Ευγένιος Τριβιζάς: Η ανώδυνη βία των καρτούν

Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι καθηγητής εγκληματολογίας και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Reading της Αγγλίας, όπου διατελεί Ομότιμος Καθηγητής. Είναι όμως γνωστός ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων.  Έχει γράψει γύρω στα 150 βιβλία -μυθιστορήματα, παραμύθια, θεατρικά έργα, αλφαβητάρια, διηγήματα, κόμικς, κ.ά. – τα οποία χαρακτηρίζονται από μεγάλη φαντασία . Από τα πιο γνωστά έργα είναι η Φρουτοπία. Για να μάθετε όμως ποιος πραγματικά είναι, διαβάστε εδώ!
Με αφορμή το γεγονός ότι κάποια από τα έργα του μεταφέρθηκαν στη μικρή οθόνη,  αναφέρθηκε  στα παιδικά προγράμματα και την τηλεοπτική βία.
Τι «σερβίρουμε» τελικά στα παιδιά μας μέσα από τη μικρή οθόνη;
«Με λίγες εξαιρέσεις, η τηλεοπτική δίαιτα των παιδιών κυμαίνεται από το ανούσια βαρετό στο τοξικά ψυχοφθόρο, ένα βραδείας δράσεως κοινωνικό δηλητήριο, όπως είχε χαρακτηρίσει παρόμοια προγράμματα στο εξωτερικό ο Φίλιπ Πούλμαν».

Πόσο επικίνδυνη είναι η βία που έχει μπει στη ζωή των παιδιών τόσο μέσα από την τηλεόραση όσο και μέσα από τις παιχνιδομηχανές;
«Η τηλεοπτική βία είναι τεράστιο θέμα και σοβαρό πρόβλημα. Ιδίως η ανώδυνη βία (happy violence) των παιδικών κινουμένων σχεδίων όπου ο ένας χαρακτήρας σφυροκοπεί ή τεμαχίζει τον άλλο και το επόμενο δευτερόλεπτο το θύμα της βίας εμφανίζεται σώο και αβλαβές, ικανό να συνεχίσει το διασκεδαστικό κυνηγητό, μεταδίδει μια κάθε άλλο παρά ρεαλιστική αντίληψη για τις συνέπειες των βίαιων πράξεων. Ο Τουίτι που χτυπάει τον Συλβέστερ με ένα τεράστιο σφυρί, σε συνδυασμό με το διαταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να διεγείρει την παιδική επιθετικότητα. Γι’ αυτό το λόγο απαιτείται να δοθεί έμφαση στην παραγωγή και επιχορήγηση μη βίαιων ποιοτικών προγραμμάτων για τις μικρές ηλικίες».
Ενώ τη δεκαετία του 1980 τα παιδικά προγράμματα προβάλλονταν μεσημεριανές και απογευματινές ώρες, πλέον οι μικροί τηλεθεατές αντιμετωπίζονται σαν παιδιά... νυχτοφυλάκων, με τα κινούμενα σχέδια να προβάλλονται τα ξημερώματα...
«Είναι και αυτό μια εκδήλωση της αδιαφορίας και της υποτίμησης των παιδικών προγραμμάτων και κατ΄ επέκταση των ίδιων των παιδιών από την τηλεόραση. Ενώ ετοιμάζουμε λουκούλλεια πολιτιστικά γεύματα για τον εαυτό μας, πετάμε στα παιδιά μόνο πενιχρά πολιτιστικά ψίχουλα. Τα παιδικά προγράμματα θεωρούνται κάτι το δευτερεύον, με αποτέλεσμα το επίπεδό τους να είναι χαμηλό, τα παιδιά να τα βαριούνται και να παρακολουθούν εκπομπές για ενηλίκους. Και ύστερα αγανακτούμε όταν τα “ακατάλληλα” προγράμματα έχουν αρνητικές επιδράσεις. Απλά πληρώνουμε το τίμημα της αδιαφορίας μας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι παιδικά προγράμματα τέτοιας υψηλής ποιότητας που θα επιθυμούν να τα βλέπουν και ενήλικοι».
……………
«Έχει υπολογιστεί ότι τα παιδικά κινούμενα σχέδια στις ΗΠΑ περιλαμβάνουν κατά μέσον όρο 32 βίαιες πράξεις την ώρα και ταινίες όπως τα “Χελωνονιντζάκια” 133 βίαιες πράξεις την ώρα. Αν σκεφθείτε πόσες ώρες την ημέρα παρακολουθούν τέτοια προγράμματα τα παιδιά, μπορείτε να υπολογίσετε τη βία την οποία καθημερινά εισπράττουν». 
Πηγές: Το Βήμα, Ελευθεροτυπία