Γιάννης Μακριδάκης
“Πώς πήγαμε κηπουρέ της αγάπης;”
Αυτός ο υπέρχος χαρακτηρισμός μού ήρθε με μήνυμα στο κινητό αφότου τέλειωσε η εκδήλωσή μας για το Απλεπιστήμιο Βολισσού στο 2ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ ανταλλακτικής οικονομίας. Ήταν μήνυμα από την Ε., φίλη και συνεργάτιδα, γέννημα θρέμμα της Αθήνας, η οποία στέκει κριτικά πολλές φορές σε διάφορα πολιτικά μου κείμενα, όχι τόσο για την ουσία τους αλλά περισσότερο μάλλον για το ύφος. Τρομάζεις τον κόσμο, μού λέει με αυτά τα πολιτικά κείμενα που γράφεις κάποιες φορές, δίνεις λανθασμένη εικόνα για σένα, όταν όμως έρθουν και σε δουν από κοντά σε κάποια εκδήλωση, καταλαβαίνουν ότι άλλα πρεσβεύεις, ότι όχι μόνον δεν είσαι φοβήσιμος, απεναντίας, ότι είσαι κηπουρός της αγάπης και της αβίαστης φυσικής ανάπτυξης-εξέλιξης της ζωής.
Με προβληματίζει βεβαίως η διαπίστωση της Ε., ότι δηλαδή κάποιοι τρομάζουν και αποκτούν εσφαλμένη εικόνα, όχι για μένα αλλά για την πολιτική στάση που πρεσβεύω απόλυτα, η οποία δεν είναι άλλη από την επαναφορά μας ως ανθρωπότητα σε ισορροπία, το νοιάξιμό μας για τους φυσικούς πόρους και την αναπλήρωσή τους, την αποδόμηση του απολίτιστου καταναλωτικού μας εαυτού και την καλλιέργεια του ανθρώπινου πλάσματος που φέρουμε, την επανεκτίμηση των αξιών, την αποσυμπίεση του μοντέλου που έχουμε φτιάξει και το οποίο έχει οδηγηθεί και οδηγήσει τις ζωές μας σε αδιέξοδο, την αποανάπτυξη, και όλα αυτά δίχως βία, δίχως καν βιασύνη, μονάχα με την υπομονή και την επιμονή του φυσικού καλλιεργητή που παρακολουθεί την αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη.
Είμαστε ανθρώπινα όντα και μας διέπει ο ρυθμός μεταβολών που μας έχει ορίσει η Φύση και ο οποίος εξαρτάται από το πόσο ευνοϊκή για την γονιμότητα και την ανάπτυξη είναι η κάθε εποχή. Οποιαδήποτε ενέργειά μας προς την κατεύθυνση αλλαγής αυτού του ρυθμού, προς τον εκβιασμό της ανάπτυξης και της ωρίμανσης καταστάσεων και συνθηκών, αποτελεί ματαιότητα. Το μόνο χρήσιμο που μάθαμε στα συστημικά σχολεία που μαθητεύσαμε όλοι, είναι η αρχή διατήρησης της ενέργειας, την οποίαν οφείλουμε καθημερινά να θυμόμαστε. Όλα είναι μεταβολές, δεν υπάρχει κέρδος δίχως ζημιά, όφελος δίχως χασούρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις το οτιδήποτε εκβιάζοντας τον ρυθμό της μεταβολής του.
Είμαστε λοιπόν φυσικοί καλλιεργητές στην κοινωνία. Δεν επιτιθέμεθα στο κακό διότι αφενός δεν μας εκφράζει η βία, αφετέρου μπορεί προσωρινά να το ξεριζώνουμε αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεμπερδεύουμε με αυτό, αντιθέτως, το δυναμώνουμε και το πολλαπλασιάζουμε στην διάρκεια του χρόνου. Κάνουμε λοιπόν αλλεπάλληλες σπορές καλού μέσα στο κακό και κερδίζουμε σιγά σιγά τον χώρο του, του κρύβουμε τον ήλιο, το εξαντλούμε με αυτή την τακτική μας. Είμαστε σπορείς λόγων, σπέρνουμε, μπολιάζουμε, και δημιουργούμε ολοένα και καινούριους σπορείς. Πολλαπλασιαζόμαστε με την δύναμη της ηρεμίας μας. Της ηρεμίας του ανθρώπου που έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι παντελώς μάταιο το να προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τη φύση και να επιβάλει τους ρυθμούς του στην ζωή, αφού έτσι το μόνο που πετυχαίνει στο τέλος είναι να τρέχει ολοένα και γρηγορότερα προς τον προσωπικό του θάνατο, προς τον αφανισμό του, την εξαφάνισή του από το προσκήνιο. Της ηρεμίας του ανθρώπου που γνωρίζει βαθιά και νιώθει πως ήρθε στον κόσμο για έναν και μόνο λόγο, για να αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος αυτού του Θαύματος που λέγεται Οικοσύστημα. Της ηρεμίας του ανθρώπου που αναμένει με βεβαιότητα την στιγμή που κάθε “ζιζάνιο” θα γίνει λίπασμα στην ρίζα του σπόρου που φυτρώνει δίπλα του.
Απλά είναι όλα και καθόλου τρομακτικά εν τέλει. Τουλάχιστον για όσους έχουν νιώσει και αντιληφθεί το γενικό σύνολο, την οικουμενικότητα (και σε αυτούς ανήκει η φίλη μου η Ε, που μου επισημαίνει κάποτε κάποτε ότι τρομάζω κάποιους). Για όσους όμως ακόμα βρίσκονται εντός του ιδιωτικού τους μικρόκοσμου, περιχαρακωμένοι και φοβισμένοι μην χάσουν τα δήθεν προνόμια του βίου τους, τα πράγματα μάλλον είναι τρομακτικά και δύσκολα. Το μόνο βέβαιον είναι ότι με τον ρυθμό συνειδητοποίσης των ανθρώπων, σε αυτή την εύφορη και γόνιμη εποχή της χρηματοοικονομικής κρίσης, κατά την οποία το μεγαλύτερο ποσοστό των σπόρων που πέφτουν, φυτρώνει επιτυχώς και αναπτύσσεται φυσικά ολοταχώς, όσοι παραμένουν προσκολημμένοι στο παρελθόν, στον ιδιωτισμό τους, στον καταναλωτισμό τους, όσοι δεν επιθυμούν να αλλάξει η ζωή τους κι ας γίνονται κοσμογονικές αλλαγές ολόγυρα, αυτοί είναι βέβαιον ότι θα τρομάζουν και θα φοβούνται ολοένα και περισσότερο.
Οι τόσοι πολλοί άνθρωποι που ήρθαν και σήμερα να ενημερωθούν για την πολιτική στάση ζωής που προτείνουμε μέσα από το Απλεπιστήμιο, το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον και η εμφανής επανάσταση που έχει γίνει εντός ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας αυτά τα τρία χρόνια της χρηματοοικονομικής κρίσης, επανάσταση που εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που αλλάζουν, είναι απόλυτες ενδείξεις της αλλαγής του τοπίου που επέρχεται και που, όπως σε κάθε εποχή, τρομάζει και φοβίζει όσους αποτελούν την συντήρηση.
Με άλλα λόγια δεν τρομαζουν κάποιοι άνθρωποι από την ουσία ή το ύφος των κειμένων αλλά από την ουσία της εποχής μας, από την επερχόμενη δηλαδή κατάλυση της τάξης πραγμάτων, που διαφαίνεται και την νιώθουν.
ΥΓ
Ήταν συγκινητική αυτή η πρώτη εκτός έδρας συμμετοχή μου στην ομάδα που δημιουργήθηκε τον Αύγουστο στην Βολισσό, από ανθρώπους που μέχρι εκείνη την περίοδο ήσαν άγνωστοι μεταξύ τους αλλά από τότε μέχρι και τώρα δίνουν ψυχή και ομορφιά ο ένας στον άλλον και συνεργάζονται τόσο αποτελεσματικά για τον κοινό μας στόχο. Είναι σπουδαίο να νιώθεις ότι έχεις αδέλφια σε κάθε μέρος…
“Πώς πήγαμε κηπουρέ της αγάπης;”
Αυτός ο υπέρχος χαρακτηρισμός μού ήρθε με μήνυμα στο κινητό αφότου τέλειωσε η εκδήλωσή μας για το Απλεπιστήμιο Βολισσού στο 2ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ ανταλλακτικής οικονομίας. Ήταν μήνυμα από την Ε., φίλη και συνεργάτιδα, γέννημα θρέμμα της Αθήνας, η οποία στέκει κριτικά πολλές φορές σε διάφορα πολιτικά μου κείμενα, όχι τόσο για την ουσία τους αλλά περισσότερο μάλλον για το ύφος. Τρομάζεις τον κόσμο, μού λέει με αυτά τα πολιτικά κείμενα που γράφεις κάποιες φορές, δίνεις λανθασμένη εικόνα για σένα, όταν όμως έρθουν και σε δουν από κοντά σε κάποια εκδήλωση, καταλαβαίνουν ότι άλλα πρεσβεύεις, ότι όχι μόνον δεν είσαι φοβήσιμος, απεναντίας, ότι είσαι κηπουρός της αγάπης και της αβίαστης φυσικής ανάπτυξης-εξέλιξης της ζωής.
Με προβληματίζει βεβαίως η διαπίστωση της Ε., ότι δηλαδή κάποιοι τρομάζουν και αποκτούν εσφαλμένη εικόνα, όχι για μένα αλλά για την πολιτική στάση που πρεσβεύω απόλυτα, η οποία δεν είναι άλλη από την επαναφορά μας ως ανθρωπότητα σε ισορροπία, το νοιάξιμό μας για τους φυσικούς πόρους και την αναπλήρωσή τους, την αποδόμηση του απολίτιστου καταναλωτικού μας εαυτού και την καλλιέργεια του ανθρώπινου πλάσματος που φέρουμε, την επανεκτίμηση των αξιών, την αποσυμπίεση του μοντέλου που έχουμε φτιάξει και το οποίο έχει οδηγηθεί και οδηγήσει τις ζωές μας σε αδιέξοδο, την αποανάπτυξη, και όλα αυτά δίχως βία, δίχως καν βιασύνη, μονάχα με την υπομονή και την επιμονή του φυσικού καλλιεργητή που παρακολουθεί την αργή αβίαστη φυσική ανάπτυξη.
Είμαστε ανθρώπινα όντα και μας διέπει ο ρυθμός μεταβολών που μας έχει ορίσει η Φύση και ο οποίος εξαρτάται από το πόσο ευνοϊκή για την γονιμότητα και την ανάπτυξη είναι η κάθε εποχή. Οποιαδήποτε ενέργειά μας προς την κατεύθυνση αλλαγής αυτού του ρυθμού, προς τον εκβιασμό της ανάπτυξης και της ωρίμανσης καταστάσεων και συνθηκών, αποτελεί ματαιότητα. Το μόνο χρήσιμο που μάθαμε στα συστημικά σχολεία που μαθητεύσαμε όλοι, είναι η αρχή διατήρησης της ενέργειας, την οποίαν οφείλουμε καθημερινά να θυμόμαστε. Όλα είναι μεταβολές, δεν υπάρχει κέρδος δίχως ζημιά, όφελος δίχως χασούρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις το οτιδήποτε εκβιάζοντας τον ρυθμό της μεταβολής του.
Είμαστε λοιπόν φυσικοί καλλιεργητές στην κοινωνία. Δεν επιτιθέμεθα στο κακό διότι αφενός δεν μας εκφράζει η βία, αφετέρου μπορεί προσωρινά να το ξεριζώνουμε αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεμπερδεύουμε με αυτό, αντιθέτως, το δυναμώνουμε και το πολλαπλασιάζουμε στην διάρκεια του χρόνου. Κάνουμε λοιπόν αλλεπάλληλες σπορές καλού μέσα στο κακό και κερδίζουμε σιγά σιγά τον χώρο του, του κρύβουμε τον ήλιο, το εξαντλούμε με αυτή την τακτική μας. Είμαστε σπορείς λόγων, σπέρνουμε, μπολιάζουμε, και δημιουργούμε ολοένα και καινούριους σπορείς. Πολλαπλασιαζόμαστε με την δύναμη της ηρεμίας μας. Της ηρεμίας του ανθρώπου που έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι παντελώς μάταιο το να προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τη φύση και να επιβάλει τους ρυθμούς του στην ζωή, αφού έτσι το μόνο που πετυχαίνει στο τέλος είναι να τρέχει ολοένα και γρηγορότερα προς τον προσωπικό του θάνατο, προς τον αφανισμό του, την εξαφάνισή του από το προσκήνιο. Της ηρεμίας του ανθρώπου που γνωρίζει βαθιά και νιώθει πως ήρθε στον κόσμο για έναν και μόνο λόγο, για να αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος αυτού του Θαύματος που λέγεται Οικοσύστημα. Της ηρεμίας του ανθρώπου που αναμένει με βεβαιότητα την στιγμή που κάθε “ζιζάνιο” θα γίνει λίπασμα στην ρίζα του σπόρου που φυτρώνει δίπλα του.
Απλά είναι όλα και καθόλου τρομακτικά εν τέλει. Τουλάχιστον για όσους έχουν νιώσει και αντιληφθεί το γενικό σύνολο, την οικουμενικότητα (και σε αυτούς ανήκει η φίλη μου η Ε, που μου επισημαίνει κάποτε κάποτε ότι τρομάζω κάποιους). Για όσους όμως ακόμα βρίσκονται εντός του ιδιωτικού τους μικρόκοσμου, περιχαρακωμένοι και φοβισμένοι μην χάσουν τα δήθεν προνόμια του βίου τους, τα πράγματα μάλλον είναι τρομακτικά και δύσκολα. Το μόνο βέβαιον είναι ότι με τον ρυθμό συνειδητοποίσης των ανθρώπων, σε αυτή την εύφορη και γόνιμη εποχή της χρηματοοικονομικής κρίσης, κατά την οποία το μεγαλύτερο ποσοστό των σπόρων που πέφτουν, φυτρώνει επιτυχώς και αναπτύσσεται φυσικά ολοταχώς, όσοι παραμένουν προσκολημμένοι στο παρελθόν, στον ιδιωτισμό τους, στον καταναλωτισμό τους, όσοι δεν επιθυμούν να αλλάξει η ζωή τους κι ας γίνονται κοσμογονικές αλλαγές ολόγυρα, αυτοί είναι βέβαιον ότι θα τρομάζουν και θα φοβούνται ολοένα και περισσότερο.
Οι τόσοι πολλοί άνθρωποι που ήρθαν και σήμερα να ενημερωθούν για την πολιτική στάση ζωής που προτείνουμε μέσα από το Απλεπιστήμιο, το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον και η εμφανής επανάσταση που έχει γίνει εντός ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας αυτά τα τρία χρόνια της χρηματοοικονομικής κρίσης, επανάσταση που εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που αλλάζουν, είναι απόλυτες ενδείξεις της αλλαγής του τοπίου που επέρχεται και που, όπως σε κάθε εποχή, τρομάζει και φοβίζει όσους αποτελούν την συντήρηση.
Με άλλα λόγια δεν τρομαζουν κάποιοι άνθρωποι από την ουσία ή το ύφος των κειμένων αλλά από την ουσία της εποχής μας, από την επερχόμενη δηλαδή κατάλυση της τάξης πραγμάτων, που διαφαίνεται και την νιώθουν.
ΥΓ
Ήταν συγκινητική αυτή η πρώτη εκτός έδρας συμμετοχή μου στην ομάδα που δημιουργήθηκε τον Αύγουστο στην Βολισσό, από ανθρώπους που μέχρι εκείνη την περίοδο ήσαν άγνωστοι μεταξύ τους αλλά από τότε μέχρι και τώρα δίνουν ψυχή και ομορφιά ο ένας στον άλλον και συνεργάζονται τόσο αποτελεσματικά για τον κοινό μας στόχο. Είναι σπουδαίο να νιώθεις ότι έχεις αδέλφια σε κάθε μέρος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου