When the Music’s Over

5 ενδιαφέροντα μουσικά ντοκιμαντέρ, και μερικά παραλειπόμενα απ' το IN-EDIT 2015 που έγινε στην Θεσσαλονίκη 

Από τον Γιάννη Πολύζο 

The Punk Singer Έτυχε πρόσφατα να διαβάσω μια συνέντευξη της Kathleen Hanna στο We Owe You Nothing Punk Planet. Κι είχα έπειτα μια ωραία αίσθηση, σα νά ’γινα λιγάκι πιο σοφός. Η Hanna μού φάνηκε τύπισσα που θά ’θελα να γνωρίσω, χαρισματική αλλά και απολύτως προσγειωμένη. 

  Καθώς παρακολουθούσα το The Punk Singerτης Sini Anderson η εντύπωση αυτή επιβεβαιώθηκε. Η Hanna ακτινοβολεί, κι όχι απλώς επειδή είναι όμορφη. Η ευφυΐα της είναι που την κάνει γοητευτική. Και φυσικά το ταλέντο της. Ομολογώ ότι έχω μόνο ένα άλμπουμ των Bikini Kill (...τα singles!). Όμως τα πλάνα από συναυλίες στη διάρκεια του ντοκιμαντέρ –η ακατέργαστη ενέργεια που απελευθέρωναν οι τέσσερίς τους επί σκηνής– μ’ έκαναν να σκεφτώ ότι αν τις είχα δει ζωντανά θα είχα γίνει Νο 1 φαν. 

Το Punk Singer καταγράφει την πορεία της Hanna από τα τέλη των ’80s μέχρι σήμερα και είναι μια πιστή προσωπογραφία, που ενίοτε αγγίζει τα όρια της αγιογραφίας.
Όχι πως έχω πρόβλημα με κάτι τέτοιο. Αρκεί να θεωρεί τα πράγματα σφαιρικά. Η σκηνοθέτης εν προκειμένω έδωσε περισσότερο βάρος στο θέμα του φεμινισμού. Όταν η Hanna μιλά για τους Le Tigre φερ’ ειπείν, θυμάται ότι μαζί με την Johanna Fateman “καθίσαμε να γράψουμε μουσική σα να μην είχε συμβεί τίποτα άσχημο στη ζωή μας”. Μια τρυφερή (και πόσο εύστοχη) παρατήρηση σαν κι αυτή δεν τη συναντάμε συχνά στο Punk Singer. Ακτιβίστρια ή όχι, η Hanna είναι πρώτ’ απ’ όλα μουσικός και ο φακός θα έπρεπε να εστιάσει εκεί. 

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ 

lifo.gr