Ένα άρθρο του Μιχάλη Ρέππα - Real news
Μέρές γιορτινές και με καλούνε σε διάφορα πάρτι, σε κλαμπ. Γενικώς δεν πάω, αλλά μια - δυο φορές που ήμουν υποχρεωμένος πήγα. Πέρα από τον εξευτελισμό της «πόρτας», αυτό που με φρίκαρε ήταν η πλήξη. Ανθρωποι όρθιοι, με ένα ποτό στο χέρι, που κοιτάνε γύρω γύρω. Για να μιλήσεις ούτε λόγος. Ο θόρυβος από τα ηχεία είναι τόσος που σκεπάζει ακόμα και βομβιστική ενέργεια στο διπλανό κτίριο. Το clubbing είναι μια ψυχαγωγία βουβή. Μια επικοινωνία αφασική. Θα μου πείτε, και τι έγινε, ρε φίλε; Τι μπορεί να προσθέσουν τα λόγια εκεί που μιλάνε τα μάτια; Το λαϊκό αυτό επιχείρημα εναντίον της γλωσσικής επικοινωνίας δεν είναι το μόνο. Υπάρχουν πολύ πιο σοφιστικέ επιχειρηματολογίες εναντίον της γλώσσας και της λεκτικής έκφρασης των αισθημάτων μας. Η γλώσσα, τον τελευταίο αιώνα και ιδιαίτε-
ρα μεταπολεμικά, έχει δεχτεί πάσης φύσεως πολεμική που θα τη συνοψίζαμε πρόχειρα στη δοξασία πως περισσότερο χειραγωγεί τους χρήστες της παρά τους εκφράζει. Με δυο λόγια, όταν μιλάμε, επαναλαμβάνουμε γλωσσικά κλισέ και δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά. Αυτό δέν είναι τελείως λάθος. Τις περισσότερες φορές που επικοινωνούμε, στην ουσία δεν ανταλλάσσουμε μηνύματα πρωτότυπα, αυθεντικά ή απαραίτητα. Τις πιο πολλές φορές μιλάμε για να μιλάμε. Στις παρέες μας τι κάνουμε; Δεν λέμε κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια; Σπάνια κάποια νέα πληροφορία να ταράξει την παρέα, που αμέσως θα προσπαθήσει με τα λόγια να την εκλογικεύσει, να τη λειάνει και τελικά να τη βυθίσει στον γλωσσικό βάλτο της κοινοτοπίας. Δεν έχουν, λοιπόν, άδικο οι πολέμιοι της γλώσσας. Μονο που ξεχνάνε τις οριακές πληροφορίες της ζωής μας, τις οποίες κι αυτές με λέξεις τις μεταδίδουμε. Φράσεις όπως «έσπασα το πόδι μου», «έχω καρκίνο στο στομάχι», «σε ικετεύω μη φύγεις», «όταν γυρίσεις κλείσε το θερμοσίφωνο» είναι φράσεις όπου το επικοινωνούμενο -όποιο κι αν είναι αυτό- έρχεται σε πρώτο πλάνο. Κι η φράση από φλυαρία γίνεται κουβέντα. Μερικές φορές, βαριά κουβέντα.Γιατί το επικοινωνούμενο είναι η ανάγκη. Οταν μιλάμε από ανάγκη, μιλάμε ουσιαστικά. Ακόμα και η φλυαρία της παρέας βγαίνει κι αυτή από μιαν ανάγκη. Κι ας λέμε κοινοτοπίες και χαζομάρες. Τις λέμε από την ανάγκη της παρουσίας. Την ανάγκη να μοιρα- στούμε κάτι κι ας είναι και αέρας κοπανιστός. Γι’ αυτό,ρε παιδιά, βάλτε λίγο πιο σιγά τη μουσική. Μιλάμε .
Το clubbing είναι μια μορφή διασκέδασης κατά την οποία η επικοινωνία δεν είναι απαραίτητη.Σκοπός του clubbing είναι ο χόρος και η χαλάρωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια κουβέντα υπάρχουν άλλα ήδη διασκέδασης τα οποία πιστεύω μας είναι ήδη γνωστά!
πεντε μερες στη δουλεια το Σαββατο γκλαμουρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήπου να μιλισει ο ερμος μετα απο τετοιο καθημερινο αγωνα? θελει να ξεσκασει και να μιλισει με τον εαυτο του πινοντας το ποτακι του, βυθισμενος στις σκεψεις του και αυτο που πραγματικα θα ηθελε να ηταν.
ετσι ειναι οι περισσοτεροι δυστυχως.
Οι άνθρωποι σήμερα περιφέρουν την μοναξιά τους. Την πάνε για διασκέδαση κάνοντας clubbing. Εκεί έιναι ο κατάλληλος χώρος για να είσαι μόνος παρέα με άλλους μόνους. Η μοναξιά μέσα στο πλήθος. Κάνουμε παρέα τις μοναξιές μας. Ναι τα μάτια "μιλάνε", το σώμα "μιλάει" και η σιωπή "μιλάει". Μόνο που όταν αυτά "μιλάνε" μέσα στην φασαρία της δυνατής μουσικής λένε κυρίως ψέματα. Κάνουμε παρέα τις μοναξιές μας. Αυτό θέλουμε τελικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω οτι υπαρχουν πολλα ειδη διασκεδασης,ομως ειναι δεδομενο οτι οσοι πανε στα κλαμπ παραπονιουντε την αλλη μερα οτι τους πονανε τα αυτια και το κεφαλι...και ειναι γεγονος οτι πολλοι δεν πανε σε κλαμπ επειδη θελουν να διασκεδασουν,πηγαινουν επειδη εκει μαζευεται πολυς κοσμος
ΑπάντησηΔιαγραφή