Τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση παραδίδει τις Σκουριές Χαλκιδικής, τον Εβρο, το Κιλκίς, τις Σέρρες και τη Μήλο σε καναδικές και ελληνικές εταιρείες εξόρυξης χρυσού για να τις μετατρέψουν σε έρημη γη, άλλες χώρες, που οι κυβερνήσεις τους τις σέβονται περισσότερο, βρήκαν ένα άλλο χρυσωρυχείο για να αντλούν το χρυσό τους.
Τις παλιές ηλεκτρονικές συσκευές, οι οποίες γίνονται όλο και περισσότερες. Κάτι τέτοιο ξεκίνησε ήδη στη Γερμανία και στο Βέλγιο, χώρες που έχουν την ατυχία (;) να μη διαθέτουν κοιτάσματα χρυσού.
Κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και «ταμπλέτες» χαρακτηρίζονται σαν μη ρυπογόνα χρυσωρυχεία, καθώς η ανακύκλωσή τους μπορεί να δώσει μεγάλες ποσότητες χρυσού οι οποίες κρύβονται στο εσωτερικό τους και είναι απαραίτητες για τη λειτουργία τους.
Σύμφωνα με την Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ (Environmental Protection Agency), το 1997, ο μέσος όρος ζωής ενός υπολογιστή ήταν 4-6 χρόνια. Σήμερα οι ηλεκτρονικές συσκευές είναι τόσο δημοφιλείς που οι καταναλωτές αλλάζουν το κινητό τους κάθε χρόνο και τον υπολογιστή κάθε 2-3 χρόνια ή και λιγότερο. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΡΑ, η παραγωγή ηλεκτρονικών αποβλήτων το 2005, μόνο από τις ΗΠΑ, ήταν πάνω από 2,6 εκατ. τόνους. Από αυτά μόνο το 12% συλλέχθηκε και ανακυκλώθηκε, ενώ το υπόλοιπο περίπου 88% κατέληξε σε χωματερές και αποτεφρωτές. Ερευνες όμως δείχνουν ότι από έναν τόνο κινητών τηλεφώνων μπορεί να ανακτηθούν μέχρι και 280 γρ. χρυσού, περίπου 140 γρ. πλατίνας και παλλαδίου και 140 κιλά χαλκού.
Χωρίς απόβλητα
Και όλα αυτά χωρίς την παραγωγή αποβλήτων της «παραδοσιακής» βιομηχανίας εξόρυξης χρυσού και χωρίς ανοιχτά μεταλλεία μέσα σε δάση και βουνά που να απειλούν τη φύση και το περιβάλλον. Η Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ (USGS) σημειώνει ότι ένας τόνος ηλεκτρονικών σκουπιδιών από παλιούς υπολογιστές περιέχει περισσότερο χρυσό από 17 τόνους μεταλλεύματος, ενώ το 1998 η ποσότητα του χρυσού που ανακτήθηκε από ηλεκτρονικά σκουπίδια ήταν ίση με την παραγωγή χρυσού από 2 εκατομμύρια τόνους χρυσοφόρου μεταλλεύματος.
Στη Γερμανία και στο Βέλγιο η ανακύκλωση των κινητών τηλεφώνων και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών γίνεται σε πολύ μεγάλη κλίμακα από ιδιωτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο. Από τις παλιές ηλεκτρονικές συσκευές ανακτώνται χρυσός, άργυρος, πλατίνα, χαλκός, αλλά και άλλα υλικά όπως το πλαστικό και το γυαλί. Στο τέλος της διαδικασίας την ανακύκλωσης, λιγότερο από 0,5% του συνόλου των ηλεκτρονικών απορριμμάτων δεν επιστρέφει στον κύκλο παραγωγής. Αλλά ούτε αυτό πετιέται. Καίγεται για την παραγωγή ενέργειας.
Οσο περισσότερες ηλεκτρονικές συσκευές βγαίνουν στην αγορά τόσο περισσότερο οι λεγόμενοι «γκατζετάκηδες», που δεν μπορούν να αντισταθούν στην απόκτηση ενός νέου κινητού τηλεφώνου, λάπτοπ ή τάμπλετ, σπεύδουν να τα κάνουν δικά τους.
Αυτό δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα αύξησης ηλεκτρονικών αποβλήτων, που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι απόβλητα, αλλά συσκευές που ακόμη μπορούν να λειτουργήσουν. Ετσι έχουν δημιουργηθεί εταιρείες που αγοράζουν και μεταπωλούν τις καινούργιες ακόμη, αλλά χρησιμοποιημένες ηλεκτρονικές συσκευές, που σε αντίθεση περίπτωση θα κατέληγαν στα σκουπίδια δημιουργώντας σημαντικό όγκο ηλεκτρονικών απορριμμάτων, αλλά και σημαντικό περιβαλλοντικό πρόβλημα. Αλλωστε, ο ρυθμός παραγωγής ηλεκτρονικών συσκευών είναι τόσο γρήγορος, που οι εταιρείες ανακύκλωσής τους δεν θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα έλλειψης πρώτης ύλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου