Το όνομα μου είναι ‘δέντρο’ και έχω κάτι να σας πω

Ακούστε με Έλληνες παρακαλώ:
Το όνομα μου είναι ‘δέντρο’ και έχω κάτι να σας πω: 

Πριν από χρόνια πολλά, αμέτρητα χρόνια,

 ξεκίνησα την ζωή μου  μέσα από τη μήτρα του βουνού που λιάζεται κάτω από τον ήλιο της Χαλκιδικής και που εσείς το λέτε Κακαβο.

 Εγώ και τα αδέρφια μου εδώ πάνω, τ’ ονοματίζουμε Μητέρα. 

Με το φως της μέρας αναπνέω αυτό που είναι δηλητήριο για σας και με τη νύχτα το    μετουσιώνω σ’ οξυγόνο, σ’ αυτό  που είναι η ζωή για σας.

 Ψηλώνω   χιλιοστό με χιλιοστό και με τα χρόνια τα μάτια μου έχουν δει πολλά,

 τον λυγμό και το γέλιο  των ανθρώπων, την σοφία των προγόνων του ν’ αναπαύεται στον ίσκιο μου, τον θυμό και την καλοσύνη  τ’ ουρανού…

Και όμως εγώ είμαι ακόμα εδώ και επιμένω να υπάρχω,

επιμένω να μεγαλώνω και να ωριμάζω,

επιμένω  να ξεχνώ και να συγχωρώ, να χαίρομαι και να προσφέρω και το μόνο που ζητώ άνθρωποι από εσάς…

ΕΙΝΑΙ ΝΑ Μ’ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΖΗΣΩ…αυτό είναι το μόνο που ζητώ… 

Όμως τελευταία ανησυχώ…

Μαθαίνω πως κάποιοι   φονεύουν τους συντρόφους μου κι’ εγώ σιωπώ…σιωπώ και αφουγκράζομαι…

 ακούω το μέταλλο να κομματιάζει το κορμί τους,  

ακούω τις σιωπηλές κραυγές τους,  

ακούω τον  γδούπο του θανάτου τους καθώς πέφτουνε στο χώμα και ομολογώ:

Φοβάμαι. 

Και φωνή ανθρώπινη δεν έχω να  φωνάξω… 

Φωνή μου είναι

 το λυπημένο θρόισμα της φυλλωσιάς μου, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΤΕ; 

Φωνή μου είναι

 το μελαγχολικό κελάρυσμα του νερού που κυλάει ανάμεσα μας, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΤΕ; 

Φωνή μου είναι

 η σιωπή του αηδονιού,

 το παράπονο που ψιθυρίζουν τη νύχτα οι γρύλοι και τα τριζόνια,

 ο θρήνος του ανέμου κι’ ο στεναγμός του φαραγγιού, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΤΕ; 

Φωνές μας είναι

 το φοβισμένο  κάλεσμα του ζαρκαδιού,

το θυμωμένο μουγκρητό του αγριογούρουνου,

 το ξαφνιασμένο πετάρισμα της πεταλούδας, το τρομαγμένο βουητό της μέλισσας,

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΚΟΥΤΕ; 

Μας λένε οξιές,  πλατάνια, δρύες και  καστανιές, ζούμε περήφανα

  στις δροσερές πτυχές του Κάκαβου και πάνω στις ηλιοφώτιστες πλαγιές του και τώρα  κάποιοι   εδώ ληστεύουνε το βιός του και αναρωτιόμαστε γιατί…

Σκοτώνουν Μητέρα τα παιδιά σου και πες μας  Εσύ αν γνωρίζεις το γιατί…

πέστε μας  φίλοι μας εσείς αν γνωρίζετε γιατί…

 

Έρχονται και κλέβουν ώρα με την ώρα την ζωή μας

 και όμως  αυτή είναι ή άλλη όψη της δικιάς σας ζωής

 και όμως φοβόμαστε πως η πληγή της ψυχής μας σήμερα θα γίνει το πληγωμένο αύριο των παιδιών μας, το δάκρυ που στάζει από τα φύλλα μας θα γίνει το κλάμα των γενεών που έρχονται. 

 ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΗΘΕΙΑ,

 μόνο αυτό μας μένει να φωνάξουμε, άλλο τρόπο εμείς δεν έχουμε  ν’ αντισταθούμε 

Βοηθείστε μας παρακαλούμε…   

ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟΗΘΕΙΑ…ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΚΟΥΤΕ; 

                                                                                                              IK