Γιάννης Μακριδάκης
Τελευταία νιώθω ένα αίσθημα ολικής ματαιότητας, που οδηγεί σε μια ηρεμία παράξενη, σε μια αίσθηση πληρότητας και απόλυτης καρτερίας.
Δεν οφείλεται σε αποδοχή της κατάστασης που βιώνουμε, ούτε σε απογοήτευση ή απελπισία αλλά σε κάτι τελείως διαφορετικό, άκρως ελπιδοφόρο.
Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος, όπως ξανάγραψα κάμποσες φορές, κι από εκεί, από το Χάος, του οποίου είμαστε μια μικρή παράμετρος όλη η ανθρωπότητα, προέρχεται το αίσθημά μου αυτό, το άκρως αισιόδοξο.
Διότι, μπορεί οι άνθρωποι να ξεχάσανε πως είναι φυσικά όντα και να μεταλλαχθήκανε σε καταναλωτές, να αλλάξανε, η φύση όμως δεν άλλαξε ποτέ και μέσα από το Χάος της τείνει συνέχεια προς την εξισορρόπηση, τον θάνατο του παλαιού και την γέννηση του νέου. Με άλλα λόγια, τι να καταλάβει και τι να νιώσει το Χάος που διέπει εδώ και χιλιάδες χρόνια όλην αυτή την υπέροχη φύση γύρω μας, από τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων; Όλοι είναι ανακυκλώσιμοι, ήρθαν για να δουν και να απέλθουν, να γίνουν κοπριά για να τραφούν και να ζήσουν οι επόμενοι, στους οποίους φύση θα δώσει δώρο κι ευκαιρία ζωής. Και είναι για λύπηση όσοι αυτό δεν νιώθουν, κυρίως κάποιοι από δαύτους που θεωρούνται σπουδαγμένοι, αμόρφωτοι βαθιά οι περισσότεροι, και κάποιοι καλλιτέχνες παλιάτσοι, οι οποίοι νομίζουν πως εξουσιάζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους ή πως είναι πάνω απ’ αυτούς, πως δεν τους αγγίζει τίποτα προσωπικά, κυρίως όμως, που έχουν, λες, την βεβαιότητα πως δεν θα πεθάνουν ποτέ.
Όλο αυτό το αίσθημα ολικής ματαιότητας, που οδηγεί στην πληρότητα και την ηρεμία, είναι νομίζω επακόλουθο της αποδοχής του αδιαμφισβήτητου: ότι είσαι μονάχα μια πνοή η οποία ζει σήμερα. Και πως κι όλοι οι άλλοι, αυτοί που με τις πράξεις και τις μη πράξεις τους διαμορφώνουν το ανθρώπινο σκηνικό, το υποσύνολο του φυσικού γύρω σου, είναι κι αυτοί μια πνοή ο καθένας κι έχουνε κάτσει ήδη στην ουρά για τον Θάνατο, να γίνουνε οι σάρκες τους κοπριά στο Χάος.
Όταν λοιπόν τα νιώσεις όλα τούτα, όταν αρχίσεις να το ζεις και να το ρουφάς κάθε στιγμή το μοναδικό δώρο της ζωής, όταν καταλάβεις ότι αυτή η μέρα που περνάει τώρα είναι η ζωή σου κι όχι οι μέρες που φαντάζεσαι πως θα ρθουν κάποτε και θα ναι όλα αλλιώς, όταν κοιτάξεις με οίκτο τον κάθε αδαή αλαζόνα που νομίζει πως μπορεί να ασκεί εξουσία με οποιονδήποτε τρόπο πάνω σου ενώ ο ίδιος είναι μια σάρκα και μια ψυχή γεμάτη αρρώστιες, όταν νιώσεις ότι τίποτε από τα όσα σχεδιάζουν για σένα όλοι αυτοί δεν μπορεί να σε αγγίξει ούτε στο δαχτυλάκι σου, διότι στοχεύουν στην ύλη κι εσύ τίποτα το υλικό δεν κατέχεις για πάντα, παρά μόνο το ζεις για σήμερα, τότε ελευθερώνεσαι και είσαι πλέον βέβαιος πως είναι απολύτως μάταια όλα και πως αυτό που έχεις Χρέος να κάνεις για να μη γίνεις Υβριστής της Ζωής μα και για να υπηρετήσεις το μεγαλείο του Χάους της Φύσης σου, είναι μονάχα μια πρωινή βουτιά στην ήρεμη φθινοπωρινή θάλασσα του Σεπτέμβρη…
Τελευταία νιώθω ένα αίσθημα ολικής ματαιότητας, που οδηγεί σε μια ηρεμία παράξενη, σε μια αίσθηση πληρότητας και απόλυτης καρτερίας.
Δεν οφείλεται σε αποδοχή της κατάστασης που βιώνουμε, ούτε σε απογοήτευση ή απελπισία αλλά σε κάτι τελείως διαφορετικό, άκρως ελπιδοφόρο.
Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος, όπως ξανάγραψα κάμποσες φορές, κι από εκεί, από το Χάος, του οποίου είμαστε μια μικρή παράμετρος όλη η ανθρωπότητα, προέρχεται το αίσθημά μου αυτό, το άκρως αισιόδοξο.
Διότι, μπορεί οι άνθρωποι να ξεχάσανε πως είναι φυσικά όντα και να μεταλλαχθήκανε σε καταναλωτές, να αλλάξανε, η φύση όμως δεν άλλαξε ποτέ και μέσα από το Χάος της τείνει συνέχεια προς την εξισορρόπηση, τον θάνατο του παλαιού και την γέννηση του νέου. Με άλλα λόγια, τι να καταλάβει και τι να νιώσει το Χάος που διέπει εδώ και χιλιάδες χρόνια όλην αυτή την υπέροχη φύση γύρω μας, από τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων; Όλοι είναι ανακυκλώσιμοι, ήρθαν για να δουν και να απέλθουν, να γίνουν κοπριά για να τραφούν και να ζήσουν οι επόμενοι, στους οποίους φύση θα δώσει δώρο κι ευκαιρία ζωής. Και είναι για λύπηση όσοι αυτό δεν νιώθουν, κυρίως κάποιοι από δαύτους που θεωρούνται σπουδαγμένοι, αμόρφωτοι βαθιά οι περισσότεροι, και κάποιοι καλλιτέχνες παλιάτσοι, οι οποίοι νομίζουν πως εξουσιάζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους ή πως είναι πάνω απ’ αυτούς, πως δεν τους αγγίζει τίποτα προσωπικά, κυρίως όμως, που έχουν, λες, την βεβαιότητα πως δεν θα πεθάνουν ποτέ.
Όλο αυτό το αίσθημα ολικής ματαιότητας, που οδηγεί στην πληρότητα και την ηρεμία, είναι νομίζω επακόλουθο της αποδοχής του αδιαμφισβήτητου: ότι είσαι μονάχα μια πνοή η οποία ζει σήμερα. Και πως κι όλοι οι άλλοι, αυτοί που με τις πράξεις και τις μη πράξεις τους διαμορφώνουν το ανθρώπινο σκηνικό, το υποσύνολο του φυσικού γύρω σου, είναι κι αυτοί μια πνοή ο καθένας κι έχουνε κάτσει ήδη στην ουρά για τον Θάνατο, να γίνουνε οι σάρκες τους κοπριά στο Χάος.
Όταν λοιπόν τα νιώσεις όλα τούτα, όταν αρχίσεις να το ζεις και να το ρουφάς κάθε στιγμή το μοναδικό δώρο της ζωής, όταν καταλάβεις ότι αυτή η μέρα που περνάει τώρα είναι η ζωή σου κι όχι οι μέρες που φαντάζεσαι πως θα ρθουν κάποτε και θα ναι όλα αλλιώς, όταν κοιτάξεις με οίκτο τον κάθε αδαή αλαζόνα που νομίζει πως μπορεί να ασκεί εξουσία με οποιονδήποτε τρόπο πάνω σου ενώ ο ίδιος είναι μια σάρκα και μια ψυχή γεμάτη αρρώστιες, όταν νιώσεις ότι τίποτε από τα όσα σχεδιάζουν για σένα όλοι αυτοί δεν μπορεί να σε αγγίξει ούτε στο δαχτυλάκι σου, διότι στοχεύουν στην ύλη κι εσύ τίποτα το υλικό δεν κατέχεις για πάντα, παρά μόνο το ζεις για σήμερα, τότε ελευθερώνεσαι και είσαι πλέον βέβαιος πως είναι απολύτως μάταια όλα και πως αυτό που έχεις Χρέος να κάνεις για να μη γίνεις Υβριστής της Ζωής μα και για να υπηρετήσεις το μεγαλείο του Χάους της Φύσης σου, είναι μονάχα μια πρωινή βουτιά στην ήρεμη φθινοπωρινή θάλασσα του Σεπτέμβρη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου