Το χρυσάφι της Χαλκιδικής είναι οι ζωές των ανθρώπων της

Κουντούρης Νικόλας*-tvxs

 Το περιστατικό που ακολουθεί είναι ενδεικτικό της πορείας που έχουν επιλέξει οι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας για το μέλλον των πολιτών τους και της παθητικής στάσης της μεγαλύτερης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, την ώρα που διακυβεύεται το μέλλον της ίδιας και των παιδιών της. Ο υπογράφων βρέθηκε στις 25 Μαρτίου σε μία κινητοποίηση διαμαρτυρίας στο δάσος των Σκουριών, μερικά μόλις χιλιόμετρα από το χωριό της Μεγάλης Παναγίας στην Βορειοανατολική Χαλκιδική. Εκεί ένα κονσόρτιο εταιριών, ανάμεσα στις οποίες ο όμιλος Άκτωρ, η Ελληνικός Χρυσός, η Καναδική El Dorado, αλλά και άλλες, με πολυετείς μεθοδεύσεις, με εξαγορά τοπικών πολιτευτών, αλλά και με διαπλοκή στην κεντρική εξουσία κατάφεραν να πάρουν υπό την κατοχή τους, έναν τόπο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, έναν τόπο που αποτελεί κληρονομιά όλων των Ελλήνων πολιτών. Στόχος είναι η δημιουργία μίας τεράστιας μονάδας ανοιχτής εξόρυξης διαφόρων μεταλλευμάτων και ιδιαίτερα χρυσού.

 Το μελλούμενο τερατούργημα έχει βαπτιστεί «έργο ανάπτυξης» και επί χρόνια διαφημίζεται στην τοπική κοινωνία ως όαση απασχόλησης σε μία έρημο ανεργίας.
Εντούτοις, μία τέτοια παρέμβασης θα έχει δραματικές συνέπειες για την τοπική οικονομία και οικολογία, πράγματα για τα οποία μία χούφτα άνθρωποι φωνάζουν και αγωνίζονται, με στόχο την αποκάλυψη της αλήθειας, σε μία κοινωνία η οποία δεν θέλει ή φοβάται να την ακούσει.

Τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά. Εντούτοις, τις τελευταίες ημέρες όσοι ζουν τα γεγονότα από κοντά καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον (αν ποτέ ήταν) ένα κράτος δικαίου, αλλά μία χώρα όπως εκείνες της Λατινικής Αμερικής. Το πολυεθνικό κονσόρτιο σε πρώτη φάση έστειλε 300 εργαζόμενους του να ξυλοκοπήσουν άγρια, όσους αντιστέκονταν στο έργο, μεταξύ των οποίων γυναίκες και ηλικιωμένοι. Το γεγονός αυτό πυροδότησε την λαϊκή οργή και ανήμερα της επετείου της «εθνικής παλιγγενεσίας» του 1821, πεντακόσιοι άνθρωποι από την περιοχή και από όλη την Ελλάδα ανέβηκαν στο βουνό για να απομακρύνουν τους καταληψίες της εταιρίας και να παραδώσουν το δάσος εκεί που ανήκει, δηλαδή στην ίδια την κοινωνία.

Εκεί τους περίμεναν οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής, οι οποίες υπερασπίζονταν τους 300 πληρωμένους εργαζόμενους που υποχρεώνονται από την εταιρία εδώ και μερικές ημέρες να φυλάνε το βουνό, από τους κατοίκους τους χωριού. Το σύνθημα της εταιρίας ενδεικτικό. «Ή βάρδια στο βουνό ή στον ΟΑΕΔ». Σήμερα λοιπόν στις 25/3, τρεις διμοιρίες των ΜΑΤ φρουρούσαν τις διόδους στους πρόποδες του βουνού Οι διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων επιχείρησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό. Η απάντηση της καταστολής ήταν βροχή χημικών και αναίσχυντες βίαιες προκλήσεις. Γυναίκες λιποθυμούσαν και ηλικιωμένοι. Αστυνομικοί χτυπούσαν τους συγχωριανούς τους και η αποχώρηση από την περιοχή συνοδεύτηκε από αστυνομική τρομοκρατία, ανούσιες προσαγωγές και ταλαιπωρία για εκατοντάδες διαδηλωτές.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι παραπάνω εξελίξεις δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες στην Αργεντινή, στο Περού ή στην Βραζιλία, όπου οικονομικές χούντες εναλλάσσονται με στρατιωτικές. Ας τους απομακρύνουμε λοιπόν πριν να είναι πολύ αργά.

*Ο Κουντούρης Νικόλας είναι πολιτειολόγος, διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης του Ινστιτούτου Πολιτικών Σπουδών του Aix-en-Provence της Γαλλίας.