Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος για το περιβάλλον

Το «βαθύ» θρησκευτικό τους συναίσθημα επιστράτευσαν τα σωματεία εργαζομένων στα μεταλλεία απευθυνόμενα στους Ιβηρίτες μοναχούς ώστε να παραχωρήσουν έκταση 923 στρεμμάτων δάσους στον Κάκαβο για να γίνουν χαβούζα μεταλλευτικών αποβλήτων από την Ελληνικός Χρυσός. «Το βαθύτατα θρησκευόμενο κομμάτι  της κοινωνίας των Μαδεμοχωρίων» (όπως αυτοχαρακτηρίζονται)  δεν "γνωρίζει" όπως φαίνεται τις θέσεις του πατριαρχείου και τον αγώνα του  κ. Βαρθολομαίου για το περιβάλλον. 

(…) Είναι σημαντικόν, η παρούσα θλιβερά οικονομική κρίσις να αποτελέση έναυσμα δια την πολυθρυλουμένην και απολύτως αναγκαίαν στροφήν προς την περιβαλλοντικώς βιώσιμον ανάπτυξιν. Προς εκείνο το πρότυπον δηλαδή της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, η οποία θέτει ως βάσιν το περιβάλλον και όχι το ανεξέλεγκτον οικονομικόν κέρδος. Ας αναλογισθώμεν όλοι επί παραδείγματι τι δύναται να συμβή εις κράτη, τα οποία σήμερον πλήττονται εντόνως εκ της οικονομικής κρίσεως και πενίας, όπως η Ελλάς, η οποία διαθέτει ταυτοχρόνως εξαιρετικόν φυσικόν πλούτον: μοναδικά οικοσυστήματα, σπάνια είδη χλωρίδος και πανίδος και φυσικούς πόρους, ωραιότατα τοπία, άφθονον ήλιον και άνεμον. Εάν τα οικοσυστήματα υποβαθμισθούν και εκλείψουν, οι φυσικοί πόροι εξαντληθούν και τα τοπία καταστραφούν, ενώ εκ της κλιματικής αλλαγής προκύψουν απρόβλεπται καιρικαί συνθήκαι, ποία θα είναι η βάσις και το οικονομικόν μέλλον των κρατών αυτών και συνολικώς του πλανήτου;  

(...) Σκοπούμεν δε, συν Θεώ, να μη δώσωμεν ανάπαυσιν τοις κροτάφοις και ύπνον τοις οφθαλμοίς ημών, προκειμένου να εργασθώμεν, το καθ' ημάς, το αύριον του περιβάλλοντος κόσμου να γίνη καλλίτερον από το χθες. Η γη, η θάλασσα, η ατμόσφαιρα και πάντα τα εν αυτοίς, άνθρωπος, ζώα, πτηνά, ιχθείς, δένδρα, άνθη, φυτά, ύδωρ, όλα τα στοιχεία της Δημιουργίας του Θεού να ευρίσκωνται εις κατάστασιν κατά φύσιν και ουχί παρά φύσιν, συμφώνως προς το πρόγραμμα και το σχέδιον του Δημιουργού. Ο άνθρωπος δε, η κορωνίς της Δημιουργίας, εκ του κατά φύσιν, θα δύναται τότε ευκολώτερον να αναχθή, χάριτι Θεού, εις το υπέρ φύσιν, εις την θέωσιν. Τα πάντα να επανέλθουν εις το “καλά λίαν” της Γενέσεως.  

(…) Γνωρίζομεν ότι ταπεινά και χθαμαλά συμφέροντα αντιστρατεύονται και θα αντιστρατεύωνται εις την προσπάθειαν ημών δι' ένα κόσμον καλλίτερον, όπως τον θέλει ο Θεός.

(…) Ο αιών που πέρασε υπήρξε ο πιο βίαιος αιών εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος. Ήτο περίοδος απεριγράπτου ωμότητος του ανθρώπου απέναντι εις τον συνάνθρωπον, αλλά και πρωτόγνωρης βαρβαρότητος έναντι του φυσικού περιβάλλοντος. Μετά τους δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους, διεξάγεται σήμερον, όπως εγράφη, «ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος κατά της φύσεως». Πράγματι, εάν ιεραρχούσαμε τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα της εποχής μας, θα τοποθετούσαμε εις την πρώτην θέσιν το οικολογικόν πρόβλημα, κυριολεκτικώς ως θέμα ζωής και θανάτου. Δεν φαίνεται να έχουν άδικον εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η οικολογική κρίσις είναι «η μεγαλυτέρα κρίσις εις την ιστορικήν πορείαν της ανθρωπότητος», το απόγεον της οποίας δεν εβιώσαμεν ακόμη. Ζώμεν όμως ήδη τας σοβαράς επιπτώσεις της, την δραματικήν μείωσιν της βιοποικιλότητος, την ερήμωσιν, την καταστροφήν των δασών, την μόλυνσιν της ατμοσφαίρας και των υδάτων, τας οδυνηράς συνεπείας της κλιματικής αλλαγής, καθώς και τας κοινωνικάς και πολιτισμικάς προεκτάσεις όλων αυτών.

(…) Αδυνατούμεν να πιστεύσωμεν ότι αυτός που καταστρέφει το φυσικόν περιβάλλον, τους όρους της ανθρωπίνης ζωής, ενδιαφέρεται ειλικρινώς δια τον άνθρωπον, δια την ελευθερίαν, την πρόοδον και την ευημερίαν του. Όποιος επιδιώκει ανάπτυξιν εις βάρος του περιβάλλοντος, στρέφεται αυτομάτως και κατά του ανθρωπίνου προσώπου. Η αμαρτία κατά της φύσεως είναι αμαρτία και κατά του ανθρώπου. Είναι άρνησις της κοινωνίας και της σχέσεως, άρνησις να μοιρασθώμεν τον κόσμον με τους άλλους. Δεν υπάρχει βιώσιμος ανάπτυξις, η οποία να μη συναρτάται με τον σεβασμόν της φύσεως και του συνανθρώπου.

 

(…) Είναι σαφές ότι η πορεία προς τον οικολογικόν πολιτισμόν είναι επίπονος και απαιτητική. Τα οικολογικά προβλήματα είναι επιτακτικά και παγκόσμια. Απαιτείται εγρήγορσις, πολύπλευρος ευαισθητοποίησις και κινητοποίησις, συνεργασία και αλληλεγγύη, συμβολή όλων ημών, ως ατόμων, ως ομάδων, ως κοινωνιών. Και αν ακόμη αι σύγχρονοι Κασσάνδραι δεν έχουν δίκαιον όταν ισχυρίζωνται ότι είναι ήδη πιο αργά από όσον φανταζόμεθα, είναι βέβαιον ότι τα οικολογικά προβλήματα θα οξύνωνται κατά τα χρόνια που έρχονται. Όντως, η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι σήμερον πολυτέλεια, αφού, όπως ορθώς αναφέρεται και εις τον τίτλον του σημερινού Συμποσίου, αποτελεί την προϋπόθεσιν της αειφόρου αναπτύξεως, η οποία είναι ζωτικός όρος της ζωής εις τον πλανήτην Γη.

 

Πηγή: http://www.amen.gr