Ήταν καλοκαίρι 88, Ιούλιος. Την Παρασκευή 15, στη Ριζούπολη είχε Jethro Tull (ή ήταν το Σάββατο κι αυτοί;), το Σαββατοκύριακο 16-17 στην πλαζ του ΕΟΤ στον Άλιμο το πρώτο -όπως ευελπιστούσαν οι διοργανωτές απ’ το Ρόδον, αλλά μοναδικό, εντέλει- Afro Reggae Heatwave Festival, και την Τρίτη 19 στο Ωδείο στην Πάτρα Wynton Marsalis. Χωρίς λεφτά για όλα, ήταν φανερό ότι θα έμενε στην άκρη ο Ian Anderson· ήταν ήδη πολύ μεγάλος για ροκ εν ρολ από τότε, για τα γούστα μας.
Το διήμερο Afro Reggae Heatwave Festival στην πλαζ του Αλίμου συζητιόταν κανά δίμηνο αν θα γίνει τελικά, μια και είχαν προηγηθεί επεισοδιακές συναυλίες την εποχή εκείνη, αν θυμάμαι καλά. Οργανώθηκε από το τότε Ρόδον, δεν είχε τη διαφήμιση και την προβολή που θα του άξιζε, και, όπως ήταν συνηθισμένο τότε, κανείς μας δεν περίμενε να είναι άψογα τα πράγματα, αλλά δεν δίναμε σημασία. Σημασία είχαν οι άνθρωποι που θα βλέπαμε και θ’ ακούγαμε.
Γραμμένα είχαμε όλα τα υπόλοιπα: την ξενέρα γλάστρα που προανήγγειλε τις μπάντες, τους σεκιουριτάδες που κυνηγούσαν τα φλασκιά μας, τα ψιλοάθλια ηχητικά, τους δημοσιογράφους με το τουπέ για τα προνομιακά παρασκήνια, το φράχτη μπροστά στη σκηνή, την Ελένη Δήμου που λικνιζόταν με το ντρέντλοκ μαλλί ως δοσμένη Τζαμαϊκανή ή Αφρικάνα* -ανάλογα τη μέρα. Βέβαια, αν αντί να γυρνάω πτώμα Πετρούπολη για ύπνο, είχα αποφασίσει κι εγώ σλίπιν-μπάγκ – παραλία, ίσως οι εντυπώσεις μου να μην ήταν ίδιες, καθώς την πρώτη βραδιά που οι ρέγκε μπάντες τέλειωσαν στις 4:30, έμαθα μετά ότι δεν άφησαν κανέναν να κοιμηθεί εκεί. Πολύ μεγαλύτερο χουνέρι απ’ το να περιμένουμε το πρώτο λεωφορείο στις 6:30 (καθότι Κυριακή, πια). Και τα χουφτώματα των σεκιουριτάδων και τ’ άλλα, τα διαβάσαμε στην Ελευθεροτυπία μετά.
Εποχές, λοιπόν, πριν τα κινητά, την ιδιωτική τηλεόραση, το ίντερνετ, την αφθονία, τολμώ να πω ότι ήταν η πιο σημαντική μουσική διοργάνωση στην Ελλάδα ως τότε, μετά το φεστιβάλ Praxis και τα δυο πρώτα φεστιβάλ Πάτρας, που ήταν άλλη κλάση άλλωστε, κι απ’ τις πιο σημαντικές ποτέ -τουλάχιστον απ’ όσες παρακολούθησα ή θυμάμαι. Με την περιορισμένη, ωστόσο, πληροφορία της εποχής, ήταν βέβαιο ότι δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο σε όλο το κοινό, ούτε ο στίχος του LKJ, ούτε η κορνέτα τσέπης του Τσέρι. Για να μη μιλήσουμε για τα μμε (δες τι γράψανε).
Είχαμε την τύχη να δούμε τον Linton Kwesi Johnson στα χρόνια της οργής, κι όχι μόνο αυτό· ν’ ακούμε τον Don Cherry να αυτοσχεδιάζει στην ποίηση και το dub του. Είδαμε reggae μπάντες και μουσικούς θρύλους, αλλά σε πλήρη δράση, όταν ακόμη αυτή η μουσική ήταν ζωντανή κι ανόθευτη.
Και τη δεύτερη μέρα ξημέρωσε με τη γλυκιά φωνή του Γιουσού Ν’Ντουρ να τραγουδά ακόμη. Δεν παραθέτω άλλα ονόματα. Διαβάστε τα στον τύπο των ημερών.
Κάποιος ανέφερε και το θυμάμαι κι ο ίδιος ότι η ΕΤ2/ΝΕΤ έδειχνε τα επόμενα χρόνια κομμάτια απ΄ το διήμερο. Στο ert-archives δεν περίμενα να βρω τίποτε. Νάχει κρατήσει κανείς κασέτες VHS από τότε;
Ή μήπως ήσουνα κι εσύ εκεί και θες να γράψεις στα σχόλια δικές σου αναμνήσεις;
Το φεστιβάλ στις εφημερίδες της εποχής.
* Μάλλον, όμως, έδωσε καλά διαπιστευτήρια, καθώς συνεργάστηκε μετέπειτα με τον Σαλίφ Κεϊτά.
Α, και, να μην ακούσω ούτε για αφελείς μουσικές και κοσμοθεωρίες, ούτε ότι τα φάγαμε μαζί…
Φυσικα κ ημουν! Λειπει ο Μαρτης απο τη Σαρακοστη; Μαζι με ενα 8χρονο κ ενα 2χρονο, φυγαμε νωρις.. το 2χρονο τά’χε παιξει!
