Έχουμε και πέτρες πολλές

Γιάννης Μακριδάκης

Εδώ ο κόσμος καίγεται κι η Αμανή χτενίζεται, θα μου πείτε, αλλά τι να κάνω, με προκαλούν και δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου.

Πέρσι σε ένα αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο, που έγινε στο Μουσείο Μπενάκη, διηγήθηκε το εξής περιστατικό ο Διονύσης Σαββόπουλος:

Σε κάποια από τις συναντήσεις τους, νεαρός τότε ο Σαββόπουλος, άρχισε να λέει στον Γκάτσο για την κατάντια της Τέχνης στην Ελλάδα, για τον κατήφορο που έχει πάρει η ποιότητα και που φαίνεται να είναι μεγάλος και δύσκολα αναστρέψιμος και διάφορα άλλα τέτοια διαπιστωτικά και αφοριστικά, ρωτώντας ταυτόχρονα τον ποιητή τι προτείνει να κάνουν για να αναστρέψουν την κατάσταση. Ο Γκάτσος δεν μιλούσε, μονάχα τον άκουγε υπομονετικά. Κι όταν ο νέος έβαλε τελεία στην απελπισία του, γύρισε ο ποιητής και τον ρώτησε: Δεν μου λέτε, για την Τέχνη ενδιαφέρεστε ή για τον εαυτό σας;

Αυτό ακριβώς μου έρχεται στον νου κάθε φορά που ακούω κάποιους συγκεκριμένους τύπους επενδυτές και παραγοντίσκους της κακιάς ώρας να κραυγάζουν απεγνωσμένα για την περιοχή της Αμανής. Να κρούουν κώδωνες κινδύνου και να ζητούν δράσεις για να αντιστραφεί η κατάσταση, η οποία κάθε τόσο λένε πως έχει φτάσει πλέον στο χείλος της καταστροφής. Το ενδιαφέρον είναι πως κάθε χρόνο μόλις μπει η άνοιξη έρχονται κι αυτοί να κλαψουρίσουν και να αφυπνήσουν δήθεν τον Δήμο Χίου για να σκύψει πάνω στα προβλήματα του απομακρυσμένου μας τόπου. Όλα αυτά τα κάνουν βέβαια σκεπτόμενοι αποκλειστικά και μόνο τον εαυτόν τους και ποιο κοκαλάκι θα μπορέσουν να γλείψουν το ερχόμενο καλοκαίρι.


Διότι και πέρσι τέτοια εποχή παρόμοια πράγματα κάνανε. Φέτος το αναβαθμίσανε λιγάκι το παραμύθι τους, εμπλέκοντας και τους ανεκδιήγητους αιρετούς του Δήμου Χίου, από τους οποίους απαιτούν επενδύσεις στην ιαματική πηγή των Αγιασμάτων, μπας και γίνει κάνα εργάκι εκεί και πάρουν την καντίνα να την δουλεύουν οι εθνικοί μας καφετζήδες. Αλλά για να μην το πούνε αυτό μάτια κούτελα και φανεί της μαϊμούς ο πισινός, το γαρνίρουν με χίλιες δυο προτάσεις εξωπραγματικές στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, ρίχνουν και δυο πηχαίους δακρύβρεχτους τίτλους για την Αμανή που έχει (πάλι φέτος) την τελευταία της ευκαιρία να ανακάμψει, και πάνε σε Συμβούλιο για την λήψη της απόφασης.

Πληροφορούμε λοιπόν τους κυρίους αυτούς που ανακάλυψαν την Αμανή πριν από μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού χρόνια και που έρχονται κάθε σαββατοκύριακο με τα σακάκια του παραγοντίσκου να πουλήσουν ενδιαφέρον για τον τόπο, ότι όσοι ζούμε εδώ, όσοι δουλεύουμε με τα εύφορα χώματα και τα γάργαρα νερά αυτής της ευλογημένης γης, είμαστε περήφανοι γι αυτήν, την προσέχουμε σαν τα μάτια μας, δεν έχουμε κανένα παράπονο παρόλα τα προβλήματα που υπάρχουν κι εδώ, όπως υπάρχουν σε κάθε τόπο, και πως δεν θέλουμε κολαούζους, που δήθεν ενδιαφέρονται για τον τόπο μας και μας εκπροσωπούν παραγοντίστικα.

Ας μαζέψουν το υφάκι των χιλίων καρδιναλίων που μαρτυρά την κενότητά τους κι ας μας αφήσουν ήσυχους. Διότι όσοι ζούμε εδώ, ζούμε επειδή ο τόπος μας είναι αυτός που είναι, ευτυχώς, κι όχι όπως τον ονειρεύονται του λόγου τους. Ας μαζευτούν λοιπόν και ας σταματήσουν να βάζουν μπροστά τον τόπο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους διότι τους έχουν πάρει χαμπάρι και οι πέτρες. Κι έχει πολλές…