Γιάννης Μακριδάκης
Οι άνθρωποι των πόλεων και του καταναλωτισμού, εκτός από όλες τις άλλες ψευδαισθήσεις με τις οποίες διαβιούν, έχουν και την εντύπωση ότι όποιοι ζούμε μακριά τους, στη φύση, πρέπει να είμαστε ήρεμοι και ήσυχοι και πράοι σαν νεκροί ή γαλήνιοι και απόκοσμοι όπως θεωρούν εκείνοι ότι είναι η φύση λόγω που συνήθως την προσεγγίζουν μονάχα τον Αύγουστο με πανσέληνο.
Έχω να τους ανακοινώσω λοιπόν ότι κάθε άνθρωπος που ζει ως φυσικό ον πλάι στους φυσικούς πόρους, στα φυσικά τοπία και στα άλλα φυσικά πλάσματα γίνεται καθημερινά μάρτυρας των δολοφονικών και καταστροφικών συνεπειών που έχει στο οικοσύστημα η ασυνείδητη καθημερινή ζωή και συμπεριφορά των καταναλωτών, συνέπειες τις οποίες οι ίδιοι ούτε καν αντιλαμβάνονται, ούτε καν περνάνε από το μυαλό τους.
Οι άνθρωποι λοιπόν που ζούμε στη φύση, όχι όλοι αλλά όσοι ζούμε σαν πλάσματα φυσικά και όχι σαν καταναλωτές εκτός πόλης, υποφέρουμε διότι βιώνουμε καθημερινά
α) την εκπόρνευση των φυσικών μας τοπίων και τον αφανισμό πλείστων ζώων, πουλιών, φυτών για να έχουν “ανάπτυξη” και ευκολίες σύγχρονες οι καταναλωτές,
β) την ερημοποίηση της γης μας για να τρέφονται μαζικά οι καταναλωτές,
γ) τη μόλυνση και τη ρύπανση γης, υδροφόρου ορίζοντα και θάλασσας για να αγοράζουν συσκευασίες και χημικά προϊόντα οι καταναλωτές, και τέλος,
δ) την χυδαιότητα της ιδιωτικοποίησης των φυσικών μας πόρων και τη στέρηση των φυσικών δικαιωμάτων, των δικών μας και όλων των πλασμάτων, για να λειτουργεί ολοένα και πιο κυνικά το σύστημα που εκτρέφει και εκμεταλλεύεται τους καταναλωτές, οι οποίοι το συντηρούν και το στηρίζουν με τις ζωές τους.
Επειδή λοιπόν υποφέρουμε και αφανιζόμαστε κι εμείς καθημερινά από την ασυνειδησία του καταναλωτικού τους βίου, επειδή νιώθουμε όπως κάθε άλλο φυσικό ον που απειλείται από την επέλαση του σύγχρονου καταναλωτή και δεν μπορεί να αμυνθεί απέναντι στις ερπύστριες της ανάπτυξης, επειδή τέλος, είμαστε ακόμη άνθρωποι φυσικοί και όχι εργαλεία-γρανάζια ενός συστήματος, εξοργιζόμαστε κάποιες φορές και εκφράζουμε την οργή μας χύμα δίχως συστημικούς πολιτικαντισμούς
Οι άνθρωποι των πόλεων και του καταναλωτισμού, εκτός από όλες τις άλλες ψευδαισθήσεις με τις οποίες διαβιούν, έχουν και την εντύπωση ότι όποιοι ζούμε μακριά τους, στη φύση, πρέπει να είμαστε ήρεμοι και ήσυχοι και πράοι σαν νεκροί ή γαλήνιοι και απόκοσμοι όπως θεωρούν εκείνοι ότι είναι η φύση λόγω που συνήθως την προσεγγίζουν μονάχα τον Αύγουστο με πανσέληνο.
Έχω να τους ανακοινώσω λοιπόν ότι κάθε άνθρωπος που ζει ως φυσικό ον πλάι στους φυσικούς πόρους, στα φυσικά τοπία και στα άλλα φυσικά πλάσματα γίνεται καθημερινά μάρτυρας των δολοφονικών και καταστροφικών συνεπειών που έχει στο οικοσύστημα η ασυνείδητη καθημερινή ζωή και συμπεριφορά των καταναλωτών, συνέπειες τις οποίες οι ίδιοι ούτε καν αντιλαμβάνονται, ούτε καν περνάνε από το μυαλό τους.
Οι άνθρωποι λοιπόν που ζούμε στη φύση, όχι όλοι αλλά όσοι ζούμε σαν πλάσματα φυσικά και όχι σαν καταναλωτές εκτός πόλης, υποφέρουμε διότι βιώνουμε καθημερινά
α) την εκπόρνευση των φυσικών μας τοπίων και τον αφανισμό πλείστων ζώων, πουλιών, φυτών για να έχουν “ανάπτυξη” και ευκολίες σύγχρονες οι καταναλωτές,
β) την ερημοποίηση της γης μας για να τρέφονται μαζικά οι καταναλωτές,
γ) τη μόλυνση και τη ρύπανση γης, υδροφόρου ορίζοντα και θάλασσας για να αγοράζουν συσκευασίες και χημικά προϊόντα οι καταναλωτές, και τέλος,
δ) την χυδαιότητα της ιδιωτικοποίησης των φυσικών μας πόρων και τη στέρηση των φυσικών δικαιωμάτων, των δικών μας και όλων των πλασμάτων, για να λειτουργεί ολοένα και πιο κυνικά το σύστημα που εκτρέφει και εκμεταλλεύεται τους καταναλωτές, οι οποίοι το συντηρούν και το στηρίζουν με τις ζωές τους.
Επειδή λοιπόν υποφέρουμε και αφανιζόμαστε κι εμείς καθημερινά από την ασυνειδησία του καταναλωτικού τους βίου, επειδή νιώθουμε όπως κάθε άλλο φυσικό ον που απειλείται από την επέλαση του σύγχρονου καταναλωτή και δεν μπορεί να αμυνθεί απέναντι στις ερπύστριες της ανάπτυξης, επειδή τέλος, είμαστε ακόμη άνθρωποι φυσικοί και όχι εργαλεία-γρανάζια ενός συστήματος, εξοργιζόμαστε κάποιες φορές και εκφράζουμε την οργή μας χύμα δίχως συστημικούς πολιτικαντισμούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου