Χτες γνώρισα τον Αμπντουλ. Στο λιμάνι της Χίου καθόταν κι έπινε τούρκικο καφέ. Είχε μόλις τελειώσει τις εμπορικές του εργασίες και περίμενε να έρθει η ώρα για να ταξιδέψει απέναντι, στον Τσεσμέ της Τουρκίας κι από κει με λεωφορείο να φτάσει ως τα μέρη του.
Σύριος ο Αμπντούλ, από το Αλέπο, έτσι μου είπε. Το Χαλέπι δηλαδή. Την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας που δοκιμάζεται εδώ και καιρό από αιματηρές συγκρούσεις.
Ο Αμπντούλ είναι έμπορος. Έχει μπαχαρατζίδικο στο Χαλέπι. Έρχεται, όπως μου είπε, στη Χίο σχεδόν κάθε μήνα επί τριάντα συναπτά έτη. Τα πρώτα δέκα χρόνια ερχόταν ως συνοδός του εμπόρου πατέρα του, ο οποίος ερχόταν με τη σειρά του κάθε μήνα επί εξήντα συναπτά έτη.
Ένας αιώνας στο δρόμο της Μαστίχας οι δυο τους.
Ο πατέρας του έζησε περιπλανώμενος στο δρόμο του Μαστιχιού. Το ίδιο και ο Αμπντούλ που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση. Έρχεται στη Χίο πάντα οδικώς από την Τουρκία, φορτώνει εκατό κιλά μαστίχα σε κούκουδο και σκόνη, και παίρνει το δρόμο της διάδοσης και της πώλησής της στην Ανατολία. Όλα τα καφεπωλεία, τα μπαχαρατζίδικα, τα ντοντουρμάδικα της Τουρκίας, από τα αιγαιοπελαγίτικα παράλια μέχρι τη Συρία, όλα όσα είναι πάνω στο δρόμο του, ο Αμπντούλ τα προμηθεύει με μαστίχα Χίου. Ο Αμπντούλ και ο πατέρας του τούς την έμαθαν των Τούρκων ζαχαροπλαστών και μπαχαρατζήδων την μαστίχα. Έτσι μου ‘πε. Και τώρα, δεν υπάρχει καφές, δεν υπάρχει παγωτό, δεν υπάρχει μείγμα μπαχαριών σε όλη τη διαδρομή αυτή, που να μην έχει μέσα μαστίχα Χίου. Δεν υπάρχει μαγαζί δίχως ένα βάζο μαστίχα σκόνη στα ράφια του. Και ο Αμπντούλ ζει ευχαριστημένος και κονομημένος από τον κόπο του.
Αυτή την εποχή το μαγαζί του στο Χαλέπι είναι μια μέρα ανοιχτό και τρεις κλειστό. Οι διαδηλώσεις κατά του Άσαντ διοργανώνονται από το φέισμπουκ, μου είπε. Μαζεύονται οι αντικαθεστωτικοί στο ραντεβού κι αρχίζει το μακελειό. Διότι οι δυνάμεις του Άσαντ είναι ήδη ενισχυμένες από 100.000 χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες, και όλοι μαζί πυροβολούν αδιακρίτως. Χτες του τηλεφώνησε η γυναίκα του και του είπε ότι όλη η χώρα δεν έχει καύσιμα και ότι θα είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψει, αφού δεν κινείται τίποτα. Ο Αμπντούλ όμως ήτανε γελαστός. Θα πάω με λεωφορείο μέχρι τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία, είπε, κι από κει θα τηλεφωνήσω στο ταξί. Μέχρι να φτάσω, θα έχουν πάει και τα καύσιμα. Ο ταξιτζής ξέρει πού είναι ο πόλεμος και δεν πάει από κει.
Μεγάλη εντύπωση μού έκανε χτες ο Αμπντούλ στο λιμάνι της Χίου. Και ως άνθρωπος που εν μέσω πολέμου συνεχίζει τη ζωή και τη δουλειά του, αλλά κυρίως ως παραδοσιακός έμπορος, ως συνεχιστής μιας παραδοσιακής διαδικασίας προώθησης ενός μοναδικού προϊόντος της Ελλάδας. Ως ένα εργατικό μυρμήγκι που διαδίδει τον πλούτο και την μοναδικότητα της χώρας μας αθόρυβα. Μακριά από τις σύγχρονες πρακτικές του εμπορίου των πολυεθνικών. Με τις ανθρώπινες σχέσεις ως όπλο και όχι τις δημόσιες σχέσεις. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο Αμπντούλ. Ως άνθρωπος που επιβιώνει επί της γης, χάριν στην αγάπη του για το χιώτικο μαστίχι, το οποίο είναι απόλυτα συνδεμένο με τη ζωή του και με την ιστορία της οικογένειάς του. Ο Αμπντούλ θα πεθάνει κάποτε στην διαδρομή, πάνω σε μια βαλίτσα μαστίχας χιώτικης. Ευωδιαστός θάνατος. Ο δρόμος της μαστίχας όμως δεν θα συνεχιστεί μετά από αυτόν. Δεν υπάρχουν πια τέτοιοι έμποροι.
Έτσι μου ρθε να πάω μαζί του μέχρι τη Συρία και να καταγράψω τη διαδρομή και τα όσα θα είχε να μου διηγηθεί. Για διάφορους λόγους δεν το έκανα όμως. Και τώρα σκέφτομαι ότι μάλλον μεγάλωσα αρκετά πια. Πριν μερικά χρόνια δεν θα ετίθετο κανένα ζήτημα. Θα ήμουν σήμερα στο λεωφορείο για Χαλέπι…
http://yiannismakridakis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου