Καθόλου χιούμορ δεν είχε η κοπελίτσα που με πήρε τηλέφωνο σήμερα: Λέγομαι Τάδε και σας παίρνω από τον ΟΤΕ, μου είπε. Μήπως ενδιαφέρεστε για δορυφορική τηλεόραση;
Τηλεόραση; Δεν έχω ούτε κανονική. Τι να την κάνω; Να βλέπω την Τρέμη;
Αυτή ήταν η απάντηση που μου βγήκε αυθόρμητα να της δώσω και δυστυχώς μου το έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο, δεν στάθηκε ούτε δευτερόλεπτο να πούμε δυο κουβέντες παραπάνω.
Το τηλεφώνημά της όμως ήταν αρκετό για να μου δημιουργήσει κάποιες σκέψεις. Διότι σήμερα ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που έγινε λόγος περί της συσκευής της τηλεόρασης εντός του σπιτιού μου. Προσωπικά, αν δεν πήγαινα πότε πότε στο καφενείο ή στην ταβέρνα, θα είχα ξεχάσει ακόμα και το πως είναι στην όψη μια συσκευή τηλεόρασης. Από το 1998 που ένιωσα την κρίση αξιών (η οποία οδήγησε στο σήμερα) να μου προκαλεί ρίγη σιχασιάς, την πέταξα και δεν την αναζήτησα ποτέ έκτοτε. Ούτε μια στιγμή.
Πέρασα τότε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν είχα δει ποτέ συσκευή τηλεόρασης στα μάτια μου. Τόσο που ένιωσα πολύ μεγάλη έκπληξη όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε οικία γνωστού μου που είχε αυτές τις επίπεδες μεγάλες οθόνες. Έμεινα να την κοιτώ σαν άνθρωπος από παλιά εποχή που ξύπνησε ξαφνικά στο σήμερα.
Μοιραία λοιπόν πέρασα κι ένα διάστημα απόλυτης απεξάρτησης. Τόσο, που έγινε παρθένος ο οργανισμός μου και πολύ επιρρεπής στην αηδία. Γι’ αυτό, εδώ και δυο χρόνια περίπου, που ζούμε αυτή την κατάσταση και νιώθω την ανάγκη να ενημερώνομαι, εκτός από διάφορους ιστότοπους, μπαίνω και σε κάποια ενημερωτικά ραδιόφωνα που ακούγονται διαδικτυακά. Και ανατριχιάζω σύγκορμος από την αηδία και την εμετική διάθεση που μου δημιουργούν όλες σχεδόν οι διαφημίσεις που παίζουν. Εκτός από κρύα και ηλίθια σενάρια, τα οποία εκτελούνται από τις φωνές προφανώς αναξιοπρεπών ηθοποιών, βρίσκονται εμφανώς και σε μιαν άλλην εποχή. Στην εποχή κατά την οποίαν είχα απαρνηθεί να τις ακούω και να τις βλέπω. Τόσο, που αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει σήμερα το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Αν ναι, τότε είναι μούφα όλο αυτό που ζούμε ως χώρα και μας το κρύβουν όλοι.
Τελευταία λοιπόν έκοψα πάλι το ραδιόφωνο εξαιτίας όλων αυτών των κρυάδων που παίζονται σε κάθε διαφημιστικό διάλειμμα. Και για άλλον ένα πολύ σημαντικότερο λόγο. Επειδή ξάφνου συνειδητοποίησα ότι όσον καιρό “έλειψα” από την επαφή με αυτά τα παραδοσιακά μμε, ήρθε η αναξιοπρέπεια και εγκαταστάθηκε εντός τους επίσημα, έγινε και θεωρία! Και σύμφωνα με αυτήν ο κάθε “δημοσιογράφος” εκφωνεί και ο ίδιος διαφημίσεις κατά τη διάρκεια της εκπομπής του! Κι ενώ, για παράδειγμα, όταν εγκατέλειψα την τηλεόραση υπήρχε ο κύριος Χ, τον οποίον άφησα ως εκφωνητή κεντρικού δελτίου ειδήσεων τότε, ξάφνου, τώρα που επανήλθα, τον βρήκα να κάνει πολιτική εκπομπή στο ραδιόφωνο και να διαφημίζει κι ένα βούτυρο που κάνει καλό στη χοληστερίνη ανάμεσα στις συνεντεύξεις και στα σχόλια! Πώς να αντέξω λοιπόν να ακούω ο άνθρωπος;
Η μόνη εκπομπή που συνεχίζω να ακούω ανελλιπώς, είναι η Ελληνοφρένεια του Καλαμούκη, βάζοντας στην “σιωπή” τον υπολογιστή όποτε κάνει διαφημιστικό διάλειμμα (αναρωτιέμαι αν το ίδιο κάνει κι αυτός, και ξεχνάω συνεχώς να τον ρωτήσω). Ο εν λόγω δημοσιογράφος όμως είναι ο μοναδικός που έχει πέσει στην αντίληψή μου, ο οποίος δεν εκφωνεί διαφημίσεις ο ίδιος μέσα στην εκπομπή του. Κι αν μη τι άλλο, αυτό αποτελεί απόδειξη ύπαρξης αξιοπρέπειας ακόμα στην Ελλάδα. Ευτυχώς, διότι με το σοκ που έπαθα επανερχόμενος στα παραδοσιακά μίντια, ήμουν βέβαιος ότι η αξιοπρέπεια είναι μια έννοια που έχει πλέον εκλείψει στη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου