Γιάννης Μακριδάκης
Από χθες το απόγευμα 8 Ιουνίου αρχίσανε δειλά δειλά να ακούγονται τα πρώτα τζιτζίκια. Κάποια στιγμή που κάθισα στο χωράφι και αφουγκράστηκα τη φύση ολόγυρα, συνειδητοποίησα ότι μέσα στον χάρτη των ακουσμάτων υπήρχε τόσην ώρα και το τερέρισμά τους. Λίγα ακόμη αλλά αισθητά. Σήμερα ήταν πολύ περισσότερα και κάθε μέρα θα αυξάνεται ολοένα ο πληθυσμός τους ώσπου θα κυριαρχήσουν των ήχων.
Το τι λένε τα τζιτζίκια στον άνθρωπο, μέγιστο ζήτημα
Χτες επίσης μου έστειλε η νέα συγγραφέας της Εστίας Μαριλένα Παπαιωάννου την παρακάτω φωτογραφία. Δεν ξέρω πού και πότε γράφτηκε το σχόλιο, έχω πάρα πολύν καιρό να ασχοληθώ με βιβλία, με συγγραφείς, με “συγγραφείς” και γενικά όλον αυτό τον τομέα που ετεροφωτίζεται από τον όρο “νεοελληνική λογοτεχνία” και συνήθως τον απαξιώνει, δεν με ενδιαφέρει καθόλου ουσιαστικά, ούτε ποτέ με ενδιέφερε, είναι ένας κόσμος τελείως μακρινός και ξένος για μένα αλλά αναρτώ εδώ και αυτό το σχόλιο, όπως κάθε τι που μου στέλνουν, έτσι, για την ιστορία.
Από χθες το απόγευμα 8 Ιουνίου αρχίσανε δειλά δειλά να ακούγονται τα πρώτα τζιτζίκια. Κάποια στιγμή που κάθισα στο χωράφι και αφουγκράστηκα τη φύση ολόγυρα, συνειδητοποίησα ότι μέσα στον χάρτη των ακουσμάτων υπήρχε τόσην ώρα και το τερέρισμά τους. Λίγα ακόμη αλλά αισθητά. Σήμερα ήταν πολύ περισσότερα και κάθε μέρα θα αυξάνεται ολοένα ο πληθυσμός τους ώσπου θα κυριαρχήσουν των ήχων.
Το τι λένε τα τζιτζίκια στον άνθρωπο, μέγιστο ζήτημα
Χτες επίσης μου έστειλε η νέα συγγραφέας της Εστίας Μαριλένα Παπαιωάννου την παρακάτω φωτογραφία. Δεν ξέρω πού και πότε γράφτηκε το σχόλιο, έχω πάρα πολύν καιρό να ασχοληθώ με βιβλία, με συγγραφείς, με “συγγραφείς” και γενικά όλον αυτό τον τομέα που ετεροφωτίζεται από τον όρο “νεοελληνική λογοτεχνία” και συνήθως τον απαξιώνει, δεν με ενδιαφέρει καθόλου ουσιαστικά, ούτε ποτέ με ενδιέφερε, είναι ένας κόσμος τελείως μακρινός και ξένος για μένα αλλά αναρτώ εδώ και αυτό το σχόλιο, όπως κάθε τι που μου στέλνουν, έτσι, για την ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου