Μοναξιά

Κόψαμε τα κάγκελα και βγήκαμε στην αυλή. Μετά σκαρφαλώσαμε στον τοίχο και βρεθήκαμε στο δάσος.

Τρέξαμε μέσα στο δάσος.

Ο σύντροφός μου έτρεχε όλο και πιο αργά.

«Τι τρέχει;» ρώτησα. «Σε πονάν τα πόδια σου:»

«Όχι.»

«Γιατί δεν τρέχεις;»

«Γιατί κανένας δεν μας κυνηγάει.»

«Θα μας κυνηγήσουν μόλις καταλάβουν πως φύγαμε. Κουνήσου, τρέχα!» είπα.

Αντιθέτως, εκείνος σταμάτησε τελείως.


«Θες να πεις ότι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι;»

«Προφανώς όχι. Μα γιατί κοκάλωσες εκεί; Άντε, γρήγορα!»

Κάθισε χάμω κάτω από ένα δέντρο.

«Κανείς δεν σκοτίζεται!» είπε μελαγχολικά.

«Μα τι λες τώρα;»

«Κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν νοιάζεται!»

«Ποιος; Για ποιον;»

«Αν τους ένοιαζε, θα με φύλαγαν καλύτερα.»

«Λυπάσαι γι' αυτό;»

«Κανείς δεν μας έδωσε σημασία, κι ας πληρώνονται γι' αυτό. Ούτε που το πρόσεξαν καν.»

«Θα ξεκινήσεις ή όχι;»

«Όχι. Ποιος ο λόγος να δραπετεύεις όταν δεν σε καταδιώκει κανείς Γιατί να μπεις στον κόπο αν κανείς δεν σκοτίζεται; Τι ζωή ... »

«Ξέρεις κάτι; Γιατί δεν γυρνάς πίσω;»

Τινάχτηκε πάνω και φώναξε: «Α όχι, όχι αυτό! Έχω την περηφάνια μου. Δεν γυρίζω εκεί που δεν με θέλουν. Είναι υπαρξιακή μοναξιά για μένα.»

Αργά, με το κεφάλι ψηλά, προχώρησε προς το δάσος. Τον ακολούθησα.

Δεν μου φαινόταν σωστό να βιαστώ.

~ Σλάβομιρ Μρόζεκ (Slawomir Mrozek) - Πολωνός δραματουργός, συγγραφέας και σκιτσογράφος

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com