Γιάννης Μακριδάκης
Ζω σε έναν μικρό κάμπο που καταλήγει σε μια μεγάλη κι όμορφη παραλία. Τον χειμώνα οι κάτοικοί της περιοχής είναι πέντε (5) χωρικοί. Το καλοκαίρι πλακώνουν οι αθηναιοχωριάτες με τα μπαγκάζια, τα παιδιά, τα εγγόνια, τα σκυλιά, τα στεϊσον βάγκον και τα τζιπ, τις χέστρες, τις τηλεοράσεις και τις φωταψίες τους. Έρχονται για ένα δυο μήνες και μας αναστατώνουν τη ζωή όλων, ανθρώπων και άλλων πλασμάτων, αφοδεύουν στον υδροφόρο ορίζοντα των πηγαδιών μας και μόλις μπει ο Σεπτέμβρης ξεκουμπίζονται δια παντός μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Ιδέα δεν έχουν για τον τόπο στην πραγματικότητα, ούτε τους ενδιαφέρει να τον ζήσουν, να τον δουν , να τον μάθουν, ούτε τους νοιάζει άμα θα ζει ή θα αλλοιωθεί, άμα θα στηθούν πχ γιγάντιες ανεμογεννήτριες και ρίξουν κάτω το βουνό, καρφί δεν τους καίγεται για τίποτα, νεοέλληνες κρετίνοι αυθεντικοί, μονάχα η καλοπέρασή τους και το τομάρι τους τους ενδιαφέρει. Και να γεμίσουν τις κοιλιές τους σε μπάρμπεκιου, πανηγύρια και ταβέρνες.
Κι εγώ κάθε μέρα που περνά τους βρίζω. Διότι αυτοί ακριβώς είναι που ακόμα στηρίζουν το σύστημα και το φασιστικό καθεστώς και μέχρι να τους πτωχεύσουν όλους αυτούς τους άξεστους και συνάμα “πολιτισμένους” αρχοντοχωριάτες, οι οποίοι μετά από τόσα χρόνια ξεζουμίσματος έχουν ακόμα φράγκα για να διατηρούν δυο και τρία σπίτια, να πληρώνουν εισιτήρια βαποριών κι αεροπλάνων για να ‘ρχονται με τα οχήματά τους, να πληρώνουν διπλά και τριπλά χαράτσια, μέχρι να τους ξεκάνουν όλους αυτούς, θα έχουμε αποδημήσει πρώτα εμείς, όπως γίνεται με όλα τα άγρια και ήμερα πουλιά και ζώα που πληρώνουν πρώτα τη νύφη από την αδιαφορία, την αλαζονεία και την ηλιθιότητα του ανθρώπου.
Με λίγα λόγια κάθε καλοκαίρι, παρακαλάω να περάσει, να φύγει, να ξεκουμπιστούνε μαζί του κι αυτοί, να ησυχάσει η φύση κι εμείς μαζί της, και να τους βρει η τελική φάση της πτώχευσης στην Αθήνα, να μην έχουν λεφτά να ξανάρθουν πίσω
Αγανάχτηση
Ζω σε έναν μικρό κάμπο που καταλήγει σε μια μεγάλη κι όμορφη παραλία. Τον χειμώνα οι κάτοικοί της περιοχής είναι πέντε (5) χωρικοί. Το καλοκαίρι πλακώνουν οι αθηναιοχωριάτες με τα μπαγκάζια, τα παιδιά, τα εγγόνια, τα σκυλιά, τα στεϊσον βάγκον και τα τζιπ, τις χέστρες, τις τηλεοράσεις και τις φωταψίες τους. Έρχονται για ένα δυο μήνες και μας αναστατώνουν τη ζωή όλων, ανθρώπων και άλλων πλασμάτων, αφοδεύουν στον υδροφόρο ορίζοντα των πηγαδιών μας και μόλις μπει ο Σεπτέμβρης ξεκουμπίζονται δια παντός μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Ιδέα δεν έχουν για τον τόπο στην πραγματικότητα, ούτε τους ενδιαφέρει να τον ζήσουν, να τον δουν , να τον μάθουν, ούτε τους νοιάζει άμα θα ζει ή θα αλλοιωθεί, άμα θα στηθούν πχ γιγάντιες ανεμογεννήτριες και ρίξουν κάτω το βουνό, καρφί δεν τους καίγεται για τίποτα, νεοέλληνες κρετίνοι αυθεντικοί, μονάχα η καλοπέρασή τους και το τομάρι τους τους ενδιαφέρει. Και να γεμίσουν τις κοιλιές τους σε μπάρμπεκιου, πανηγύρια και ταβέρνες.
Κι εγώ κάθε μέρα που περνά τους βρίζω. Διότι αυτοί ακριβώς είναι που ακόμα στηρίζουν το σύστημα και το φασιστικό καθεστώς και μέχρι να τους πτωχεύσουν όλους αυτούς τους άξεστους και συνάμα “πολιτισμένους” αρχοντοχωριάτες, οι οποίοι μετά από τόσα χρόνια ξεζουμίσματος έχουν ακόμα φράγκα για να διατηρούν δυο και τρία σπίτια, να πληρώνουν εισιτήρια βαποριών κι αεροπλάνων για να ‘ρχονται με τα οχήματά τους, να πληρώνουν διπλά και τριπλά χαράτσια, μέχρι να τους ξεκάνουν όλους αυτούς, θα έχουμε αποδημήσει πρώτα εμείς, όπως γίνεται με όλα τα άγρια και ήμερα πουλιά και ζώα που πληρώνουν πρώτα τη νύφη από την αδιαφορία, την αλαζονεία και την ηλιθιότητα του ανθρώπου.
Με λίγα λόγια κάθε καλοκαίρι, παρακαλάω να περάσει, να φύγει, να ξεκουμπιστούνε μαζί του κι αυτοί, να ησυχάσει η φύση κι εμείς μαζί της, και να τους βρει η τελική φάση της πτώχευσης στην Αθήνα, να μην έχουν λεφτά να ξανάρθουν πίσω
Αγανάχτηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου