να στέκεται στα πόδια του και να δουλεύει, νιώθω ότι είμαι προγραμματισμένος απόλυτα και ότι κάθε βράδυ με βγάζουν από την πρίζα για να με ξαναβάλουν το επόμενο πρωί, νιώθω, μου είπε, ότι δεν είμαι ελεύθερος άνθρωπος και ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι πάνω απ’ όλα ελεύθερος. Πολλά ακόμη μου είπε ο Α. Ότι διαισθάνεται πως έρχεται ο απόλυτος εγκλωβισμός εντός αυτού του συστήματος, ένα αίσθημα πνιγμού ότι θα επακολουθήσει πολύ σύντομα και γι’ αυτό νιώθει ότι θέλει να ξεφύγει όσο είναι καιρός, ακόμη τώρα που έχει μισθό και μια καλή ζωή, ακόμη τώρα που μπορεί και σκέφτεται νηφάλιος, που δεν είναι στην απόγνωση και στην απελπισία. Ότι θέλει συνειδητά και όχι εξ ανάγκης να αλλάξει τη ζωή του, να αλλάξει την ανθρωπότητα όσο του αναλογεί κι αυτού η ευθύνη της.
Κάναμε ωραίες κουβέντες με τον Α., ήρθε κατόπιν και η Ειρήνη και του είπε κι εκείνη την προσωπική της εμπειρία, πώς παραιτήθηκε από την εργασία της και ήρθε να ζήσει κοντά στα φυτά, πώς βασανίστηκε μέχρι να κάνει πράξη την απόφασή της και πώς τελικά κατέληξε να κάνει το μεγάλο βήμα και δεν το έχει μετανιώσει. Κάναμε ύστερα τις βόλτες μας και το μπάνιο μας στην οκτωβριάτικη θάλασσα, πήγαμε στον λαχανόκηπο και ποτίσαμε, κόψαμε ρόκες, ραδίκια, σέσκουλα, ντομάτες, μαϊντανά, σέλινα, κολοκύθια κι ένα αγγούρι, τα κάναμε σαλάτα, και στο τέλος έφυγε και είπε ότι θα ξανάρθει.

Οι δυσκολίες τού να αλλάξει κάποιος ριζικά τη ζωή του, ιδίως σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που η κοινωνία μας είναι ολοσχερώς δέσμια ενός σάπιου και χυδαίου συστήματος, το οποίο επιπλέον βρίσκεται σε κρίση υπαρξιακή, είναι τεράστιες αλλά, όπως τουλάχιστον γνωρίζω από τα προσωπικά μου βιώματα εδώ και 17 χρόνια, δεν χρειάζεται να είσαι πολύ δυνατός για να ακολουθήσεις την ψυχή σου, μπορεί απλά να είσαι πολύ αδύναμος για να της αντισταθείς…

Γιάννης Μακριδάκης