Έχετε προσέξει την υπομονή της μύγας; Καλά διαβάσετε, της μύγας. Από τα πιο θαρραλέα, εκνευριστικά δίπτερα. Επιθετικά, επίμονα, παρότι τα χέρια μας κυματίζουν σαν σημαίες στις Κυκλάδες, προσπαθώντας μάταια να τις απομακρύνουν. Δεν υποχωρούν μέχρι να πετύχουν το στόχο τους. Τόσο θράσος, δεν το συναντάς εύκολα. Κι όμως, υπάρχει μια εξήγηση (έτσι θέλω να πιστεύω/ ερμηνεύω) ζουν περίπου έναν μήνα, άρα ό,τι φάνε, ότι πιούνε σε αυτό τον ελάχιστο χρόνο ζωής. Κι αυτή που γυροφέρνει στο ποτήρι μου, εδώ και μια ώρα ρισκάρει να ζήσει πολύ λιγότερο, αλλά δε χαμπαριάζει. Να τι λείπει στον άνθρωπο, η δύναμη να παλέψει, να πέσει με τα μούτρα στον αγώνα, στην επίτευξη ενός στόχου. Μήπως το ότι ζούμε κάμποσα χρόνια, μας κάνει πιο μαλθακούς; Αναβάλουμε, σκεφτόμαστε, επεξεργαζόμαστε τόσο, που δειλιάζουμε να αδράξουμε τη ζωή και να πάμε παρακάτω.
Κι εγώ που έχω στραβωθεί στην οθόνη του υπολογιστή, δεν είμαι απόγονος του δίπτερου / μεταλλαγμένος ή πιο θαρραλέος, αλλά ένας που μοιάζει με όλους εσάς και ψάχνει μια διέξοδο. Επιβιώνουμε σε μια εποχή, που τα μονοπάτια μας έχουν φράξει από συμπληγάδες πέτρες, που το πολιτικό σύστημα κατακερματίζει χωρίς συμπόνια την κοινωνία, που το μόνο επάγγελμα που θα έχει (κάποιο) μέλλον θα είναι οι ψυχολόγοι και τα παρακλάδια της ψυχολογίας (αρκεί να έχουμε να τους πληρώσουμε). Τελικά, κάτι μας λείπει, κάτι έχουμε πάρει στραβά στη ζωή. Κάποιες φορές βλέπω τη ζωή των ανθρώπων (και τη δική μου) σαν τον κεκλιμένο πύργο της Πίζας, στραβό. Να προσθέσω κι ανάποδο. Και αντί να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή, εγγυημένα δεν έρχεται σχεδόν ποτέ, ονειρευόμαστε, γκρινιάζουμε και πνίγουμε τα θέλω μας (όχι και τόσο ισχυρά) σε ένα ποτήρι με πρέπει κι ανασφάλειες, αφήνοντας τον χρόνο να πελεκίζει τη ζωή μας σαν ερασιτέχνης ξυλόγλυπτης, διαγράφοντας μια επαναλαμβανόμενη κυκλική πορεία.