Σταγώνες

 

ΣΤΑΓΩΝΕΣ - ΒΟΛΟΣ-ΠΗΛΙΟ 1993-2013 από stagones

 

Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ο πιο ορατός και άμεσος κίνδυνος που διατρέχει τη ζωή και την ευημερία μας, ειδικά σε μια συγκυρία όπου όλα τα βασικά αγαθά μπαίνουν στο στόχαστρο της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Η άμεση πώληση των πηγών και των δικτύων διαχείρισης νερού είναι η εμφανής ιδιωτικοποίηση, με συνέπειες που μπορεί κανείς ίσως να φανταστεί. Αυτό που είναι λιγότερο προφανές και λείπει από τη σχετική συζήτηση είναι η έμμεση ιδιωτικοποίηση των υδάτων. Πρόκειται για μια διαδικασία που περνά αθέατη σχεδόν από δίπλα μας εδώ και δεκαετίες, με συνέπειες τόσο ολέθριες για την υγεία που θίγουν και την ίδια την επιβίωσή μας. Αυτές, τις ορατές και μη πλευρές της ιδιωτικοποίησης του νερού, θα αναδείξουμε μέσα από το νέο μας ντοκιμαντέρ.

 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ, ΣΗΜΕΡΑ θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του ντοκιμαντέρ. Ταξιδεύοντας σε πέντε περιοχές της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Αποπηγάδι Χανίων, ανατολική Χαλκιδική, Ασωπό και Βόλο) θα δούμε ότι ο πόλεμος του νερού δεν είναι ένα πιθανό σενάριο από το μακρινό μέλλον, αλλά μια πραγματικότητα που βιώνουν συμπολίτες μας εδώ και χρόνια και σήμερα χτυπά τις πόρτες όλων μας. Ο ίδιος ο τίτλος του ντοκιμαντέρ αναφέρεται ακριβώς στους αγώνες που γίνονται για τις σταγόνες της ζωής.

Γι’ αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, η Νέλλη Ψαρρού μαζί με νέους αλλά και παλιούς συνεργάτες από το πρώτο της ντοκιμαντέρ Golfland? επανέρχεται με σκοπό τη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης έρευνας γύρω από αυτό που θεωρούν το σημαντικότερο όλων, το νερό. Η στήριξη και ενίσχυσή σας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκλήρωση αυτής της έρευνας καθώς η ομάδα δεν διαθέτει οικονομικούς πόρους μα ταυτόχρονα δεν επιθυμεί να απευθυνθεί σε έναν χρηματοδότη προκειμένου να διατηρήσει την ανεξαρτησία της. Γι’ αυτό, απευθύνεται σε άτομα, συλλογικότητες και κινήσεις που, με τη στήριξή τους, θα συνεισφέρουν στα έξοδα του ντοκιμαντέρ και στη διάδοση της πληροφορίας.

στηρίξτε, ενισχύστε, διαδώστε  http://www.stagonesdoc.gr/

 

Το ντοκιμαντέρ

 

 

Το νερό είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, το ίδιο το συστατικό της ζωής, εμείς οι ίδιοι και ό,τι μας περιβάλει. Είναι, επίσης, μια πηγή ζωής που δεν είναι ανεξάντλητη και γι’ αυτό απαιτείται οικονομία στη χρήση του και ισότητα στο μοίρασμά του. Το γεγονός ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής το καθιστά μια “εξαιρετική” ευκαιρία ευκαιριακού πλουτισμού για τους λίγους που θα καταφέρουν να το ελέγξουν. Η αστικοποίηση και η εκβιομηχάνιση έχουν θέσει πρόσθετους κινδύνους για το νερό: δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οριστικής καταστροφής των υδάτινων πόρων και επισφάλειας της δημόσιας υγείας γι’ αυτό το λόγο.
Οι κοινωνίες των ανθρώπων ήταν ανέκαθεν αντίθετες στη διαχείρισή του από ιδιώτες επειδή θεωρούσαν ότι αποτελεί δικαίωμα και όχι προϊόν. Όμως, σε καιρούς “κρίσης”, τόσο η επιβαλλόμενη κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” όσο και η αυξανόμενη καταστολή ανθρώπων και κοινωνικών δικαιωμάτων παραμερίζουν τις αντιστάσεις προς όφελος των λίγων. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα έντονα στην Ελλάδα των Μνημονίων: σχέδια που έμεναν στα συρτάρια για χρόνια και έβρισκαν εμπόδιο την ίδια την κοινωνία, ξεπηδούν τώρα ως αναγκαιότητα “για να βγούμε από την κρίση”! Στην πραγματικότητα, η κρίση δεν είναι παρά το άλλοθι για μια σειρά σφετερισμών και αντισυνταγματικών πρακτικών που σε άλλη περίπτωση δεν θα τολμούσε κανείς να προτείνει δημόσια. Όπως θα δείξουμε μέσα από την έρευνά μας, αυτές οι πρακτικές έχουν εφαρμοστεί σε μικρή κλίμακα και στη χώρα μας, οδηγώντας σε ακραίες συγκρούσεις κατά τόπους εδώ και δεκαετίες. Σήμερα, με επίσημο τρόπο και την αναγκαία γι’ αυτό καταστολή, οι ελληνικές κυβερνήσεις ετοιμάζονται να παραδώσουν και το νερό της Ελλάδας στον έλεγχο των εταιρειών, ντόπιων και πολυεθνικών, παρόλο που η διεθνής εμπειρία υπαγορεύει το αντίθετο. Αναμενόμενο: σε όλο τον κόσμο, όπου το ΔΝΤ “έσωσε” μια χώρα , απαίτησε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε αντάλλαγμα.