Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Ο απέναντι παραβίασε το στοπ. Ο μπαμπάς με τους κατάλληλους ελιγμούς κατάφερε να αποφύγει τη σύγκρουση. Τα δύο αυτοκίνητα ήρθαν μύτη με μύτη, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Ομως ο μπαμπάς κατέβηκε από το αυτοκίνητο έξαλλος. Βάλθηκε να χτυπάει με το χέρι τον ουρανό του άλλου και να φωνάζει. Ο άλλος κατέβηκε κι αυτός, κι αντί να ζητήσει συγγνώμη –στο κάτω κάτω έφταιγε- άρχισε να φωνάζει κι αυτός.
Το παιδάκι στο πίσω κάθισμα είχε τρομάξει. Μέσα από το αυτοκίνητο φώναζε, χωρίς να ακούγεται. Κάποια στιγμή άνοιξε την πόρτα και βγήκε στον δρόμο. Ενα αγοράκι μια σταλιά, γύρω στα πέντε-έξι. Ούρλιαζε «μπαμπά, μη» κι έκλαιγε με λυγμούς. Μόλις είδε τον γιο του στον δρόμο ο μπαμπάς σταμάτησε να φωνάζει. Με ένα τελευταίο «άντε να χαθείς, βρε», γύρισε την πλάτη στον απέναντι κι έσκυψε πάνω στο παιδί. Το σήκωσε στην αγκαλιά του, το έσφιξε, το χάιδευε στα μαλλιά και του ζητούσε συγγνώμη. Ο μαινόμενος ταύρος είχε μετατραπεί σε καθησυχαστικό αρκούδο, που συνέχισε να ψιθυρίζει και να χαϊδεύει το παιδί μέχρι που εκείνο χαλάρωσε. Κάτι είπαν ακόμη κι έσκασαν κι οι δυο στα γέλια. Μετά μπήκαν στο αυτοκίνητό τους και έφυγαν. Ο στιγμιαίος φόβος του παιδιού διαλύθηκε μέσα στην τρυφερή αγκαλιά του πατέρα. Μάλλον χάθηκε, χωρίς ν’ αφήσει ίχνη.
Βλέποντας αυτή τη σκηνή ήρθαν στον νου μου εκείνα τα παιδιά στην Ιερισσό, που είδαν μες στη νύχτα την πόρτα του σπιτιού τους να σπάζει και να εισβάλλουν οπλισμένοι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους πατεράδες τους. Το ένα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, έβαλε τις φωνές και τα κλάματα κι έλεγε «Μπαμπά μη, μην πας», όμως ο πατέρας δεν μπορούσε να το αγκαλιάσει γιατί φορούσε ήδη χειροπέδες, δεν μπορούσε να το καθησυχάσει και να το κάνει να γελάσει, γιατί έφυγε νυχτιάτικα συνοδευόμενος από τους αστυνομικούς. Ο φόβος των παιδιών αυτών θα έγινε απόγνωση. Τα σημάδια δεν θα σβήσουν ποτέ.
Την άλλη μέρα στις τηλεοράσεις, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανέλαβε τον ρόλο του Ρωμαίου κατακτητή, χαρακτηρίζοντας το χωριό γαλατικό. Ξεχνώντας μάλλον πως όσοι διάβασαν ποτέ Αστερίξ ήταν με το μέρος των Γαλατών κι όχι των ξένων εισβολέων. Μπορεί, βέβαια, να μην το είχε ξεχάσει, να ήθελε απλώς να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να υπενθυμίσει στους συλληφθέντες, τους συγχωριανούς τους και όλους τους υπόλοιπους Γαλάτες της χώρας ποιοι κυβερνάνε και ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις. Ετσι, ήταν κάθετος. Εδωσε πλήρη κάλυψη στη νυχτερινή αστυνομική επιχείρηση, έδειξε μάλιστα να μην αντιλαμβάνεται καν ότι ήταν μια επίδειξη σκληρής βίας. Από δίπλα τα κόμματα της συγκυβέρνησης συμφώνησαν κι αυτά ότι «ο νόμος είναι νόμος».
Θα ήθελα να θυμίσω στον Ρωμαίο υπουργό ότι οι διεθνείς συμβάσεις που έχουμε υπογράψει είναι επίσης νόμοι. Ενας από αυτούς, η διακήρυξη του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού, προβλέπει μεταξύ άλλων ότι «το παιδί θα απολαμβάνει ειδική προστασία (…) για να μπορεί να αναπτυχθεί σωματικά, διανοητικά, ηθικά, πνευματικά και κοινωνικά με υγιεινό και φυσικό τρόπο και με συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας». Εχει σκεφτεί ο κ. Δένδιας, που παρανόμως δεν παρείχε την προβλεπόμενη προστασία στα παιδιά της Ιερισσού, με ποιους τρόπους θα τα αποκαταστήσει ώστε να μεγαλώσουν με υγιεινό και φυσικό τρόπο, όπως ο νόμος προβλέπει; Ή μήπως νόμοι είναι μόνον οι νόμοι της επιλογής του υπουργού και των εντολέων του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου