Γιάννης Μακριδάκης
Φυσικός καλλιεργητής – συγγραφέας
Κάθε πρωί αφοδεύω μέσα σ’ έναν κουβά και μετά τον γεμίζω μέχρι πάνω με νερό. Ανακατεύω καλά και διαλύω την παραγωγή μου, ύστερα την αφήνω όλη μέρα στον ήλιο και το βραδάκι ποτίζω με το σερμπέτι αυτό τον μπαξέ και τα δέντρα. Διότι, λόγω και της κατά βάση φυσικής διατροφής που ακολουθώ, νιώθω ότι είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένο σε κλειστά αποχετευτικά συστήματα μία τέτοιας ποιότητας κοπριά.
Εκτός από τον ήρωα νεκροθάφτη Στέφανο στο Αντί Στεφάνου, μου έχει προσφέρει πολλές ακόμη ιδέες και με έχει οδηγήσει σε πολλά ακόμη συμπεράσματα για τη φύση και το Χάος αυτή η καθημερινή πρωινή παρατήρηση των κοπράνων μου. Συμπεράσματα τα οποία φυσκά η επιστήμη τα γνωρίζει αλλά εγώ χαίρομαι που τα βλέπω να συμβαίνουν εμπρός στα μάτια μου και μάλιστα με αντικείμενο παρατήρησης και πειραματισμού τον φυσικό εαυτό μου.
Τον τελευταίο καιρό λοιπόν που παρατηρώ ότι στην επιφάνεια του κουβά επιπλέουν πολλοί σπόροι από μούρα, σκέφτομαι ότι τα δέντρα βάζουν τα δυνατά τους για να κάνουν όσο νοστιμότερους καρπούς μπορούν, έτσι ώστε να προσελκύσουν όσο περισσότερα ζώα, πουλιά, ερπετά, που θα τους φάνε και θα μεταφέρουν κατόπιν με το έντερό τους τους σπόρους οι οποίοι κρύβονται εντός αυτών σε όσο περισσότερα σημεία. Αυτός είναι προφανώς ο ρόλος των καρπών, ένα γευστικό κόλπο της φύσης για να αναπαράγεται.
Αυτός είναι προφανώς και ο ρόλος του ανθρώπου. Ένα φυσικό ον που συμβάλει καθημερινά εκούσια και ακούσια στην αναπαραγωγή και στην ισορροπία του Οικοσυστήματος. Το ποσό μακριά από αυτό τον ρόλο ζει ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλωτής είναι κι αυτό πασιφανές
Τα κόπρανα των φυσικών πλασμάτων, αυτών δηλαδή που τρέφονται με φυσικές τροφές και όχι μέσα από συσκευασμένα νεκρά και χημικά συντηρημένα τρόφιμα, δεν έχουν δυσάρεστη οσμή. Οι καταναλωτές έχουν αποξενωθεί από τη φύση και τη φυσική τους υπόσταση, έχουν γίνει μηχανήματα παραγωγής χημικών και δυσωδών περιττωμμάτων, γι’ αυτό και αισθάνονται δυσάρεστα όταν έρχονται σε επαφή με τα κόπρανά τους ή των άλλων. στις αγροτικές κοινωνίες αν οι φιλοξενούμενοι δεν χέσουν στον χωράφι, είναι λόγος παρεξήγησης διότι σου λέει ο νοικοκύρης εδώ τρως, εδώ πίνεις, αλλού πας και το δίνεις. Το κορμί του φυσικού πλάσματος είναι μέρος της αλυσίδας της ζωής. Ό,τι τρως είσαι. Ό,τι τρως αφοδεύεις , ό,τι τρως σκέφτεσαι, ό,τι τρως νιώθεις, αυτά και απλά τα πράγματα
Φυσικός καλλιεργητής – συγγραφέας
Κάθε πρωί αφοδεύω μέσα σ’ έναν κουβά και μετά τον γεμίζω μέχρι πάνω με νερό. Ανακατεύω καλά και διαλύω την παραγωγή μου, ύστερα την αφήνω όλη μέρα στον ήλιο και το βραδάκι ποτίζω με το σερμπέτι αυτό τον μπαξέ και τα δέντρα. Διότι, λόγω και της κατά βάση φυσικής διατροφής που ακολουθώ, νιώθω ότι είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένο σε κλειστά αποχετευτικά συστήματα μία τέτοιας ποιότητας κοπριά.
Εκτός από τον ήρωα νεκροθάφτη Στέφανο στο Αντί Στεφάνου, μου έχει προσφέρει πολλές ακόμη ιδέες και με έχει οδηγήσει σε πολλά ακόμη συμπεράσματα για τη φύση και το Χάος αυτή η καθημερινή πρωινή παρατήρηση των κοπράνων μου. Συμπεράσματα τα οποία φυσκά η επιστήμη τα γνωρίζει αλλά εγώ χαίρομαι που τα βλέπω να συμβαίνουν εμπρός στα μάτια μου και μάλιστα με αντικείμενο παρατήρησης και πειραματισμού τον φυσικό εαυτό μου.
Τον τελευταίο καιρό λοιπόν που παρατηρώ ότι στην επιφάνεια του κουβά επιπλέουν πολλοί σπόροι από μούρα, σκέφτομαι ότι τα δέντρα βάζουν τα δυνατά τους για να κάνουν όσο νοστιμότερους καρπούς μπορούν, έτσι ώστε να προσελκύσουν όσο περισσότερα ζώα, πουλιά, ερπετά, που θα τους φάνε και θα μεταφέρουν κατόπιν με το έντερό τους τους σπόρους οι οποίοι κρύβονται εντός αυτών σε όσο περισσότερα σημεία. Αυτός είναι προφανώς ο ρόλος των καρπών, ένα γευστικό κόλπο της φύσης για να αναπαράγεται.
Αυτός είναι προφανώς και ο ρόλος του ανθρώπου. Ένα φυσικό ον που συμβάλει καθημερινά εκούσια και ακούσια στην αναπαραγωγή και στην ισορροπία του Οικοσυστήματος. Το ποσό μακριά από αυτό τον ρόλο ζει ο σύγχρονος άνθρωπος καταναλωτής είναι κι αυτό πασιφανές
Τα κόπρανα των φυσικών πλασμάτων, αυτών δηλαδή που τρέφονται με φυσικές τροφές και όχι μέσα από συσκευασμένα νεκρά και χημικά συντηρημένα τρόφιμα, δεν έχουν δυσάρεστη οσμή. Οι καταναλωτές έχουν αποξενωθεί από τη φύση και τη φυσική τους υπόσταση, έχουν γίνει μηχανήματα παραγωγής χημικών και δυσωδών περιττωμμάτων, γι’ αυτό και αισθάνονται δυσάρεστα όταν έρχονται σε επαφή με τα κόπρανά τους ή των άλλων. στις αγροτικές κοινωνίες αν οι φιλοξενούμενοι δεν χέσουν στον χωράφι, είναι λόγος παρεξήγησης διότι σου λέει ο νοικοκύρης εδώ τρως, εδώ πίνεις, αλλού πας και το δίνεις. Το κορμί του φυσικού πλάσματος είναι μέρος της αλυσίδας της ζωής. Ό,τι τρως είσαι. Ό,τι τρως αφοδεύεις , ό,τι τρως σκέφτεσαι, ό,τι τρως νιώθεις, αυτά και απλά τα πράγματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου