Από μικρός συμμετέχοντας σ’ όλη αυτή τη γιορτή μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ήταν ένα έθιμο εξαγνισμού καθώς έβλεπα την επιμονή των γεροντότερων να πηδήξουν έστω κι από το πλάι τη φωτιά για να έχουν καλή υγεία όπως έλεγαν. Ποτέ όμως δεν μπήκα στη διαδικασία να μάθω τι ήταν η Ζντρίγα που τη θεωρούσα συνώνυμη με το κακό. Την ευκαιρία αυτή μας δίνει το μπλοκ Άκανθος με το πολύ καλό αφιέρωμα και την παραπομπή του σ’ ένα άλλο.
Θα ήθελα όμως να επισημάνω δύο σημεία από το αφιέρωμα της παραπομπής του:
…Ένα έθιμο που κατάφερε τόσους αιώνες, παρ' όλες τις συχνές "πολεμικές", να επιζήσει, δεν είναι δικαίωμα της δικής μας γενιάς να το σβήσει. Έχουμε χρέος όχι μόνο να το ανεχόμαστε αλλά και να το βοηθούμε στις εκδηλώσεις του. Στην εποχή μας μάλιστα, με το μηχανικό ρυθμό και τις πολύπλυρες υπερφροντίδες, είναι παρήγορη η παρουσία ενός χαρούμενου και διαχρονικού εθίμου, που ενώνει αιώνες και γενιές.
...Οι φωτιές που θ' αναφτούν αύριο το βράδυ στις πολιτείες και στα χωριά μας θα είναι ένας συγκινητικός δεσμός του σήμερα με το χθες. Τα μάτια των παιδιών, που θα λάμπουν χαρούμενα μπροστά στις φλόγες, τα μάτια των μεγάλων που θα τα παρακολουθούν στα πηδήματά τους, θα είναι μια ωραία παραδοσιακή προσοχή σε μια σχεδόν πανανθρώπινη γιορτή. Δεν είναι μικρή δουλειά να σκέφτεσαι, ότι ανάβοντας μια μικρή φωτιά έξω από το σπίτι σου, συνδέεσε με τους αιώνες που πέρασαν, έστω και με τους κοντινούς σου προγόνους, καθώς και με πολλούς άλλους λαούς, που την ίδια ώρα ανάβουν τη φωτιά της ημερομηνίας αυτής και χαίρονται παρόμοια το θέαμα και το συμβολισμό της..." (Δημ. Λουκάτου, "Τα καλοκαιρινά")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου