Γιάννης Μακριδάκης
Είναι πλέον απολύτως ξεκάθαρο για όποιον έχει την στοιχειώδη ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τον κόσμο, ότι έχουμε τα εξής δεδομένα:
1. Η άκρατη και ολοένα αυξανόμενη με φρενήρεις ρυθμούς παγκόσμια κατανάλωση φυσικών πόρων οδηγεί στην απομύζηση του γενικού συνόλου – οικοσυστήματος από το μερικό σύνολο – χρηματοοικονομικό σύστημα με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα και τα άλλα πλάσματα ήδη και καταστροφικότερες στο εγγύς μέλλον
2. Οι κυβερνήσεις των χωρών που ανήκουν στον “πολιτισμένο” δυτικό κόσμο ασκούν στον βωμό του χρήματος και της “ανάπτυξης” του γιγαντισμού ακραίες πολιτικές, οι οποίες επιταχύνουν τις εξελίξεις προς την προαναφερθείσα κατεύθυνση, ενώ και άλλες χώρες, οι μέχρι πρότινος “υπανάπτυκτες” σύμφωνα με τον ορισμό της συστημικής ανάπτυξης, βαδίζουν κι αυτές πια στον ίδιο δρόμο με αποτέλεσμα την δημιουργία καταναλωτών – απομυζητών του πλανήτη σε ποσοστό πλέον του 70% της ανθρωπότητας.
3.
Ένα μεγάλο και ολοένα αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων παγκοσμίως έχουν ήδη κατανοήσει και νιώσει το πρόβλημα, έχουν ήδη κατανοήσει και νιώσει ότι ο καταναλωτισμός αποτελεί πριόνισμα του κλαδιού επί του οποίου κάθονται και ότι έχει άμεσες και καταστροφικές συνέπειες για την υγεία και την ζωή τους αφενός και για το μέλλον των παιδιών τους και όλων των όντων του οικοσυστήματος αφετέρου. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί, εν μέσω της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης που δρα καταλυτικά, έχουν ήδη αλλάξει ή βρίσκονται σε στάδιο αλλαγής της θεώρησής τους για τη ζωή και της καθημερινότητάς τους αναζητώντας την ηπιότητα, την μη επέμβαση, την καθαρότητα, την πνευματική και σωματική άσκηση και φιλοσοφική αναζήτηση, την φυσική καλλιέργεια, διατροφή, ζωή και εν γένει κάθε τι που πηγάζει εκ του φυσικού εαυτού τους και εκ της φύσης γύρω τους, δίχως καμία ανθρώπινη επέμβαση και επεξεργασία. Ήδη οι δυτικές κοινωνίες που έφθασαν στην κορυφή της καταναλωτικής ύβρης και είδαν τον χάρο με τα μάτια τους, αριθμούν εκατομμύρια ανθρώπους που πρεσβεύουν την αλλαγή με την ίδια τους την καθημερινή διαβίωση.
Αν εστιάσουμε στην Ελλάδα, όλα τα παραπάνω μεταφράζονται με τρόπο που δείχνει σαφώς το πολιτικό πρόβλημα και συνεπώς το αδιέξοδο στο οποίο οδεύει η χώρα αν δεν επέλθει αλλαγή κατεύθυνσης-πολιτικής.
Στη χώρα μας λοιπόν, όλα ανεξαιρέτως τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα κινούνται αποκλειστικά εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, δίχως όχι να το αμφισβητούν αλλά ούτε καν να δείχνουν ικανότητα στοχασμού και μιας κάποιας πολιτικής δράσης πέραν και έξω από αυτό. Τα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα, τα εντός και εκτός κυβέρνησης έχουν, όπως ανέκαθεν είχαν, ξεκάθαρες κοντόφθαλμες και καταστροφικές πολιτικές ιδιώτευσης, που αποσκοπούν μονάχα στην εξυπηρέτηση του συστήματος (μέσω της πλήρους εκποίησης του φυσικού πλούτου και των ανθρώπων της χώρας στις Αγορές στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο), ενώ τα “αριστερά” κόμματα της αξιωματικής και της άλλης αντιπολίτευσης αδυνατούν, ακόμη και σε επίπεδο λόγου και σκέψης, να ξεφύγουν από τις ράγες του παγκόσμιου καταναλωτισμού και κινούνται κι αυτά εντός των ορίων και των επιταγών αυτού, αρκούμενα σε ανεδαφικές υποσχέσεις, όπως την με διάφορους ασαφείς τρόπους προσπάθεια αλλαγής προσωπείου του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού καθεστώτος προς το ανθρωπινότερο και προς το φυσικότερο!
Η Ελλάδα ως χώρα του δυτικού “πολιτισμένου” κόσμου, η οποία βιώνει την χρηματοοικονομική κρίση εδώ και χρόνια πολύ σκληρά, θα έπρεπε ήδη να έχει αναπτύξει και παρουσιάσει στο εσωτερικό της αλλά και στο πολιτικό σκηνικό της παγκόσμιας κοινότητας την τάση των ανθρώπων που ήδη αντιλαμβάνονται το δομικό πρόβλημα του καταναλωτισμού, το οποίο δεν είναι άλλο από την αδυναμία του οικοσυστήματος να αναπληρώνει τους φυσικούς πόρους που καταναλώνει – απομυζεί η ανθρωπότητα των καταναλωτών. Θα έπρεπε ήδη να έχει αναδείξει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό ανθρώπους και κόμματα που έχουν ξεφύγει από την ομηρεία του χρήματος και των αγορών, που πρεσβεύουν την υπεράσπιση του οικοσυστήματος και όχι πλέον του χρηματοοικονομικού συστήματος, ανθρώπων και πολιτικών σχηματισμών που εκφέρουν σύγχρονο λόγο, οικουμενικό, με στόχο την αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας από την επίθεση και την πλήρη κατανάλωση του πλανήτη προς την συνεργασία μαζί του, την μη επέμβαση, την αναπλήρωση των πόρων του, από τον γιγαντισμό προς την σμίκρυνση, από την “ανάπτυξη” της καταστροφής προς την αποανάπτυξη, από τον μάταιο υλισμό προς την φιλοσοφία της ζωής, από την κατανάλωση δίχως αναπλήρωση προς την αρετή της λιτότητας και από τον “άνθρωπο” – καταναλωτή – αριθμημένο και αναλώσιμο γρανάζι προς τον άνθρωπο – φυσικό ον – κρίκο της αλυσίδας της ζωής.
Στην Ελλάδα θα έπρεπε ήδη να έχει ξεπηδήσει ο πολιτικός φορέας που εκφράζει όλους τους νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει την προσωπική τους επανάσταση κατά τη διάρκεια αυτών των ετών της κρίσης, έχουν αλλάξει τον εαυτό τους και το τοπίο γύρω τους και οι οποίοι καταθέτουν εμπράκτως την μόνη πρόταση για το μέλλον της χώρας και γενικά της ανθρωπότητας.
Το ότι δεν έχει ακόμη ξεπηδήσει αυτός ο πολιτικός φορέας οφείλεται αφενός στην παραδοσιακή φιλαυτία των δεξιών, κυρίως όμως στην ομηρεία και τον εγκλωβισμό των αριστερών εντός του συστήματος.
Οι συνθήκες όμως ωριμάζουν ταχύτατα και η οικουμενική σκέψη, όπως ήδη φαίνεται από το πλήθος των ανθρώπων – πρώην καταναλωτών παγκοσμίως, που έχουν ήδη αλλάξει την οπτική και την ζωή τους, δεν θα αργήσει να βρει πολιτικούς εκφραστές στην ανθρωπότητα οπότε και στην Ελλάδα.
Είναι πλέον απολύτως ξεκάθαρο για όποιον έχει την στοιχειώδη ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί τον κόσμο, ότι έχουμε τα εξής δεδομένα:
1. Η άκρατη και ολοένα αυξανόμενη με φρενήρεις ρυθμούς παγκόσμια κατανάλωση φυσικών πόρων οδηγεί στην απομύζηση του γενικού συνόλου – οικοσυστήματος από το μερικό σύνολο – χρηματοοικονομικό σύστημα με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα και τα άλλα πλάσματα ήδη και καταστροφικότερες στο εγγύς μέλλον
2. Οι κυβερνήσεις των χωρών που ανήκουν στον “πολιτισμένο” δυτικό κόσμο ασκούν στον βωμό του χρήματος και της “ανάπτυξης” του γιγαντισμού ακραίες πολιτικές, οι οποίες επιταχύνουν τις εξελίξεις προς την προαναφερθείσα κατεύθυνση, ενώ και άλλες χώρες, οι μέχρι πρότινος “υπανάπτυκτες” σύμφωνα με τον ορισμό της συστημικής ανάπτυξης, βαδίζουν κι αυτές πια στον ίδιο δρόμο με αποτέλεσμα την δημιουργία καταναλωτών – απομυζητών του πλανήτη σε ποσοστό πλέον του 70% της ανθρωπότητας.
3.
Ένα μεγάλο και ολοένα αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων παγκοσμίως έχουν ήδη κατανοήσει και νιώσει το πρόβλημα, έχουν ήδη κατανοήσει και νιώσει ότι ο καταναλωτισμός αποτελεί πριόνισμα του κλαδιού επί του οποίου κάθονται και ότι έχει άμεσες και καταστροφικές συνέπειες για την υγεία και την ζωή τους αφενός και για το μέλλον των παιδιών τους και όλων των όντων του οικοσυστήματος αφετέρου. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί, εν μέσω της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης που δρα καταλυτικά, έχουν ήδη αλλάξει ή βρίσκονται σε στάδιο αλλαγής της θεώρησής τους για τη ζωή και της καθημερινότητάς τους αναζητώντας την ηπιότητα, την μη επέμβαση, την καθαρότητα, την πνευματική και σωματική άσκηση και φιλοσοφική αναζήτηση, την φυσική καλλιέργεια, διατροφή, ζωή και εν γένει κάθε τι που πηγάζει εκ του φυσικού εαυτού τους και εκ της φύσης γύρω τους, δίχως καμία ανθρώπινη επέμβαση και επεξεργασία. Ήδη οι δυτικές κοινωνίες που έφθασαν στην κορυφή της καταναλωτικής ύβρης και είδαν τον χάρο με τα μάτια τους, αριθμούν εκατομμύρια ανθρώπους που πρεσβεύουν την αλλαγή με την ίδια τους την καθημερινή διαβίωση.
Αν εστιάσουμε στην Ελλάδα, όλα τα παραπάνω μεταφράζονται με τρόπο που δείχνει σαφώς το πολιτικό πρόβλημα και συνεπώς το αδιέξοδο στο οποίο οδεύει η χώρα αν δεν επέλθει αλλαγή κατεύθυνσης-πολιτικής.
Στη χώρα μας λοιπόν, όλα ανεξαιρέτως τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα κινούνται αποκλειστικά εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, δίχως όχι να το αμφισβητούν αλλά ούτε καν να δείχνουν ικανότητα στοχασμού και μιας κάποιας πολιτικής δράσης πέραν και έξω από αυτό. Τα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα, τα εντός και εκτός κυβέρνησης έχουν, όπως ανέκαθεν είχαν, ξεκάθαρες κοντόφθαλμες και καταστροφικές πολιτικές ιδιώτευσης, που αποσκοπούν μονάχα στην εξυπηρέτηση του συστήματος (μέσω της πλήρους εκποίησης του φυσικού πλούτου και των ανθρώπων της χώρας στις Αγορές στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο), ενώ τα “αριστερά” κόμματα της αξιωματικής και της άλλης αντιπολίτευσης αδυνατούν, ακόμη και σε επίπεδο λόγου και σκέψης, να ξεφύγουν από τις ράγες του παγκόσμιου καταναλωτισμού και κινούνται κι αυτά εντός των ορίων και των επιταγών αυτού, αρκούμενα σε ανεδαφικές υποσχέσεις, όπως την με διάφορους ασαφείς τρόπους προσπάθεια αλλαγής προσωπείου του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού καθεστώτος προς το ανθρωπινότερο και προς το φυσικότερο!
Η Ελλάδα ως χώρα του δυτικού “πολιτισμένου” κόσμου, η οποία βιώνει την χρηματοοικονομική κρίση εδώ και χρόνια πολύ σκληρά, θα έπρεπε ήδη να έχει αναπτύξει και παρουσιάσει στο εσωτερικό της αλλά και στο πολιτικό σκηνικό της παγκόσμιας κοινότητας την τάση των ανθρώπων που ήδη αντιλαμβάνονται το δομικό πρόβλημα του καταναλωτισμού, το οποίο δεν είναι άλλο από την αδυναμία του οικοσυστήματος να αναπληρώνει τους φυσικούς πόρους που καταναλώνει – απομυζεί η ανθρωπότητα των καταναλωτών. Θα έπρεπε ήδη να έχει αναδείξει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό ανθρώπους και κόμματα που έχουν ξεφύγει από την ομηρεία του χρήματος και των αγορών, που πρεσβεύουν την υπεράσπιση του οικοσυστήματος και όχι πλέον του χρηματοοικονομικού συστήματος, ανθρώπων και πολιτικών σχηματισμών που εκφέρουν σύγχρονο λόγο, οικουμενικό, με στόχο την αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας από την επίθεση και την πλήρη κατανάλωση του πλανήτη προς την συνεργασία μαζί του, την μη επέμβαση, την αναπλήρωση των πόρων του, από τον γιγαντισμό προς την σμίκρυνση, από την “ανάπτυξη” της καταστροφής προς την αποανάπτυξη, από τον μάταιο υλισμό προς την φιλοσοφία της ζωής, από την κατανάλωση δίχως αναπλήρωση προς την αρετή της λιτότητας και από τον “άνθρωπο” – καταναλωτή – αριθμημένο και αναλώσιμο γρανάζι προς τον άνθρωπο – φυσικό ον – κρίκο της αλυσίδας της ζωής.
Στην Ελλάδα θα έπρεπε ήδη να έχει ξεπηδήσει ο πολιτικός φορέας που εκφράζει όλους τους νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει την προσωπική τους επανάσταση κατά τη διάρκεια αυτών των ετών της κρίσης, έχουν αλλάξει τον εαυτό τους και το τοπίο γύρω τους και οι οποίοι καταθέτουν εμπράκτως την μόνη πρόταση για το μέλλον της χώρας και γενικά της ανθρωπότητας.
Το ότι δεν έχει ακόμη ξεπηδήσει αυτός ο πολιτικός φορέας οφείλεται αφενός στην παραδοσιακή φιλαυτία των δεξιών, κυρίως όμως στην ομηρεία και τον εγκλωβισμό των αριστερών εντός του συστήματος.
Οι συνθήκες όμως ωριμάζουν ταχύτατα και η οικουμενική σκέψη, όπως ήδη φαίνεται από το πλήθος των ανθρώπων – πρώην καταναλωτών παγκοσμίως, που έχουν ήδη αλλάξει την οπτική και την ζωή τους, δεν θα αργήσει να βρει πολιτικούς εκφραστές στην ανθρωπότητα οπότε και στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου