της Jaquou Utopie
Αν η μουσική είναι η κοινή μας γλώσσα, τότε υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται παρά μόνο αυτή για να διηγηθούν όλη τους την Ιστορία…
Το Latcho Drom, που στα Ρομάνι σημαίνει καλό δρόμο, δεν έχει ούτε επαγγελματίες ηθοποιούς ούτε έτοιμους διαλόγους. Η ταινία (ή και ίσως ντοκυμαντέρ) που καταπιάνεται με την αφήγηση της ιστορίας της μετανάστευσης των Τσιγγάνων από την Ασία ως την Ευρώπη, καταφέρνει να σε ταξιδέψει μόνο μα τη μουσική και τον χορό. Είναι βέβαια, αν και ασυνήθιστος, ίσως ο πιο εμπνευσμένος τρόπος να διηγηθεί κανείς αυτή την ιστορία.
Μέσα στον χρόνο λίγες ομάδες ανθρώπων έχουν διωχθεί όσο οι Τσιγγάνοι. Από τους Χριστιανούς που τους καταδίκαζαν για παγανισμό, μέχρι τον Χίτλερ που τους επιφύλασσε τη μοίρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τον Τσαουσέσκου που τους τρομοκρατούσε στη Ρουμανία φτάνει ο δρόμος τους ως τα σήμερα, στην πολιτισμένη Ευρώπη του Σαρκοζί που τους απελαύνει ως ανεπιθύμητους για άλλη μια φορά. Και αν και έτσι, μονίμως διωγμένοι, έχουν ταξιδέψει παντού, είναι παρ’ όλα αυτά δύσκολο να βρει καταγεγραμμένη αυτή τους την πορεία. Τα βιβλία της ιστορίας του έχουν ξεχασμένους.
Το Latcho Drom χρησιμοποιεί Τσιγγάνους μουσικούς από επτά χώρες (Ινδία, Αίγυπτο, Τουρκία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Γαλλία και Ισπανία) για να καταφέρει να διηγηθεί αυτή την ιστορία και να περάσει τα πολλαπλά μηνύματα ενός θεαματικού, σχεδόν νομαδικού, πολιτισμού. Με μουσική και χορό περιδιαβαίνει την ιστορία τους, τα μεγάλα ταξίδια, τον θυμό και τους διωγμούς, το ασίγαστο πάθος για ζωή και την αδάμαστη φύση τους. Το πορτραίτο των Ρομά ζωγραφίσεται με λεπτομέρεια, με χρώματα, χωρίς λόγια, με νότες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου