O Bob Dylan στη Θεσσαλονίκη

Μουσικό τάλαντο και Μηνύματα από το παρελθόν

του Κύρκου Αικατερινάρη

Η πορεία από την πύλη του Λιμανιού προς το συναυλιακό χώρο γεμάτη σκέψεις. Να είμαι επιεικής μαζί του ή απαιτητικός; Στα 73 του χρόνια πλέον, σε τι κατάσταση θα  βρίσκεται άραγε; Επρόκειτο να παρακολουθήσω ζωντανά για πρώτη φορά τον Bob Dylan. Το όνομα από μόνο του αρκεί, συστάσεις δεν χρειάζονται: ένας πραγματικό θρύλο, ένας από τους ανθρώπους που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη μουσική την τελευταία 50ετία. Δεν είναι δα και λίγο πράγμα.

Η προσέλευση ίσως όχι αυτή που ανέμενα και που του αρμόζει, αλλά και πάλι αρκετές χιλιάδες κόσμου ήταν εκεί – άνθρωποι όλων των ηλικιών, από σύγχρονούς του μέχρι 20ρηδες που πιθανότατα μόνο από αφηγήσεις των μεγαλύτερων είχαν ευκαιρία να τον γνωρίσουν, συνοδοιπόροι σ' αυτό το κυριακάτικο σούρουπο. Ευτυχώς ο καιρός, μετά τα τερτίπια του τις τελευταίες μέρες, μας έκανε επιτέλους το χατίρι. Πεντακάθαρος ουρανός, αλλά κι ένα ελαφρύ αεράκι, ιδανικές συνθήκες για την παρακολούθηση μιας τέτοιας συναυλίας.


Μπαίνοντας στο συναυλιακό χώρο, περίπου στις εννέα, την υποδοχή είχαν αναλάβει με τα κρουστά τους οι Paranaue, ανεβάζοντας το ρυθμό και τη διάθεση του κοινού. Αναψυκτικό από το μπαρ, με το πολύπλοκο είναι η αλήθεια σύστημα, ένα καλό πόστο κεντρικά προς στη σκηνή, έτοιμος. Και ναι! Στις 9.30 ακριβώς ο άνθρωπός μας βγαίνει στη σκηνή! Μικροκαμωμένος, αγέρωχος, ντυμένος στην τρίχα και με το καπέλο-σήμα κατατεθέν του, πιάνει άμεσα δουλειά. Ούτε χαιρετούρες, ούτε εισαγωγές ή οτιδήποτε άλλο περιττό. “Things Have Changed” και μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό.

               Κινούμενος στα γνωστά του φολκ και μπλουζ μονοπάτια, με τη συνοδεία της πενταμελούς μπάντας του και τον ίδιο στη φυσαρμόνικα και το πιάνο, για τα επόμενα 75 λεπτά δείχνει το τεράστιο ταλέντο του και ως μουσικός, όσο κι αν η φωνή του είναι φανερό ότι πλέον δεν μπορεί, όσο κι αν δίνει έμφαση κυρίως σε νεότερες δουλειές του, στενοχωρώντας τους παλαιότερους που θα περίμεναν ν' ακούσουν περισσότερους από τους “ύμνους” που σημάδεψαν τη γενιά τους. Τελικά, ακόμα και προς το φινάλε, η ευχή τους γίνεται πραγματικότητα. Λίγο πριν το τέλος ερμηνεύει το “A Hard Rain's A-Gonna Fall” και μετά από πεντάλεπτη απουσία επιστρέφει για ανκόρ, με “All Along the Watchtower” και “Blowin' In the Wind”, κλείνοντας ιδανικά τη βραδιά. O Bob Dylan αφήνει τη σκηνή, οι δυνατοί προβολείς ανάβουν μάλλον άγαρμπα και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο.

              Βγαίνοντας, ακούω τους τριγύρω μου. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Ήταν “αρπαχτή” ή όχι; Γιατί μόνο μιάμιση ώρα; Γιατί να μην είναι φιλικός με το κοινό; Γιατί δεν έπαιξε περισσότερα “παλιά”; Τι απέγινε το “Like a Rolling Stone”; Επιστρέφω στις σκέψεις που έκανα πριν τη συναυλία. Τελικά, μικρή σημασία είχαν για μένα όλα αυτά. Σε τέτοιες εκδηλώσεις, αυτό που μένει είναι η εμπειρία, το “ήμουν κι εγώ εκεί”. Αυτό που στην Αγγλία θα ονόμαζαν “once in a lifetime experience”. Ένα σταρ, έναν άνθρωπο που έχει γράψει τη δική του ιστορία στη μουσική,  πολλές φορές αξίζει να τον δέχεσαι με τα καλά και τα στραβά του, ειδικά προς τη δύση της καριέρας του. Προσωπικά ελπίζω ο νέος σχετικά συναυλιακός χώρος του Λιμανιού να υποδεχτεί τα επόμενα χρόνια κι άλλους διεθνείς καλλιτέχνες ανάλογου διαμετρήματος, κάτι που δυστυχώς στην πόλη μας τα τελευταία χρόνια σπανίζει.

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στις 22-6-2014