Μια έκκληση για βοήθεια από έναν 18χρονο σε απόγνωσηΤον Μάριο τον γνώρισα μέσω κάποιου κοινού φίλου στο facebook –τον οποίο διατηρεί κρυφά από όλους τους γνωστούς του. Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε όταν αρχίσαμε να μιλάμε ήταν βοήθεια για ένα πρόβλημα που τον απασχολεί από τότε που ήταν μικρό παιδί. Μου κίνησε το ενδιαφέρον και συνεχίσαμε τις κουβέντες για καιρό, δοκίμασα να τον συναντήσω να τα πούμε από κοντά, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να βρεθούμε. Με τα πολλά κατάλαβα ότι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούσε να βγει ποτέ από το σπίτι ήταν οι γονείς του. Δεν του επιτρέπουν την έξοδο, κι όποτε βγει τον παρακολουθούν και μετά κάνουν φασαρία. Και στο Μάριο δεν αρέσουν οι φασαρίες. Οι γονείς και ο περίγυρός του τον έχουν κάνει να νιώθει ντροπή, τύψεις και ενοχές.
Θεωρώντας όλα αυτά αδιανόητα, και ακούγοντας αποσβολωμένος να μου μιλάει (όταν τελικά τον έπεισα ότι δεν κινδυνεύει και συναντηθήκαμε), αποφάσισα να τον αφήσω να διηγηθεί την ιστορία του και να μεταφέρω την έκκλησή του για βοήθεια σε όποιον έχει τη δυνατότητα να τον βοηθήσει.
Μέσα του κρύβει καλοσύνη, πόνο, οργή, μίσος, απέχθεια για αυτό που είναι και λατρεία για αυτό που θέλει να γίνει: Γυναίκα. Τα κύρια μελήματα του είναι να μαζέψει χρήματα για να κάνει διόρθωση στο φύλο του και να τον παρακολουθήσει κάποιος ειδικός ψυχαναλυτής ώστε να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα προβλήματα που του έχει δημιουργήσει η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία.
Ο Μάριος μόλις έγινε 18 χρονών και ξέρει καλά τι θέλει αλλά δεν ξέρει πώς να το αποκτήσει.
«Με είχαν πιάσει πολλές φορές να φοράω πετσέτα στο κεφάλι παριστάνοντας ότι είναι μαλλιά» λέει. «Στα 6 μου θυμάμαι ότι με τον ξάδερφο μου φιλιόμασταν στο στόμα, ίδια ηλικία και αυτός. Μέχρι κάποια ηλικία που δεν είχα άλλα πρότυπα ανδρών γύρω μου, με έλκυαν κοντινά μου πρόσωπα, ξαδέρφια, θείοι καμιά φορά. Και, φυσικά, είχα πάντα φαντασιώσεις με άντρες κατά τις οποίες, στη δική μου κορύφωση, φαντάζομαι ότι είμαι σε γυναικείο σώμα.
Από το δημοτικό μέχρι το γυμνάσιο είχα έναν πολύ καλό φίλο. Ήμασταν κολλητοί. Στην πρώτη λυκείου που άρχισε να καταλαβαίνει περισσότερο για εμένα, άρχισε να με κοροϊδεύει και αυτός. Μου ζήτησε να του πω την αλήθεια και όταν του την είπα με απομάκρυνε από κοντά του. Ερχόταν μόνο στο σπίτι μου, στα κρυφά και χωρίς να τον δει κανείς για να τον κουρεύω όταν έλειπαν οι γονείς μου. Με εκμεταλλευόταν μόνο. Μέχρι που ήρθε η μέρα που δεν του άνοιξα και δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά.
Στο σχολείο άρχισα να καταλαβαίνω ότι μου άρεσαν κάποια αγόρια, τα ποθούσα ερωτικά. Αλλά αυτά με κορόιδευαν. Σχεδόν όλοι με κορόιδευαν. Ακόμη και τα κορίτσια με κορόιδευαν. Και πάντα έκλαιγα. Στο σχολείο έκλαιγα στις τουαλέτες. Έκλαιγα και στο δρόμο για αυτά που έλεγε ο κόσμος. Και στο σπίτι πήγαινα κλαμένος, αλλά οι γονείς μου δεν το καταλάβαιναν επειδή πήγαινα κατευθείαν στο μπάνιο. Έκλαιγα και επειδή ο καιρός περνούσε και εγώ ήμουν σε αντρικό σώμα. Αν ήμουν γυναίκα μέχρι τώρα θα είχα καταφέρει να κάνω πάρα πολλά πράγματα και θα πετύχαινα πολύ περισσότερο στη ζωή μου. Θα είχα δουλειά, αγόρι, ζωή!
Οι γονείς μου είναι από ένα χωριό των Αγίων Σαράντα. Ο πατέρας μου 42 και η μητέρα μου 40. Είναι πάρα μα πάρα πολύ συντηρητικοί. Δεν αποδέχονται ούτε το να φοράει κάποιος κολλητό τζιν. Πιστεύω ότι η οικογένειά μου κατάλαβε για εμένα από τότε που το κατάλαβα και εγώ. Δεν το λένε γιατί δεν θέλουν να το παραδεχθούν αλλά και να το αποδεχθούν. Εγώ τους είπα ότι είμαι gay πριν από δύο χρόνια. Ούτε λόγος για το ότι θέλω να γίνω γυναίκα. Θα με σκότωναν.
Κάποτε γνώρισα ένα αγόρι και άρχισα να βγαίνω μαζί του. Να βάφομαι, να πηγαίνουμε σε κλαμπ, να μένω έξω μέχρι αργά. Με παρακολούθησαν. Ο πατέρας μου είδε ότι πήγα στον ηλεκτρικό ενώ τους είχα πει ότι θα πήγαινα αλλού. Την ώρα που γύριζα με περίμενε στον ηλεκτρικό. Εκείνη τη στιγμή μου έλεγε να του πω τι συμβαίνει. Αν μου αρέσουν οι άντρες να του το πω ξεκάθαρα, να ζήσουμε έτσι καταραμένοι όπως το έγραψε η μοίρα μας. Κι αν είμαι έτσι, να μην ξαναβγώ από το σπίτι. Και του το είπα. Άρχισε να πηγαίνει σε ψυχολόγο. Η μητέρα μου το πήρε χειρότερα, αλλά σε ψυχολόγο δεν πήγε. Από τότε γίνονταν συχνά φασαρίες. Ο πατέρας μου βάλθηκε να με αλλάξει και όποιον gay έβλεπε στην τηλεόραση τον έβριζε (βλάκα, ηλίθιο, πού πάει έτσι, πούστη και τέτοια) για να με κάνει να νιώσω άσχημα. Κι αν εγώ τους υποστήριζα γινόταν χαμός. Ένα βράδυ που κοιμόμουν με κούρεψε στον ύπνο μου επειδή είχα βάψει τα μαλλιά μου. Με χτύπησε κιόλας. Πολλές φορές. Το ξέραμε και οι δύο ότι δεν θα κατάφερνε κάτι με το ξύλο, αλλά το έκανε. Τα τελευταία δυο χρόνια έχω φάει πολλές μπουνιές, κλωτσιές, έχει γεμίσει με μώλωπες, γρατσουνιές και σημάδια στο σώμα μου. Κι εγώ τους έχω βρίσει κάποιες φορές (να πεθάνετε και αφού δεν με θέλετε να βρείτε άλλο παιδί, θα τα πληρώσετε και θα τα βρείτε μπροστά σας) αλλά επάνω στα νεύρα μου και την απελπισία μου, σε καταστάσεις ξύλου.
Τους αγαπάω τους γονείς μου, βέβαια, δεν είναι ότι τους μισώ αλλά θα ήθελα να με αποδεχθούν. Και αυτοί με αγαπούν, πιστεύω, αλλά με αγαπούν μόνο αν είμαι όπως θέλουν αυτοί να είμαι.
Τελευταία το θέμα είχε γίνει πιο περίπλοκο. Νευρίαζα πολύ άσχημα και έκανα ακραία πράγματα. Έτρεμα, ίδρωνα, άσπριζα ολόκληρος. Θόλωνε το μυαλό μου, έβγαινα εκτός εαυτού. Μέχρι και χέρι έχω σηκώσει στον πατέρα μου, βέβαια πάνω στους καυγάδες που προκαλούνται και με χτυπά και αυτός. Πολλές φορές σκέφτηκα την αυτοκτονία, αλλά απόπειρα δεν έχω κάνει ποτέ. Η κατάσταση δεν βγάζει πουθενά. Αν δεν γίνει η αλλαγή θα είμαι δυστυχισμένος.
Πλέον δεν βγαίνω συχνά και οι γονείς μου πιστεύουν ότι έχω ηρεμήσει και ότι δεν είμαι αυτό που τους είχα πει τότε ότι είμαι. Εγώ τους το άλλαξα, αλλά το έκανα για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Ξέρουν ότι δεν έχω πάει με γυναίκα και με προτρέπουν να βρω γκόμενα. Με προξενεύουν και στις φίλες μου όταν αυτές έρχονται στο σπίτι. Ο πατέρας μου μού λέει να με πάει και σε μπουρδέλο. Εγώ προσπαθώ να τα αποφεύγω όλα αλλά έχω κουραστεί πια, δεν ξέρω τι θα γίνει
Το ότι τελικά δεν ακολούθησα αυτό που ήθελα επαγγελματικά μου έκανε ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή. Στο ΕΠΑΛ έπρεπε να επιλέξω ποια ειδικότητα θα ακολουθούσα. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με την κομμωτική. Μου αρέσουν πολύ τα επαγγέλματα της αισθητικής. Ο πατέρας μου μού είπε να το ξεχάσω. Με ανάγκασαν να γίνω ηλεκτρονικός. Εκεί, λοιπόν, κάθε μέρα με έκραζαν. Οι καθηγητές δεν έκαναν τίποτα. Μάλιστα υπήρχαν και καθηγητές που με κορόιδευαν και αυτοί. Μια φορά ένας καθηγητής μπήκε στην τάξη και επειδή είχα ξυρίσει τα πόδια μου είπε με ειρωνεία και κακία: «Ξυρίστε και λίγο τα πόδια σας όπως κάνει το παιδί, δεν μπορώ να βλέπω τις αγριοτριχάρες σας». Επίσης, υπήρχαν και δύο καθηγητές που με προσέγγιζαν με παράξενο τρόπο. Ο ένας το έκανε αρκετά πιο προκλητικά, με κοιτούσε συνέχεια και ερχόταν συχνά από πάνω μου στο θρανίο, μου χάιδευε την πλάτη και μου έκλεινε το μάτι συνέχεια. Δεν με βοήθησε ποτέ κανένας τους. Εκτός από έναν ο οποίος είχε περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή του και καταλάβαινε πως ένιωθα. Με αυτόν μιλούσαμε συχνά, είχε αποδεχτεί αυτό που είμαι και με ενθάρρυνε πολύ.
Στο δρόμο είναι το χειρότερο. Από τότε που με θυμάμαι, όποτε, μα όποτε κυκλοφορούσα έξω, όλο και κάτι θα συνέβαινε. Με κρίνουν, γυρνούν πίσω να κοιτάξουν, κάνουν αρνητικά και ειρωνικά σχόλια («που πάει έτσι αυτός» και τέτοια). Μπαίνω στο τρένο και με κοιτάνε οι πάντες. Πολλές φορές φωνάζουν «Μαρία, πήγαινε να κάνεις αλλαγή φύλου». Εμένα δεν με ενοχλεί το ότι το λένε, αλλά το ότι το λένε λες και είναι κακό.
Αποφεύγω πολύ το σεξ και πολλά πράγματα που σχετίζονται με αυτό επειδή οι γονείς μου μού λένε συνέχεια για αυτό και επίσης επειδή φοβάμαι τα πάντα, μην κολλήσω αρρώστιες με το παραμικρό. Κομπλάρω άσχημα.
Φαντάζομαι πως αν γίνω γυναίκα η ζωή μου θα είναι πολύ ήρεμη. Θα είμαι όμορφη αλλά και δυναμική. Θα ήθελα ακόμα να έρθω σε επαφή και με άλλες τέτοιες γυναίκες που έχουν κάνει την αλλαγή. Τις βλέπω στο ίντερνετ και παίρνω δύναμη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου ως γέρος άντρας. Έχω το όνειρο να ασχοληθώ με την κομμωτική και την αισθητική. Έχω και έφεση στη μαγειρική, έτσι μου λένε. Έχω και κάποιους gay φίλους στη ζωή μου. Ακόμη και αυτοί κομπλάρουν όταν θέλω να εμφανιστώ με γυναικεία ρούχα. Μου αρέσει πολύ να βγαίνω στα clubs, αν και δεν είναι εύκολο να το κάνω συχνά.
Νιώθω σαν να έχω μια διπλή ζωή. Όταν κάνω τα χατίρια των γονιών μου στενοχωριέμαι και καταπιέζομαι εγώ και δεν είμαι καλά. Όταν κάνω αυτό που θέλω είμαι εγώ καλά αλλά στενοχωριέμαι γιατί δεν είναι οι γονείς μου. Και δεν το αντέχω άλλο αυτό. Είμαι συναισθηματικός, πιστεύω, πολύ. Έχω αρκετή απαισιοδοξία. Αλλά δεν θέλω να καταφέρω αυτό που θέλω στα 50. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Για επικοινωνία μόνο μέσω του marios.unknown@hotmail.com.
Κείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης
Φωτογραφίες: Θανάσης Καρατζάς
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου